Ήταν άνοιξη του 1995, όταν με παρότρυνε μια κοινή μας φίλη να πάω στο γραφείο του αείμνηστου Λεωνίδα Χριστοδουλίδη, στην Βουκουρεστίου, αριθμός 18 στον πρώτο όροφο, για να συζητήσουμε για την ιδιωτική μου εξασφάλιση. Μου έμοιαζε λίγο παράδοξο αυτό, γιατί εκείνη την εποχή ήμουν ένας νέος άνθρωπος 29 χρονών και η ασφαλιστική διείσδυση στην Ελλάδα ήταν περίπου εκεί που είναι και σήμερα, δηλαδή μικρή έως ασήμαντη, για να μπορώ να γνωρίζω τότε τι ήταν η ιδιωτική ασφάλιση. Απόφοιτος, όμως, του τμήματος Φυσικής, είχα μάθει να αναλύω τα δεδομένα, πριν πάρω την οποιαδήποτε απόφαση, γιατί τα πάντα ποτέ δεν μένουν στάσιμα (δεν είναι δικό μου αυτό... ο Ηράκλειτος το έχει πει).

Πήγα λοιπόν στο ραντεβού μας, καθίσαμε συζητήσαμε αρκετά για διάφορα θέματα και μετά από περίπου μιάμιση ώρα, είχα φύγει από το γραφείο του έχοντας υπογράψει το πρώτο μου συμβόλαιο ατυχημάτων, κατενθουσιασμένος μάλιστα για αυτή μου την πράξη πρόνοιας, περισσότερο δε γιατί γνώρισα για πρώτη φορά στη ζωή μου από κοντά έναν πραγματικά επαγγελματία ασφαλιστικό διαμεσολαβητή ζωής, ο οποίος μάλιστα ήταν διεθνούς φήμης, πράγμα το οποίο δεν ήμουν σε θέση να το γνωρίζω εκείνη την εποχή.

Στη συνέχεια, επειδή είχα ένα μικρό ατύχημα, ξαναβρεθήκαμε και βελτίωσα αρκετά το συμβόλαιό μου υγείας και έφτιαξα, θυμάμαι επίσης, ένα συμβόλαιο αποταμίευσης.

Πέρασαν τα χρόνια και τον Νοέμβριο του 1998 βρίσκομαι στην κακιά Σκάλα, πριν από τα Μέγαρα, με κατεύθυνση προς το παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού, για μία επαγγελματική μου πτήση στο εξωτερικό. Οδηγούσε ο αδελφός μου, εγώ στην θέση του συνοδηγού βυθισμένος στις σκέψεις μου, ειδικότερα δε με απασχολούσε η επαγγελματική μου σταδιοδρομία. Είχε πολλή κίνηση στο δρόμο, είχαμε σχεδόν σταματήσει να κινούμαστε κανονικά λόγω ενός πολύ σοβαρού ατυχήματος που υπήρχε πιο μπροστά μας. 

Για ένα παράξενο λόγο στην αριστερή λωρίδα δημιουργείται κενό και έρχεται και σταματάει ακριβώς δίπλα μας ένα αυτοκίνητο. Κοιτάζω προς το μέρος του, κοιτάζει και ο οδηγός προς εμάς και μου λέει. 

«Χαίρετε... εσένα παλληκάρι μου κάπου σε γνωρίζω»

Απαντώ: «Μα και εγώ σας γνωρίζω, αλλά δεν θυμάμαι από πού»

Με στεντόρεια φωνή μου λέει: «Λεωνίδας Χριστοδουλίδης, ανώτερος διευθυντής υποκαταστημάτων της Alico». 

Του απαντώ: «κε Λεωνίδα εγώ είμαι, ο Παπαγεωργίου, δεν με θυμάστε; Είχα ασφαλιστεί σε σας πριν μερικά χρόνια». Ακολούθησε ένας σύντομος διάλογος και αφού μου τόνισε πως με περιμένει άμα τη επιστροφή μου οπωσδήποτε να συζητήσουμε για επαγγελματικά θέματα, εγώ συνέχισα προς το αεροδρόμιο και τον προορισμό μου και αυτός προς τον δικό του. Μέχρι την Αθήνα δεν ξανασυναντηθήκαμε. Στην διάρκεια της πτήσης σκεφτόμουν αυτό ακριβώς που έγινε.

