Η Εκκλησία μας εορτάζει σήμερα, 01 Σεπτεμβρίου, την αρχή της Ινδικτιώνος - από την λατινική λέξη «indictio», η οποία σημαίνει την έναρξη του εκκλησιαστικού έτους.

Τι είναι όμως αυτή η εορτή, πώς καθιερώθηκε και τι σημαίνει για την Εκκλησία;

Όπως διαβάζουμε στα Χανιώτικα Νέα, Η λέξη ίνδικτος είναι λατινική ελληνοποιημένη και σημαίνει ορισμός, διάγγελμα διάταγμα (Indictus, indictio= επαγγελία, κήρυξη, διάγγελμα. διάταγμα), το οποίον εκδιδόταν από τους αυτοκράτορες της Ρώμης με σκοπό να καθορίσουν το ύψος του φόρου επί της γεωργικής παραγωγής που θα πλήρωναν οι υπήκοοι της αυτοκρατορίας για τη συντήρηση και τη διατροφή των στρατιωτών.

Ήταν δηλαδή ένα φορολογικό διάταγμα το οποίον είχε διάρκεια 15 χρόνων γιατί τόσα ήταν τα έτη που υπηρετούσαν οι στρατιώτες στο Ρωμαϊκό στρατό.

Με την απόλυση δε των παλαιών και με την κατάταξη των νέων άρχιζε νέα ίνδικτος, με ίσως μικρότερη ή μεγαλύτερη φορολογία ,ανάλογα με τον αριθμό των νέων στρατιωτών.

Με την πάροδο του χρόνου η λέξις ίνδικτος έπαψε να σημαίνει μόνο διάταγμα και σήμαινε χρονική περίοδος 15 ετών. Έγινε δηλαδή η ίνδικτος «μονάδα μέτρησης του χρόνου», (μία ίνδικτος = 15 έτη).

Η Ίνδικτος, δηλαδή η χρονική περίοδος 15 ετών εισήχθη στο ρωμαϊκό ημερολόγιο κατά το πρώτο έτος του Ιουλίου Καίσαρος (100 π.Χ. - 44 μ.Χ.) και ονομάστηκε ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ.

Έτσι άρχισαν να μετρούν το χρόνο σε ινδίκτους (πρώτη ίνδικτος, β΄ ίνδικτος κ.ο.κ.)

Στο Βυζάντιο υπολογισμό του χρόνου με ινδίκτους εισήγαγε ο Μέγας Κων/ντίνος το 312 μ.Χ. και η οποία ονομάστηκε Κωνσταντίνειος Iνδικτιών.

Ακόμη να πούμε ότι ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ιουστινιανός ο Α΄, το έτος 537 εισήγαγε τη μέτρηση κατά ινδικτιώνες στα κρατικά και δικαστικά έγγραφα. Έλεγαν δηλαδή 1ο έτος ή 2ο έτος της τάδε ινδικτιώνος κ.ο.κ.

Τι αρχίζει τώρα την πρώτη του μήνα Σεπτεμβρίου, (στα λατινικά σημαίνει έβδομος), (εβδόμου μήνα από την δημιουργία του κόσμου από τον Θεό, αρχής γενομένης από μήνα Μάρτιο):

Η ίνδικτος άρχιζε την πρώτη Σεπτεμβρίου γιατί κατά το μήνα αυτό η γή παύει να γεννά καρπούς και θεωρείτο αρχή του χρόνου διότι η Γή οργώνεται και δέχεται τους σπόρους όλων των καρπών που θα παραχθούν ως τον μήνα Μάρτιο που θεωρείτο η αρχή γεννήσεως των καρπών.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο γνώριζαν οι Ρωμαίοι το ποσόν του φόρου που θα πλήρωναν.

Επίσης την 1ην Σεπτεμβρίου επήγε ο Ιησούς Χριστός στη συναγωγή της Ναζαρέτ και έκανε το πρώτο κήρυγμά του, όπως αναφέρεται στο ευαγγέλιο του Λουκά (4, 16-22) και το οποίον αναγιγνώσκεται την ημέρα αυτή.

Η αρχή της Ινδίκτου στο Οικουμενικό Πατριαρχείο!

Στη συνέχεια το NextDeal παρουσιάζει τον εορταστικό λόγο του Προέδρου του Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ Παναγιώτη Σκαλτσή, που εκφωνήθηκε στην Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης:

