Ο Ντόναλντ Τραμπ πέτυχε, από τη στιγμή που έλαβε το πράσινο φως για να επιστρέψει στον Λευκό Οίκο, να ταράξει τα νερά, αλλά και να προκαλέσει ανησυχία σε δαιφορετικές γωνιές του πλανήτη.
Οι στόχοι της νέας αμερικανικής διοίκησης για τις περιπτώσεις της Γροιλανδίας και της διώρυγας του Παναμά άνοιξαν εκ νέου τον ασκό του Αιόλου και ήρθαν να υπενθυμίσουν πως ο αναθεωρητισμός και οι αλλαγές συνόρων αποτελούν πρόταγμα όχι μόνο της Ρωσίας ή της Τουρκίας, αλλά ακόμα και των ΗΠΑ σε μία ομολογουμένως πολύ ευαίσθητη χρονική περίοδο.
Οι ξεκάθαρες επιδιώξεις της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής έχουν ήδη επιφέρει προβληματισμό στην Ευρώπη, τη Δανία, τον Παναμά, με τις ηγεσίες και τους κατοίκους να αγωνιούν για την επόμενη μέρα.
Οι αλλαγές συνόρων δημιουργούν ένα προηγούμενο σε όλους, όσοι επιδιώκουν να επεκταθούν σε γειτονικές χώρες με τη δύναμη των όπλων ή μη. Θα μπορούσε λόγου χάριν η περίπτωση της Γροιλανδίας να αποτελέσει ένα παράδειγμα ή ένα άλλοθι για την Κίνα, προκειμένου να εισβάλλει στην Ταϊβάν ή μια δικαιολογία για την Ρωσία για να συνεχίσει την εισβολή στα ουκρανικά εδάφη.
Από τη στιγμή που υπάρχουν φωνές σε παγκόσμιο επίπεδο που είναι θετικές στην νέα χάραξη μιας επικράτειας, τότε δύνανται και οι Τούρκοι εμπνευστές του Αττίλα να πουν πως ήταν απόλυτα δικαιολογημένοι όταν το 1974 αποφάσισαν να εισβάλλουν στην Κύπρο και να συνεχίζουν ακόμα και σήμερα την παράνομη κατοχή ενός σημαντικού μέρους της έκτασης του νησιού.
Στο σημείο αυτό χρειάζεται να γίνει η εξής διάκριση: είναι άλλο πράγμα ένα εθνικοαπελευθερωτικός πόλεμος, όπως η ελληνική επανάσταση του 1821, που οδήγησε στη σύσταση ενός νέου κράτους και άλλο η επιβολή των όπλων και η κατάληψη εδαφών για οικονομικούς ή γεωστρατηγικούς λόγους χωρίς καμία ηθική νομιμοποίηση. Υπενθυμίζεται ότι εκείνη την εποχή, πολλοί Ευρωπαίοι, όπως ο γκουρού της αυστριακής διπλωματίας Μέτερνιχ, είχαν καταγγείλει την επανάσταση των Ελλήνων κατά της οθωμανικής κυριαρχίας, προκειμένου να μη διαταραχθεί το τότε διεθνές status quo.
Για να επιστρέψουμε στο σήμερα, η υφήλιος διαταράσσεται από πολλά ανοιχτά μέτωπα, όπως συμβαίνει και στην περίπτωση της Μέσης Ανατολής. Από το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και έπειτα η Ευρώπη έχει διανύσει μια μακρά περίοδο ειρήνης και ευημερίας που δεν πρέπει κανείς να υποτιμά. Οι μεγάλοι παίκτες στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα προκαλούν με τις κινήσεις τους ανησυχία, ενώ ο κίνδυνος μιας γενικευμένης σύρραξης είναι ορατός, από τη στιγμή που υφίστανται προσεγγίσεις αναθεωρητισμού και επιβολής των στόχων εκτός πλαισίου μιας διπλωματικής προσέγγισης.
Οι καιροί είναι δύσκολοι και όσοι διαδραματίζουν πρωταγωνιστικό ρόλος τις διεθνείς εξελίξεις οφείλουν να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί. Η υφήλιος χρειάζεται σταθερότητα και όχι νέους καταστραφικούς πολέμους.