Δηλαδή πόσες πιθανότητες υπήρχαν να ήταν αυτό ένα τυχαίο γεγονός, σε μία τυχαία στιγμή; Πόσες;. Θεώρησα ότι αυτό ίσως να ήταν και ένα μήνυμα. Έτσι το εξέλαβα, ως μήνυμα και προκειμένου να ψάχνω διάφορες καριέρες, μόλις επέστρεψα Ελλάδα, μπήκα στον ασφαλιστικό χώρο, με δάσκαλο τον μέγιστο όλων στην Ελλάδα αλλά και έναν από τους λίγους διεθνώς. Έναν από τους καλύτερους που υπήρχαν και αυτός δεν ήταν άλλος από τον Λεωνίδα Χριστοδουλίδη, πού μαζί βιώσαμε 21 χρόνια σταδιοδρομίας στην ίδια ασφαλιστική εταιρία, στην Alico, που ύστερα έγινε Alico AIG Life και που αργότερα έγινε MetLife Alico, η παγκοσμίως γνωστή στις μέρες μας ως MetLife.

Δυστυχώς, από τις 25 Μαΐου του 2021, ο Χριστοδουλίδης δεν είναι πια μαζί μας. Έφυγε για το μεγάλο ταξίδι χωρίς επιστροφή, στα 95 του χρόνια, ενεργός ασφαλιστής, όπως συνήθιζε να λέει. Κρατώ πολλές μνήμες ενός ανθρώπου που δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως συμβατικός τύπος. Πιο πολύ θα έλεγα ότι ήταν ένας ιδιαίτερος άνθρωπος, με έντονα συναισθήματα, τα οποία εξέφραζε και με έναν ακόμα πιο έντονο και παρορμητικό τρόπο, συχνά βέβαια θα μπορούσα να πω στα όρια της παρεξήγησης από τους συνομιλητές του.

Ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος συνδύαζε πολλά πράγματα. Καταρχήν ήταν άνθρωπος της προσφυγιάς, καθόσον οι γονείς του βρέθηκαν στην Ελλάδα πρόσφυγες από την Κωνσταντινούπολη στα γνωστά εκείνα γεγονότα του ’20. Βρέθηκαν χωρίς να έχουν τίποτα εδώ, ξεκινώντας να χτίσουν τη ζωή τους ξανά από την αρχή. Από προσωπικές συζητήσεις που είχαμε κάνει, κατάλαβα και συνειδητοποίησα πολύ νωρίς ότι απέναντί μου είχα έναν άνθρωπο που είχε μία τεράστια εσωτερική δύναμη, να καταφέρνει να είναι συνεπής με τους στόχους του και αυτό το απέδειξε με την πολυβραβευμένη του πορεία στις τόσες δεκαετίες σε Ελλάδα και παγκόσμια, στην ίδια εταιρεία η οποία στάθηκε δίπλα του σε ό τι ακριβώς είχε υπογράψει μαζί της.

Επίσης, εκείνο που θα θυμάμαι πάντα από αυτόν τον άνθρωπο είναι τα χαρακτηριστικά που είχε ο ίδιος και μας έλεγε πως δημιουργούν τις μεγάλες καριέρες και τους ανθρώπους που ξεχωρίζουν. 

Αυτά είναι τα εξής: 

• Τιμιότητα και ακεραιότητα στην συναλλαγή
• Συνέπεια λόγων και έργων
• Όραμα με συγκεκριμένη στοχοθεσία και 
• Βιωματικός τρόπος πώλησης, δηλαδή παρουσίαση εφικτής λύσης επί της ανάγκης που έχει ο πελάτης, ο υποψήφιος πελάτης, για να λύσει το πρόβλημά του και όχι προσφορά της λύσης «πακέτο» που έχει ο διαμεσολαβητής «δια πάσαν νόσον».

Είναι ο πρώτος ασφαλιστής, ο οποίος εφήρμοσε την ανάλυση αναγκών των πέντε σημείων. Πάνω σε αυτή του την ιδέα με την οποία λειτούργησε ο ίδιος επί δεκαετίες και έφτιαχνε τρομερούς δεσμούς με τους πελάτες του, «πάτησε» κατόπιν η εταιρεία και πολύ ακόμα μεταγενέστεροι, για να μιλήσουν για το ασφαλιστικό προϊόν που λέγεται ανάλυση αναγκών και ασφαλιστικές λύσεις. 

Πάντα μιλούσε δημόσια, ακόμα και μαζί μας και όχι μόνο με τους υποψήφιους πελάτες του, χρησιμοποιώντας πέντε ουσιαστικές ερωτήσεις. 

