Θάνατος παθόντος
μεταγενέστερα του τραυματισμού του
και της νοσηλείας του εξαιτίας επιβάρυνσης της υγείας του και από προϋπάρχον νόσημα - Καρδιοπάθεια - Αιτιώδης Συνάφεια

Από τις διατάξεις των άρθ. 297, 298, 330 και 914 Α.Κ προκύπτει ότι προυποθέσεις της ευθύνης για αποζημίωση είναι, πέραν των άλλων, η υπαιτιότητα του υπόχρεου σε αποζημίωση και η ύπαρξη αιτιώδους συνάφειας μεταξύ της πράξεως ή της παράλειψης και της ζημίας. Η πρόσφορη αιτιώδης συνάφεια δεν αποκλείεται για το λόγο ότι στην επέλευση ή την έκταση της ζημίας συνετέλεσε και ειδική προδιάθεση και εν προκειμένω προυφιστάμενη καρδιοπάθεια του παθόντος. Στην προκειμένη περίπτωση ο παθών παρουσίαζε προ του χρόνου του ατυχήματος αποφρακτική πνευμονοπάθεια και αρτηριακή υπέρταση, την τελευταία δε ρύθμιζε με φαρμακευτική αγωγή.

Κατά το ένδικο τροχαίο ατύχημα υπέστη υποκεφαλικό κάταγμα αριστερού μηριαίου οστού. Νοσηλεύτηκε στο Νοσοκομείο 14 ημέρες, όπου υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση με ημιαρθροπλαστική του αριστερού ισχίου. Μετά την έξοδό του από το Νοσοκομείο νοσηλευόμενος κατ’ οίκον υπέστη οξύ πνευμονικό οίδημα και ακολούθως οξεία δύσπνοια, η οποία εξελίχτηκε σε καρδιακή ανακοπή εξαιτίας της οποίας κατέληξε μετά παρέλευση πλέον των 4 μηνών και 22 ημερών από του χρόνου του ατυχήματος.

Εν προκειμένω κρίθηκε ότι υπάρχει αιτιώδης συνάφεια μεταξύ του υποκεφαλικού κατάγματος που υπέστη ο ενάγων κατά το τροχαίο ατύχημά του της επιβαρύνσεως της προηγούμενης καταστάσεως της υγείας του, εξαιτίας της οποίας επήλθεν ο θάνατός του.

Σύγκρουση Ομορρόπως Κινουμένων
Μπετονιέρας και Μοτοποδηλάτου
κατά οπισθοπορεία (2)

Αποκλειστική υπαιτιότητα του οδηγού της μπετονιέρας ο οποίος οδηγώντας βαρύ όχημα μεγάλων διαστάσεων σε σημείο με πυκνή κυκλοφορία οχημάτων, επιχείρησε αιφνιδιαστικά και ανέλεγκτα ελιγμό οπισθοπορείας χωρίς να ελέγξει και βεβαιωθεί προηγουμένως ότι μπορούσε να εκτελέσει τον ελιγμό αυτό χωρίς κίνδυνο ή παρακώλυση των λοιπών χρηστών της οδού, (παράβαση άρθρ. 12 παρ. 1, 21 παρ. 1, 22 παρ. 1 ΚΟΚ0, με αποτέλεσμα να προσκρούσει στο κανονικά κινούμενο πίσω από αυτόν μοτοποδήλατο.

Ψυχική Οδύνη 170.000 ευρώ

Επιμεριζόμενη ανά :

70.000 ευρώ στη σύζυγο

50.000 ευρώ σε καθεμία από τις δύο θυγατέρες

Απόφ.Εφ. Αθ. 1181/2011
Πρόεδρος: Γεώργιος Λιόλιος
Εισηγητής: Χρυσούλα Λυκούδη
Δικηγόροι: Παναγιώτα Αλεύρωντα - Ιωάννης Λεβέντης
Γεώργιος Αρβανίτης

