Την περασμένη εβδομάδα γίναμε μάρτυρες μιας ακόμη κυβερνητικής πρωτοβουλίας που βασίζεται στην επιδοματική πολιτική.
Κάποιοι συνταξιούχοι θα λάβουν το επίδομα των 250 ευρώ, ενώ κάποιοι ενοικιαστές θα πάρουν πίσω από το κράτος ένα ενοίκιο μέχρι οκτακόσια ευρώ. Είναι η απάντηση, όπως τουλάχιστον είπαν πολλά κυβερνητικά στελέχη, στο μείζον πρόβλημα της στέγασης και της ακρίβειας που πλήττει τα τελευταία χρόνια την αγορά.
Εξάλλου, όσοι κατάφεραν να ταξιδέψουν το Πάσχα για λίγες ημέρες ξεγνοιασιάς έβαλαν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στα πάγια έξοδα.
Αν και θα μπορούσε να πει κάποιος ότι κάθε βοήθημα στην τρέχουσα συγκυρία είναι ευπρόσδεκτο, εντούτοις μια πρώτη ανάλυση των συγκεκριμένων πρωτοβουλιών δεν αφήνει πολλά περιθώρια για χαμόγελα.
Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι: Καταρχάς το ποσό αυτό που θα δαπανηθεί για την υλοποίηση των εξαγγελιών της Κυβέρνησης προέρχεται κυρίως από τα γνωστά υπερπλεονάσματα και την υπερφορολόγηση (κυρίως στους έμμεσους φόρους), συνθήκες που η Νέα Δημοκρατία του κ. Μητσοτάκη είχε καταγγείλει επανειλημμένα ως αντιπολίτευση.
Δεύτερον, η Κυβέρνηση προσδοκά με την επιστροφή ενός ενοικίου τον χρόνο να δώσει ένα κίνητρο στους ενοικιαστές να απαιτήσουν ταυτόχρονα από τους ιδιοκτήτες την δήλωση των κανονικών ποσών που δίνουν, κίνηση που θα φέρει περισσότερα έσοδα στα δημόσια ταμεία. Αυτό σημαίνει, ωστόσο, ότι ένα μεγάλο ποσοστό των ιδιοκτητών θα ζητήσει νέα αύξηση από τους ενοικιαστές για να ισορροπήσουν τη ζημιά από μια ενδεχόμενη δήλωση του κανονικού μισθίου.
Συνεπώς, η επιστροφή του ενός ενοικίου στην πραγματικότητα δεν θα ωφελήσει πολλούς, αφού θα αναγκαστούν να πληρώσουν νέα αύξηση. Επίσης, το ποσό των διακοσίων πενήντα ευρώ για τους συνταξιούχους δεν φτάνει για να καλύψει τις τεράστιες αυξήσεις που καταγράφονται στο σούπερ μάρκετς και σε άλλες υπηρεσίες αναγκαίες για κάθε απόμαχο της ζωής.
Όπως και η πρόσφατη αύξηση του κατώτατου μισθού δεν μπορεί να ικανοποιήσει την ελληνική κοινωνία που στη συντριπτική της πλειοψηφία μένει χωρίς χρήματα από τις δεκαπέντε του μηνός και έπειτα, λόγω του υψηλού κόστους διαβίωσης και των χαμηλών αποδοχών. Χρειάζεται σίγουρα κάτι πιο ριζοσπαστικό. Καλό είναι τα μέτρα να αξιολογούνται εκ των προτέρων. Να είναι πιο ολιστικά και να μπορούν μέσα από αυτά οι εκάστοτε κυβερνώντες να δίνουν απαντήσεις στις πραγματικές ανάγκες του πολίτη. Διαφορετικά η κοινή γνώμη μένει θεατής στο ίδιο έργο, ενώ οι νέοι αναζητούν εύλογα ένα καλύτερο αύριο σε μία άλλη χώρα της Ε.Ε και όχι μόνο.
Είναι άλλο πράγμα η επικοινωνία και άλλο η σκληρή πραγματικότητα.