Πρώτον θάνατος: «Τι θα γίνει, αν το πρωί δεν ζεις;» συνήθιζε να λέει σε καινούργιους υποψήφιους πελάτες και σε μας προσωπικά. Ο ίδιος μονολογούσε πολλές φορές... «Ααααααα ρε πατέρα..., είχες 25 άτομα προσωπικό, τι πείραζε να είχες 26;», εννοώντας ότι ο πατέρας του πέθανε ανασφάλιστος και έτσι ξεκίνησε ο δικός του προσωπικός Γολγοθάς. Δεν είχε πρόβλημα να μιλήσει για το θάνατο, γιατί δυστυχώς στις μέρες μας ψάχνουμε διάφορες λέξεις, για να κρύψουμε το αναπόφευκτο και μιλάμε για το θάνατο σαν να πρόκειται για μία ιστορία που έχει επίλογο για κάποιον άλλον και όχι για μας τους ίδιους ως «determine» φυσική κατάσταση. Ύστερα συνέχιζε λέγοντας: «Εάν ένα πρόβλημα υγείας, αγαπητέ, σε αφήσει εκτός δουλειάς για ένα χρονικό διάστημα μεγαλύτερο από μία εβδομάδα, πως έχεις λύσει το πρόβλημα που λέγεται εισόδημα; Αν αυτό συμβεί για το υπόλοιπο της ζωής σου;».

Ήταν ένας άνθρωπος που είχε βιώσει ο ίδιος τη φράση «απώλεια εισοδήματος» κυριολεκτικά, καθόσον στο ξεκίνημα της ζωής του οι γονείς του πέθαναν με πολύ μικρή χρονική διαφορά μεταξύ τους, αφήνοντας πίσω αυτόν και τρεις αδελφές που έπρεπε να αποκατασταθούν με βάση τα δεδομένα της εποχής. Κατά συνέπεια, ο ίδιος ανέλαβε τα απίστευτα χρέη της επιχείρησης του πατέρα του (κάτι δεκάδες εκατομμύρια δραχμές της εποχής του 1965-66!), ώστε οι αδελφές του να μπορέσουν να προχωρήσουν την ζωή τους χωρίς να έχουν οικονομικά βάρη, για να κάνουν μία καινούργια αρχή, έχοντας ως εφόδιο τουλάχιστον το πατρικό τους σπίτι, για να μπορούν κάπου να μένουν. Οι φίλοι του, μου έλεγε, τον αποκαλούσαν «τρελό» για την επιλογή του αυτή... αυτός, όμως, έλεγε... «ναι, ένας τρελός με τιμή και αξιοπρέπεια».

Θυμάμαι πάντα που σε διάφορες συναντήσεις στο γραφείο μας μιλούσε για μία τρομερή ιστορία ενός ασφαλισμένου του, ο οποίος ήταν και ο μοναδικός ασφαλισμένος στην μοιραία πτήση της ολυμπιακής αεροπορίας από τα Χανιά προς Αθήνα, που είχε καταπέσει κάπου στον Υμηττό το 1969. Όταν λοιπόν ο Λεωνίδας πήγε στα κεντρικά γραφεία της εταιρείας που δούλευε ο ασφαλισμένος του, για να ενημερώσει πως είχε ήδη αποζημιώσει την χήρα γυναίκα με μερικά εκατομμύρια δραχμές!!, ενημέρωσε επιπλέον το αφεντικό της επιχείρησης πως θα βρουν και μια ακόμη υπογεγραμμένη αίτηση ασφάλισης ζωής στο κλειδωμένο συρτάρι του, που θα μπορούσε να είχε δώσει μεγαλύτερη αποζημίωση στην χήρα του, αν δεν είχε φύγει εκτάκτως για το μοιραίο ταξίδι.

Ο ιδιοκτήτης της εταιρείας, βλέποντας την αξιοπιστία του ανδρός αλλά και της εταιρείας που αντιπροσώπευε, καθώς και της συμμετοχής του στο δράμα της οικογένειας που έμενε πίσω, γιατί ο ίδιος ο Χριστοδουλίδης τις διαδικασίες αποζημίωσης τις είχε τακτοποιήσει σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, του είπε το εξής: «Εφεξής αγόρι μου θα μπαίνεις ελεύθερα στα εργοτάξια μου και θα μιλάς σε όλους τους εργαζόμενούς μου, για το πως μπορούν να επιλύσουν τις ανάγκες της ζωής με πράξεις πρόνοιας, έτσι ώστε να αποδείξουν ότι αγαπούν πρωτίστως τον εαυτό τους αλλά και τις οικογένειές τους. Σου δίνω εγώ το δικαίωμα να απασχολείς το προσωπικό μου σε όλα τα εργοτάξια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό».