Σχόλια – Παρατηρήσεις

1) Βλ. ομοίως και Α.Π 1489/1981 ΝοΒ 30, 107).
Η παθούσα νοσηλευόμενη για τον τραυματισμό της σε τροχαίο ατύχημα (υποκεφαλικό κάταγμα αριστερού βραχιονίου, κάταγμα περιφερικής κερκίδας αριστερά και υποκεφαλικό κάταγμα αριστερού ισχύου), απεβίωσε σε χρόνο ενάμισι μήνα μετά το ατύχημα. Κρίθηκε ότι αν και έπασχε από καρκίνο του παχέως εντέρου, η αιτία του θανάτου της (λιπώδης εμβολή) - συνδέεται αιτιωδώς με τον ανωτέρω τραυματισμό της. ΑΠ 1360/2010 ΕΣυγκΔ 2001/97

Καρδιακή Προσβολή και Θάνατος του τραυματισθέντος 80 ετούς πεζού μετά διετία από το ατύχημα συνεπεία του ατυχήματος. ΕΦ.Αθ.7741/2003 ΣΕΣυγκΔ 2004/279

Επιδείνωση Νόσου - Θάνατος μετά από παραμονή επί διετία σε κατάσταση άγρυπνου κώματος. Αποζημίωση επί Μονίμου Αναπηρίας - ΑΚ 931. Δεκτός ο ισχυρισμός του εναγομένου Επικουρικού Κεφαλαίου κατ΄άρθρ. 527 ΚΠολΔ ότι ο παθών αποβιώσας μετά διετία από του ατυχήματος δεν δικαιούται την επιδικασθείσα με την εν μέρει οριστική απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου αποζημίωση εξ ΑΚ 931 (75.000 ευρώ), καθότι η αναπηρία του διήρκησε δύο μόνο έτη, δηλαδή μικρή χρονική περίοδο ώστε τα βλαπτικά αποτελέσματά της δεν εκτείνονται σε βάθος χρόνου. Εφ.Λαρ.919/2005 ΣΕΣυγκΔ 2006/282

Αν η αρχική απρόβλεπτη και συνδεόμενη αιτιωδώς με το ατύχημα ζημία του παθόντος και δη η αιφνίδια επιδείνωση της υγείας του εμφανιστεί μεταγενέστερα και μάλιστα μετά την πάροδο της διετίας από την ημέρα του ατυχήματος, τότε η διετής παραγραφή (κατά του ασφαλιστή) αρχίζει από τη στιγμή που καθίσταται αντικειμενικά δυνατή η πρόβλεψη της νέας δυσμενούς κατάστασης του παθόντος. Συνεπώς αν συνεπεία του ατυχήματος, επέρχεται η θανάτωση του παθόντος μετά παρέλευση διετίας από τον αρχικό τραυματισμό του, η διετής παραγραφή του άρθρου 10 παρ. 2 ν.489/1976 για την αξίωση των μελών της οικογένειας για ψυχική οδύνη (ΑΚ 932) αρχίζει όχι από την ημέρα του ατυχήματος, αφού τότε δεν είχε ακόμη γεννηθεί η αξίωση, αλλά από το χρόνο επέλευσης του θανάτου. Εφ.Λαρ.127/2005 ΣΕΣυγκΔ 2005/115.

ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΑΘΟΝΤΟΣ (μετά μακρά νοσηλεία) ολίγον προ της 5 ετίας. Δεν αποδυναμώνεται το δικαίωμα αποζημιώσεως των εξ Αδιαθέτου Κληρονόμων. οι οποίοι συνεχίζουν την δίκην, αλλά και με Αγωγήν των, ζητούν ΨΥΧΙΚΗ ΟΔΥΝΗ, έξοδα Κηδείας. ΜονΠρ.Αθ.822/1995 ΣΕΣυγκΔ 1999/444