Η Ίνδικτος (από τη λατινική λέξη Indictio=ένδειξη, ορισμός, μήνυμα, κήρυξη, επαγγελία, διάγγελμα, διάταγμα) πριν εξελιχθεί σε εορτολογικό γεγονός αναφερόμενο στην έναρξη και τον δια του Χριστού αγιασμό του νέου εκκλησιαστικού έτους σήμαινε την αρχή του οικονομικού έτους και της ανά δεκαπενταετία προσδιοριζόμενης φορολογικής πολιτικής των Ρωμαίων. «Ίνδικτον -γράφει το Βασιλειανό Μηνολόγιο- λέγουσιν οι Ρωμαίοι την αρχήν και τον ορισμόν»[1]. Στην αρχή δηλαδή κάθε δεκαπενταετίας, από την εποχή του αυτοκράτορος Αδριανού (117-138), καθοριζόταν και το ποσό που κάθε πολίτης έπρεπε να πληρώσει ως φόρο γης στο ρωμαϊκό κράτος για τη συντήρηση των στρατιωτών, των οποίων η θητεία διαρκούσε δεκαπέντε έτη. «Επικρατεί η άποψη – σημειώνει ο Πετάβιος- ότι οι Ινδικτιώνες δεν είναι τίποτε άλλο παρά εισφορές προϊόντων και σορός χρημάτων των οποίων ο κανόνας ‘ενεδεικνύετο’ (indicebatur) κάθε χρόνο»[2].

Η Ίνδικτος η Ινδικτιών ταυτίζεται, με τον ελληνικό όρο Επινέμησις η Επινέμεσις[3] που σημαίνει μερισμό τόσο του χρόνου[4] όσο και του ποσού του φόρου ανάλογα βεβαίως με την ετήσια καρποφορία και σοδιά[5]. Ο εν λόγω κύκλος της Ινδικτιώνος που περιλαμβάνει τη δεκαπενταετία, αλλά και καθ’ ένα από τα έτη αυτής της περιόδου (α” Ινδικτιών: α’ έτος η β” έτος κ.λπ. της τρεχούσης Ινδικτιώνος), αξιοποιήθηκε και ως όριο – κριτήριο χρονολόγησης διαφόρων γεγονότων και εγγράφων στη Ρώμη, την Κωνσταντινούπολη, αλλά και την Αίγυπτο[6]. Θεωρήθηκε επίσης από την έναρξη της Βυζαντινής περιόδου και ως αρχή του νέου έτους.

Η εξέλιξη αυτή μαρτυρείται για πρώτη φορά από το Σεπτέμβριο του 312, επί Μεγάλου Κωνσταντίνου. Και τούτο προφανώς διότι έως την εποχή εκείνη, κατά το Ιουλιανό ημερολόγιο, η ημερομηνία αυτή ταυτιζόμενη με τη φθινοπωρινή ισημερία εθεωρεϊτο ως πρώτη του έτους. Από το έτος 313 μ.Χ. «μετατέθηκε στην 23η Σεπτεμβρίου, γενέθλιο ημέρα του Οκτωβιανού

Αυγούστου. Από το έτος 462 μ.Χ. η πρωτοχρονιά μετατέθηκε στην 1η Σεπτεμβρίου για να συμπίπτει η αρχή του έτους με την αρχή του μηνός (Ίνδικτος)»[7].

1) Βλέπουμε λοιπόν ότι η Ινδικτιών από αφετηρία για τα φορολογικά των Ρωμαίων είχε και ημερολογιακό ενδιαφέρον ταυτιζόμενη με την αρχή του νέου έτους και εορταζόταν με ιλαστήριες προς τους θεούς τελετές και θυσίες. «Την αρχήν της Ινδίκτου ήτοι του νέου έτους – σημειώνεται σε παλαιό κείμενο - από του μηνός Σεπτεμβρίου ήδη από των χρόνων του Μ. Κωνσταντίνου καθώρισαν οι Έλληνες»[8]. Η ως άνω περί την Ίνδικτο σημειολογία και παράδοση καταγράφεται και στο Βασιλειανό Μηνολόγιο (τέλος 10ου αι.) όπου γίνεται λόγος για την Ίνδικτο ως εορτή της Εκκλησίας. «Την Ίνδικτον εορτάζει η του Θεού Εκκλησία, από των αρχαίων παραλαβούσα, δια το νομίζεσθαι αρχήν είναι του χρόνου από ταύτης της ημέρας, επειδή ίνδικτον λέγουσιν οι Ρωμαίοι την αρχήν και τον ορισμόν. Έστιν ουν και η πρώτη ημέρα του Σεπτεμβρίου μηνός ορισμός και αρχή του όλου έτους»[9].Η αναφορά αυτή του Βασιλειανού Μηνολογίου, ότι η Εκκλησία παρέλαβε την εορτή της Ινδίκτου «από των αρχαίων» δείχνει την παλαιότητά της. Κατά μίαν άποψη η εορτή ανάγεται στον τέταρτο[10] η στον πέμπτο μ.Χ. αιώνα, κάτι που από άλλους κρίνεται ως ανιστόρητο[11]. Το ως άνω Μηνολόγιο (Συναξάριο) αναφέρεται προφανώς στην αφετηρία της εορτής και τις εκ προχριστιανικών εθίμων καταβολές της.

Ας ευχηθούμε λοιπόν η νέα εκκλησιαστική χρονιά να είναι ευλογημένη και να πλημμυρίσει τις καρδιές των ανθρώπων από καρπούς της ειρήνης, της αγάπης, της αλληλεγγύης, της φιλαλληλίας, και γενικά από καρπούς ανθρωπιάς και πολιτισμού.