Γνωρίζω πολύ καλά τι σημαίνει χειμώνας –όπως και καλοκαίρι– γιατί μεγάλωσα σε ένα χωριό και εκτιμώ τις συνέπειες έχει κάθε εποχή στη ζωή των ανθρώπων στο ύπαιθρο. Έχω επίσης ωριμάσει αρκετά και έμαθα πως κάποια πράγματα δεν χωρούν αμφισβήτηση αλλά χρόνο με το χρόνο αμφιβάλω όλο και περισσότερο αν πράγματι ζούμε σε μια περίοδο που υπάρχει η στοιχειώδης ευθύνη για τη ζωή μας και των άλλων και όσων έχουμε αποκτήσει.
Αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις είναι η επιδρομή της «Ελπίδας», αυτού του ιδιαίτερου κλιματολογικού φαινομένου και στη χώρα μας και η αποκάλυψη άλλη μια φορά της προχειρότητας του κρατικού μηχανισμού για την αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων, της έλλειψης οποιαδήποτε πλέον προετοιμασίας από μέρους των εφησυχασμένων πολιτών για τέτοιες περιπτώσεις. Από κοντά και η απύθμενη βλακεία των Μέσων Ενημέρωσης που αναλαμβάνουν να ενημερώσουν τον κόσμο με τον χειρότερο τρόπο χρησιμοποιώντας ταλαιπωρημένους δημοσιογράφους και επικεντρώνοντας το πρόχειρο ρεπορτάζ σε ακραίες περιπτώσεις πληροφορητών ή συχνά, υπερτονίζοντας ορισμένα περιστατικά. Στην περίπτωση μοιάζει σαν να εκθέτουν τους δημοσιογράφους στο χιόνι και την παγωνιά για ένα ρεπορτάζ στις επάλξεις του χειμώνα (και του καύσωνα επίσης το καλοκαίρι) να εξιλεωθούν από την ανεπάρκειά τους στην αντιμετώπιση άλλων θεμάτων και να θάψουν κάτω από τις χιονισμένες εικόνες, άλλα ζητήματα που έχουν ρόλο να αναδεικνύουν.
Να τα πάρουμε με τη σειρά: Το κράτος αυτό ήταν και ποτέ δεν νομίζω πως πρόκειται να αλλάξει αφού εμείς οι ίδιοι το φτιάξαμε και είναι το συμπύκνωμα των αντιλήψεων που έχουμε για την ζωή μας και τον κόσμο που θέλουμε να ζούμε εμείς και τα παιδιά μας. Το λέμε και το διατυμπανίζουμε αλλά κανένας δεν έχει φροντίσει για παράδειγμα μιας και μιλάμε για χιονιά τη σωστή μόνωση του σπιτιού του μη πω για του που είναι τα θεμέλιά του. Ούτε έχει φροντίσει (επειδή το άκουσα σε δελτίο ειδήσεων) σε ένα ρεπορτάζ να έχει τροφή για παραπάνω από τρεις ημέρες στο ψυγείο του ή στην αποθήκη του ενώ ξέρει πως στην περιοχή του τέτοια εποχή συχνά χαλάει το δίκτυο του ηλεκτρικού από τα χιόνια το γεμίζει με ευπαθή προϊόντα και τώρα φωνάζει στην κάμερα ότι θα του χαλάσουν. Η περίπτωση των αρρώστων, είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία που πίσω της δεν αποκλείεται αν κρύβονται και διάφορα τοπικά συμφέροντα, μεταφορείς, φύλαξη, τροφοδοσία και άλλα τερπνά που χρωματίζουν τις τοπικές κοινωνίες. Το κορυφαίο βέβαια είναι η λειψυδρία που παρατηρείτε σε τέτοιες περιπτώσεις λόγω των παγωμένων δικτύων νερού γιατί τα τελευταία χρόνια στα περισσότερα σημεία της χώρας κατάργησαν, τα υπόγεια δίκτυα και μεταφέρουν νερό με πλαστικά λάστιχα τα οποία είναι εκτεθειμένα και μοιραία παγώνουν όσες μέρες κρατάει ο πάγος και ξεπαγώνουν μόνο όταν ανέβει η θερμοκρασία.
Τέτοια και πολλά άλλα ακούγονται στα δελτία και όλοι, απευθύνονται στο κράτος – πατερούλη (δεν έχει γίνει ακόμη αλλά έτσι έμαθαν και έτσι θέλουν να το βλέπουν οι περισσότεροι) για κάθε τι που τους απασχολεί ή διαταράζει τη μακαριότητά τους χωρίς να θέλουν να κουνήσουν το δαχτυλάκι τους. Αν ήταν τρόπος, μιας και μιλάμε για χιόνια, θα ζητούσαν κι από έναν υπάλληλο να τους αλλάζει τις αλυσίδες στα αυτοκίνητα καθώς θεωρούν απαραίτητο να κινηθούν, σε κάποιες περιοχές, μέσα στον πάγο και να μην κάτσουν μια δυο – μέρες να τους στο σπίτι τους που μπορεί να τους δοθεί και η ευκαιρία να σκεφτούν αν όλα αυτά του ζουν είναι μια πραγματικότητα που εμπεριέχει και κάποια ψήγματα ελπίδας ή είναι μια εικονική πραγματικότητα που έχουμε συνηθίσει.
Είναι μια ατέλειωτη σειρά παρατηρήσεων πάνω στο επίκαιρο φαινόμενο του χειμώνα (και του καύσωνα όταν έρχεται βεβαίως) που χαρακτηρίζουν τη συμπεριφορά μας και η οποία εκφράζεται με τον χειρότερο τρόπο και παρά την αισιοδοξία που σποραδικά δυστυχώς εμφανίζεται, φοβάμαι πως τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει σε αυτόν τον μάταιο κόσμο είτε μας παγώσει ο χειμώνας, είτε μας ψήσει ο ήλιος. Με λίγα λόγια, είμαστε άξιοι της μοίρας μας και αν δεν αρχίσουμε να παίρνουμε κάποια πράγματα από την αρχή στα σοβαρά και να αναλαμβάνουμε την ευθύνη που μας αναλογεί, όλο και πιο βαθιά θα μπαίνουμε στο λάκκο της εξάρτησης από τους άλλους και ειδικά από αυτό που λέμε Κράτος.