Κείμενο Απόφ. Εφ.Αθ.1181/2011

Από τις διατάξεις των άρθρων 297, 298, 330 και 914 ΑΚ προκύπτει ότι προυποθέσεις της ευθύνης για αποζημίωση είναι η υπαιτιότητα του υποχρέου ή η συνδρομή λόγου θεμελιούντος αντικειμενική ευθύνη (όπως Ν ΓΠΝ/1911), το παράνομο της πράξης ή της παράλειψης και η ύπαρξη αιτιώδους συνάφειας μεταξύ της πράξεως ή παράλειψης και της ζημιάς. Αιτιώδης συνάφεια υπάρχει όταν η πράξη ή παράλειψη του υπαιτίου ή του κατά νόμο αντικειμενικά ευθυνόμενου είναι σύμφωνα με τα διδάγματα της κοινής πείρας και κατά τη συνηθισμένη πορεία των πραγμάτων ικανή να επιφέρει τη ζημία και την επέφερε στη συγκεκριμένη περίπτωση (ΑΠ 442/2008). Η πρόσφορη αιτιώδης συνάφεια με την παραπάνω έννοια δεν αποκλείεται για το λόγο ότι στην επέλευση ή την έκταση της ζημίας συνετέλεσε και ειδική προδιάθεση του ίδιου του παθόντος, (πχ προυφιστάμενη καρδιοπάθεια), ενώ δεν αίρεται η πρόσφορη αιτιώδης συνάφεια, όταν μετά την επέλευση του επιβλαβούς αποτελέσματος επέρχεται και άλλο γεγονός, το οποίο επιτείνει το αποτέλεσμα που έχει ήδη επέλθει, εφόσον στην επίταση αυτού συνέτεινε η κατάσταση, στην οποία βρισκόταν το βλαπτόμενο πρόσωπο εξαιτίας του προηγούμενου γεγονότος (ΑΠ 1257/2001, Χρ.Δ 2001, 699, Αθ. Κρητικός Αποζημίωση από αυτοκινητικά ατυχήματα, έκδ. 2008, σελ. 205 επ, Παρ. 24, παρ. 25) Το ζήτημα και η κρίση του δικαστηρίου της ουσίας για το αν η πράξη ή παράλειψη ήταν ικανή αντικειμενικά εξεταζόμενη να επιφέρει τη ζημιά, δηλαδή αν βρίσκεται σε πρόσφορη αιτιώδη συνάφεια με το αποτέλεσμα, ελέγχεται από τον Άρειο Πάγο και μάλιστα από την άποψη της παραβιάσεως ή μη των διδαγμάτων της κοινής πείρας κατά την υπαγωγή των πραγματικών περιστατικών, που διαπιστώθηκαν, στη νομική έννοια της αιτιώδους συνάφειας (Ολ. ΑΠ 23/1988). Το ζήτημα αν η πράξη ή παράλειψη υπήρξε στη συγκεκριμένη περίπτωση ένας από τους αναγκαίους όρους του αποτελέσματος, αφορά κρίση για τα πράγματα και δεν υπόκειται σε αναιρετικό έλεγχο (ΑΠ 1623/2008, ΑΠ 1257/2001, ΑΠ 1071/2008).

Συνθήκες ατυχήματος - Υπαιτιότητα

Από τις ένορκες καταθέσεις των μαρτύρων των διαδίκων στο ακροατήριο του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου, που περιέχονται στα ταυτάριθμα με την εκκαλουμένη απόφαση πρακτικά δημόσιας συνεδρίασής του, από τις υπ’ αριθμ. 186 και 187/15-9-2010 ένορκες βεβαιώσεις ενώπιον του Ειρηνοδικείου Ελευσίνας των μαρτύρων των εναγουσών, που λήφθηκαν στα πλαίσια της προκειμένης κατ’ έφεση δίκης μετά κλήτευση των εναγομένων κατά τις διατυπώσεις του άρθρου 671 παρ. 1 εδ. δ΄ ΚΠολΔ (βλ. υπ’ αριθμ. 6750β΄, 6749β΄ και 6757β΄/10-9-2010 εκθέσεις επιδόσεως της δικαστικής επιμελήτριας του πρωτοδικείου Αθηνών Α.Π), από τα νομίμως επικαλούμενα και προσκομιζόμενα έγγραφα, που εκτιμούνται είτε προς άμεση απόδειξη, είτε προς συναγωγή δικαστικών τεκμηρίων, από την ιατρική πραγματογνωμοσύνη του καρδιολόγου Γ.Σ, που ορίστηκε με την υπ’ αριθμ. 5510/2008 απόφαση του Δικαστηρίου τούτου, η οποία εκτιμάται ελεύθερα από το Δικαστήριο (άρθρ. 387 ΚΠολΔ) και από τις ομολογίες των εναγομένων, που συνομολογούν με τις πρωτόδικες προτάσεις τους την οδήγηση, την κυριότητα του ζημιογόνου οχήματος, την πρόστηση και την ασφάλιση κατά τα κατωτέρω αναφερόμενα, αποδείχτηκαν τα εξής πραγματικά περιστατικά:
Στις 12/5/2004 και περί ώρα 8:30 ο πρώτος εναγόμενος οδηγούσε το υπ’ αριθμ. κυκλοφορίας ……… αυτοκίνητο μπετονιέρα εργοστασίου κατασκευής ΜΑΝ, ιδιοκτησίας της δεύτερης εναγομένης, που τον είχε προστήσει στην οδήγηση και το οποίο ήταν ασφαλισμένο για τις ζημιές τρίτων από την κυκλοφορία του στην Τρίτη εναγόμενη ασφαλιστική εταιρεία και εκινείτο στην οδό Μιαούλη στην Ελευσίνα με κατεύθυνση από βορρά προς νότο. Πλησιάζοντας στη διασταύρωση της εν λόγω οδού με την οδό Κελεού, λόγω της αδυναμίας του να κινηθεί προς τα εμπρός εξαιτίας στάθμευσης αυτοκινήτων και στις δύο πλευρές της οδού, ο πρώτος εναγόμενος διέκοψε την πορεία του προς τα εμπρός και ενήργησε αιφνίδια οπισθοπορεία χωρίς να ελέγξει και βεβαιωθεί προηγουμένως ότι μπορούσε να εκτελέσει τον ελιγμό τούτο χωρίς κίνδυνο ή παρακώλυση των λοιπών χρηστών της οδού, με αποτέλεσμα κατά την εκτέλεση του οπίσθιου ελιγμού να επιπέσει στο υπ’ αριθμ. κυκλοφορίας …….. μοτοποδήλατο, που οδηγούσε ο Χ1 και την ίδια ώρα εκινείτο πίσω του έχοντας την ίδια πορεία και κατεύθυνση με αυτόν με συνέπεια να ανατραπεί το μοτοποδήλατο, να πέσει στο οδόστρωμα ο οδηγός του Χ1 και να τραυματισθεί αυτός σοβαρά, υποστάς υποκεφαλικό κάταγμα αριστερού μηριαίου οστού.

Με βάση τα ανωτέρω περιστατικά αποκλειστικά υπαίτιος για το εν λόγω ατύχημα είναι ο πρώτος εναγόμενος οδηγός του αυτοκινήτου μπετονιέρας, που ανήκε στην προστήσασα αυτόν δεύτερη εναγόμενη εταιρεία και ήταν ασφαλισμένο για τις ζημίες τρίτων από την κυκλοφορία του στην Τρίτη εναγόμενη ασφαλιστική εταιρεία, στη θέση της οποίας υπεισήλθε αυτοδικαίως σύμφωνα με το άρθρο 25 παρ. 4 του Ν. 489/1976 το Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου «ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΟΝ ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΑΣΦΑΛΙΣΕΩΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΕΞ ΑΤΥΧΗΜΑΤΩΝ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ» λόγω ανακλήσεως της αδείας της ένεκα παραβάσεως νόμου με την υπ’ αριθμ. 156/16-9-2009 απόφαση.

Και ειδικότερα αυτός δεν επέδειξε την επιμέλεια του μέσου συνετού οδηγού, την οποία όφειλε από τις περιστάσεις και μπορούσε να επιδείξει και ειδικότερα ενώ οδηγούσε βαρύ όχημα μεγάλων διαστάσεων και εκινείτο σε σημείο και χρόνο, που υπήρχε πυκνή κυκλοφορία οχημάτων, δεν οδηγούσε με σύνεση και διαρκώς τεταμένη την προσοχή και επιχείρησε αιφνιδιαστικά και ανέλεγκτα ελιγμό οπισθοπορείας χωρίς να ελέγξει και βεβαιωθεί προηγουμένως ότι μπορούσε να εκτελέσει τον ελιγμό αυτό χωρίς κίνδυνο ή παρακώλυση των λοιπών χρηστών της οδού, κατά παράβαση των διατάξεων των άρθρων 12 παρ. 1, 21 παρ. 1, 22 παρ. 1 ΚΟΚ, με αποτέλεσμα κατά την εκτέλεση του ελιγμού οπισθοπορείας να προσκρούσει στο κανονικά κινούμενο πίσω από αυτόν μοτοποδήλατο που οδηγείτο από τον Χ1 και να τραυματισθεί ο τελευταίος. Δεν αποδείχθηκαν στοιχεία υπαιτιότητας του οδηγού του μοτοποδηλάτου, που εκινείτο κανονικά πίσω από τον πρώτο εναγόμενο και δεν είχε δυνατότητα αποφυγής της πρόσκρουσης της μπετονιέρας με αιφνίδια οπισθοπορεία στο μοτοποδήλατό του, ούτε αποδείχθηκε ότι ο τελευταίος ευθύνεται επειδή δεν έλαβε υπόψη τις ηχητικές προειδοποιήσεις του πρώτου εναγομένου, όπως αβάσιμα ισχυρίζονται οι εναγόμενοι και το Επικουρικό Κεφάλαιο. Επομένως πρέπει να απορριφθεί ως ουσιαστικά αβάσιμος ο ισχυρισμός των τελευταίων, που προβλήθηκε πρωτοδίκως και επαναφέρεται στην παρούσα κατ’ έφεση δίκη με τις προτάσεις τους περί συνυπαιτιότητας, άλλως αποκλειστικής υπαιτιότητας του οδηγού του μοτοποδηλάτου για τον τραυματισμό του κατά το επίδικο ατύχημα.

Περαιτέρω αποδείχθηκε ειδικότερα ότι ο οδηγός του μοτοποδηλάτου μετά το ατύχημα διακομίστηκε με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ στο Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών, όπου αφού υποβλήθηκε σε εξετάσεις και διαπιστώθηκε ότι είχε υποστεί υποκεφαλικό κάταγμα αριστερού μηριαίου οστού, υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση με ημιαρθροπλαστική αριστερού ισχύου και παρέμεινε νοσηλευόμενος από 12/5/2004 μέχρι 26/5/2004, οπότε εξήλθε με οδηγίες να παραμείνει κλινήρης και αργότερα να υποβληθεί σε φυσιοθεραπείες.

Ο άνω τραυματισθείς γεννηθείς στις 15/12/1935 (ηλικίας 69 ετών κατά το ατύχημα) πριν τον τραυματισμό του ζούσε μια φυσιολογική ζωή με όλες τις δραστηριότητες που επιτρέπονται σε άτομα της ηλικίας του, συμβίωνε με τη σύζυγό του γεννηθείσα το 1933 Α. χήρα___ πρώτη ενάγουσα στην Ελευσίνα στην οδό ____ αρ. ___ και στην ίδια διεύθυνση κατοικούσαν με τις οικογένειές τους και οι ενήλικες ύπανδρες κόρες του, δεύτερη ενάγουσα και Τρίτη ενάγουσα__ και ___ γεννηθείσες το 1964 και 1965 αντίστοιχα και αυτός προσέφερε τις υπηρεσίες του στους οικείους του, ενώ για τις μετακινήσεις του συχνά χρησιμοποιούσε μοτοποδήλατο, όπως συνέβη και κατά το ατύχημα. Ως προς την κατάσταση της υγείας του αυτός παρουσίαζε αποφρακτική πνευμονοπάθεια και αρτηριακή υπέρταση, την τελευταία δε ρύθμιζε με φαρμακευτική αγωγή και υποβαλλόταν τακτικά σε ιατρικές εξετάσεις, όπως στις 22/11/1999 και 13/5/2002, οπότε είχε υποβληθεί σε σπινθηρογράφημα μυοκαρδίου, το οποίο ήταν αρνητικό για ισχαιμία ή ουλή και παρουσίαζε συγκεντρική υπερτροφία αριστερής κοιλίας (υπέρταση). Μετά τον τραυματισμό του αυτός παρέμεινε κλινήρης για 14 ημέρες στο Ναυτικό Νοσοκομείο και μετά την έξοδό του από το νοσοκομείο αυτό και την επιστροφή του στην οικία του αυτός εξαιτίας του τραυματισμού και της εγχείρησης στην οποία είχε υποβληθεί, παρουσίασε δυσχέρεια στις μετακινήσεις του και στην αυτοεξυπηρέτησή του χωρίς τη βοήθεια τρίτου προσώπου και ειδικότερα παρέμεινε κλινήρης στην οικία του και μετεκινείτο μόνο με τη βοήθεια των οικείων του μέσα στην οικία του, γεγονός που είχε δυσμενές αντίκτυπο στην αυτοεκτίμησή του και στην ψυχολογική του κατάσταση. Κατατέθηκε στις άνω ένορκες βεβαιώσεις ότι αυτός μετά το ατύχημα έκλαιγε συνεχώς και έλεγε δεν θα ξαναπερπατήσω, θα πεθάνω και έμενε στο κρεβάτι ανίκανος να μετακινηθεί και να αυτοεξυπηρετηθεί.

Επιπλέον αυτός μετά το ατύχημα παρουσίασε αναιμία και αρρυθμίες καθώς και αναπνευστική δυσχέρεια, ώστε από 12/7/2004 άρχισε για πρώτη φορά να κάνει χρήση συμπυκνωτή οξυγόνου και στις 15/9/2004 υπέστη οξύ πνευμονικό οίδημα και εισήχθη εκ νέου στο Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών, όπου νοσηλεύτηκε μέχρι 28/9/2004. Στις 4/10/2004 αυτός διακομίσθηκε στο Θριάσιο Νοσοκομείο Ελευσίνας με εικόνα οξείας δύσπνοιας, η οποία εξελίχθηκε σε καρδιακή ανακοπή και ο ανωτέρω κατέληξε την ίδια ημέρα παρά τις προσπάθειες ανάνηψης.

Στην προσκομιζόμενη ιατροδικαστική έκθεση νεκροψίας – νεκροτομίας, που διενεργήθηκε επί του πτώματος του θανόντος από τον Ιατροδικαστή Χ.Λ στις 4/10/2004 αναφέρεται ότι ανευρέθησαν: «Καρδία βάρους 500 γρ. από υπερτροφία της αριστεράς κοιλίας. Οι στεφανιαίες αρτηρίες με συγκεντρική υπερτροφία του τοιχώματός τους και σημαντική στένωση του αυτού τους. Το μυοκάρδιο είναι ωχρό σκληράς σύστασης. Οι πνεύμονες με συμφόρηση και οίδημα». Ως αιτία θανάτου στην έκθεση αυτή αναφέρεται η υπερτροφική καρδιοπάθεια. Και το ίδιο αναφέρεται στο προσκομιζόμενο πιστοποιητικό θανάτου της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Αθηνών.

Ο διενεργήσας την άνω ιατροδικαστική έκθεση Χ.Λ στην προανακριτική ένορκη κατάθεσή του καθώς και στο ακροατήριο του ποινικού δικαστηρίου στις 13/1/2010, για το οποίο εκδόθηκε η υπ’ αριθμ. 4421/2010 απόφαση του Τριμελούς Πλημ/κείου Αθηνών, επιβεβαίωσε το περιεχόμενο της ιατροδικαστικής έκθεσης, δηλαδή ότι ο θάνατος του τραυματισθέντος οφείλεται σε υπερτροφική καρδιοπάθεια, που προυπήρχε του τροχαίου ατυχήματος και διατύπωσε την άποψη ότι ο βαρύς τραυματισμός, που προκλήθηκε κατά το τροχαίο ατύχημα προκάλεσε επιβάρυνση της προυπάρχουσας καρδιακής πάθησης, δηλαδή της υπερτροφικής καρδιοπάθειας με αρτηριακή υπέρταση και ενδεχομένως με έμμεσο τρόπο να συμμετείχε στο τελικό επεισόδιο, που απεβίωσε ο τραυματισθείς. Και ο πραγματογνώμονας που ορίσθηκε με την άνω 5510/2008 απόφαση του Δικαστηρίου τούτου στην ιατρική πραγματογνωμοσύνη, που συνέταξε, αναφέρει ότι ο τραυματισμός του Χ1 κατά το ατύχημα της 12/5/2004 δεν έχει άμεση αιτιώδη συνάφεια με τον επελθόντα στις 4/10/2004 θάνατο αυτού λόγω υπερτροφικής καρδιοπάθειας και πιθανολογεί ότι «ο άνω τραυματισμός είχε έμμεσες δυσμενείς επιδράσεις στην υγεία του αποβιώσαντος λόγω του περιορισμού της φυσικής δραστηριότητας ενώ η ψυχολογική κατάσταση του τραυματισμένου είχε αντίκτυπο στα οργανικά προβλήματα αυτού, χωρίς να μπορεί να προσδιορίσει την ποσοτική συμμετοχή των άνω παραγόντων.

Κατά την κρίση του Δικαστηρίου ο σοβαρός τραυματισμός (υποκεφαλικό κάταγμα αριστερού μηριαίου οστού) του Χ1 σε συνδυασμό με την ηλικία του (69 έτη), την εγχείρηση που υποβλήθηκε (ημιαρθροπλαστική αριστερού ισχίου), την αναγκαστική κατάκλιση του για 14 ημέρες στο άνω νοσοκομείο, τον ακολουθήσαντα περιορισμό της κινητικότητας και της φυσικής δραστηριότητας αυτού με αδυναμία αυτοεξυπηρέτησης για 4,5 μήνες και την πτώση του ηθικού του (κατάθλιψη) ήταν δυνατό κατά τη συνήθη πορεία των πραγμάτων σύμφωνα με τα διδάγματα της κοινής πείρας να επιφέρουν και πράγματι επέφεραν σημαντική επιβάρυνση και επιδείνωση της προυπάρχουσας καρδιακής νόσου (υπερτροφική καρδιοπάθεια) του τραυματισθέντος, από την οποία αυτός αποβίωσε 4 μήνες και 22 ημέρες μετά τον τραυματισμό του στις 4/10/2004.
Εάν δεν μεσολαβούσε ο τραυματισμός του ανωτέρω και η συνεχής και ραγδαία επιδείνωση της υγείας του, δεν μπορεί να αποδειχθεί ούτε πιθανολογηθεί ότι ο τραυματισθείς θα απεβίωνε από την προυπάρχουσα νόσο στον χρόνο που αποβίωσε. Επομένως υφίσταται αιτιώδης συνάφεια μεταξύ του τραυματισμού του Χ1 και του επελθόντος λόγω της επιβάρυνσης της υγείας του θανάτου αυτού λόγω υπερτροφικής καρδιοπάθειας. Εφόσον το πρωτοβάθμιο δικαστήριο κατέληξε σε διαφορετικό συμπέρασμα και απέρριψε την αγωγή κρίνοντας ότι δεν υπάρχει αιτιώδης συνάφεια μεταξύ του τραυματισμού του Χ1 και του επελθόντος λόγω υπερτροφικής καρδιοπάθειας θανάτου αυτού, εσφαλμένως εκτίμησε τις αποδείξεις και πλημμελώς εφάρμοσε το νόμο και πρέπει κατά παραδοχή ως βάσιμων των σχετικών λόγων της έφεσης να γίνει δεκτή αυτή από ουσιαστική άποψη, να εξαφανισθεί η εκκαλουμένη απόφαση και στη συνέχεια να κρατηθεί και δικασθεί κατ’ ουσία η αγωγή (άρθρ. 535 παρ. 1 ΚΠολΔ).

Ψυχική Οδύνη

Οι ενάγουσες δοκίμασαν θλίψη και στενοχώρια από τον θάνατο του συζύγου της πρώτης και πατέρα της δεύτερης και τρίτης από αυτές, που ήταν ιδιαίτερα συνδεδεμένες μαζί του με αισθήματα αγάπης και στοργής. Το Δικαστήριο λαμβάνοντας υπόψη τις συνθήκες του ατυχήματος, την αποκλειστική υπαιτιότητα του πρώτου εναγομένου οδηγού της μπετονιέρας, την έλλειψη πταίσματος του θανόντος, την οικονομική και κοινωνική κατάσταση των διαδίκων (πλην της εναγομένης ασφαλιστικής εταιρείας) κρίνει ότι προς αποκατάσταση της ηθικής βλάβης των εναγουσών πρέπει να αναγνωρισθεί ότι οι εναγόμενοι (οδηγός, προστήσασα εταιρεία και το υπεισλθόν στη θέση της ασφαλιστικής εταιρείας Επικουρικό Κεφάλαιο ασφαλιστική εταιρεία) οφείλουν να καταβάλουν καθένας σε ολόκληρο στην ενάγουσα χήρα 70.000 ευρώ και σε κάθε ενάγουσα θυγατέρα 50.000 ευρώ, νομιμότοκα από την επίδοση της αγωγής μέχρι την εξόφληση. Η δικαστική δαπάνη των εναγουσών σε αμφότερους τους βαθμούς δικαιοδοσίας πρέπει να επιβληθεί κατά ένα μέρος σε βάρος των εναγομένων (πρώτο και δεύτερο αυτών) και του υπεισελθόντος στη θέση της τρίτης εναγόμενης ασφαλιστικής εταιρείας, Επικουρικού Κεφαλαίου (άρθρ. 178, 183 ΚΠολΔ), όπως ορίζεται στο διατακτικό.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ

Δικάζει αντιμωλία των διαδίκων.

Δέχεται από τυπική και ουσιαστική άποψη την έφεση κατά της υπ’ αριθμ. 4230/2006 οριστικής απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών.

Εξαφανίζει την εκκαλουμένη απόφαση.

Κρατεί και δικάζει κατ’ ουσία την υπόθεση.

Δέχεται κατά ένα μέρος την αγωγή.

Αναγνωρίζει ότι οι πρώτος και δεύτερη από τους εναγομένους και το υπεισελθόν στη θέση της τρίτης εναγόμενης ασφαλιστικής εταιρίας, Επικουρικό Κεφάλαιο οφείλουν να καταβάλουν καθένας σε ολόκληρο στην πρώτη ενάγουσα το ποσό των εβδομήντα χιλιάδων (70.000) ευρώ, στη δεύτερη ενάγουσα το ποσό των πενήντα χιλιάδων (50.000) ευρώ και στην Τρίτη ενάγουσα το ποσό των πενήντα χιλιάδων (50.000) ευρώ, νομιμότοκα όλα τα ποσά από την επίδοση της αγωγής μέχρι την εξόφληση.

Καταδικάζει τους πρώτο και δεύτερη από τους εναγόμενους και το υπεισελθόν στη θέση της τρίτης εναγόμενης ασφαλιστικής εταιρείας, Επικουρικό Κεφάλαιο στην καταβολή ενός μέρους της δικαστικής δαπάνης των εναγουσών, το οποίο ορίζει σε δύο χιλιάδες τριακόσια (2.300) ευρώ.

Κρίθηκε.

Πηγή: Επιθεώρηση Συγκοινωνιακού Δικαίου - www.esd.gr