Όταν το έλεγε αυτό δάκρυζε... δάκρυζε στα αλήθεια και η φωνή του άλλαζε πολύ... δύσκολα έβγαιναν τα λόγια. Νομίζω καταλαβαίνουμε, γιατί συνέβαινε αυτό. Οι πράξεις πρόνοιας δεν μπορούν να είναι αδιάφορες παρά μόνο με βαθιά και βαριά συναισθηματική φόρτιση, γιατί οι πράξεις πρόνοιας αφορούν αυτό για το οποίο γνωρίζεις ότι θα έρθει στα σίγουρα. «Ο μετρημένος και σοβαρός άνθρωπος που αγαπά την οικογένειά του, λαμβάνει τα μέτρα του από πριν και η δουλειά μας», έλεγε, «δεν έχει ωράριο... Όταν κάποιος δηλαδή φεύγει από το σπίτι του, το αφήνει ξεκλείδωτο; Το αυτοκίνητό του το αφήνει με τις πόρτες ανοιχτές; Τότε το μηχανάκι που λέγεται άνθρωπος και που συντηρεί όοοοολα αυτά, γιατί το έχει πεταμένο στο μπαλκόνι του σπιτιού του να βρέχεται και να σκουριάζει; Μπορείς να μιλήσεις για ασφάλεια παντού... Άλλο συμβόλαιο χρειάζεται ο υπουργός και ο μεγαλοεπιχειρηματίας και άλλο συμβόλαιο ο οδοκαθαριστής... Όλοι τους, όμως, θα λύσουν το ίδιο πρόβλημα, δηλαδή αυτό του τι θα γίνει, αφού, οι ίδιοι δεν θα υπάρχουν στην ζωή. Πως θα πληρωθούν οι φόροι κληρονομιάς και πως θα αγοράσει η οικογένεια του θανόντος τρόφιμα, για να ζήσει την επόμενη μέρα;»
Θα μπορούσα να γράφω μέρες για τον άνθρωπο Χριστοδουλίδη, για τον επαγγελματία Χριστοδουλίδη. Κρατάω από αυτόν, όσα προηγουμένως περιέγραψα, καθώς επίσης κάτι το οποίο δεν θα το καταλάβαινε ο καθένας αμέσως. Ο Χριστοδουλίδης, επειδή ο ίδιος είχε βιώσει την καταστροφή ξεκινώντας από την κατηγορία του υπερχρεωμένου και προσπαθώντας να σταθεί στα πόδια του, όταν έβλεπε ανθρώπους που είχαν πραγματικά σοβαρό πρόβλημα, ήταν τέτοιο το επίπεδο της συγκινησιακής του φόρτισης που ως παρατηρητής νόμιζες ότι δεν τον ενδιαφέρει καθόλου το πρόβλημα του κάθε ανθρώπου. Τουναντίον όμως, επειδή εμείς, αλλά και εγώ ο ίδιος προσωπικά, τον είχα δει πολλές φορές και σε μεγάλη ηλικία μάλιστα να αναφέρεται σε τρομερά συμβάντα του παρελθόντος δακρύζοντας, γνώριζα ότι δεν θέλει να μιλάει για τα σοβαρά προβλήματα, για να μην φανεί ο ευαίσθητος Λεωνίδας. Πίστευε πως αν φαινόταν δημόσια ως σκληρός Λεωνίδας θα κρατούσε τους κακούς μακριά του, ώστε ελεύθερος πια στην αφάνεια να βοηθήσει τον αναξιοπαθούντα. 

Εν κατακλείδι, αυτό που θα κρατήσω είναι ατελείωτες μνήμες από έναν άνθρωπο που καταρχήν ήταν Δάσκαλος με κεφαλαίο (Δ) για το επάγγελμα του ασφαλιστικού διαμεσολαβητή, ήταν έντιμος, φοβερά εργατικός, άνθρωπος της στοχοθεσίας και βεβαίως πάντα ήταν έτοιμος ακόμα και στις 11 το βράδυ να σου δώσει απαντήσεις σε κάθε πρόβλημα που πιθανόν είχες. Ήταν αυτός που στην ζωή του τα έζησε όλα. Προσφυγιά, την απόλυτη φτώχεια, την προσπάθεια να χτίσει ξανά τη ζωή του, την επιβράβευση, την δημιουργία και βεβαίως την αναγνώριση από όσους χρειάστηκαν τις υπηρεσίες του, την μέγιστη αναγνώριση από την ίδια την μητρική MetLife, αλλά και από όλους εμάς, που τελικά είχαμε τη μεγάλη τύχη αλλά και την ευκαιρία να τον έχουμε δίπλα μας, για πάρα πολλά χρόνια μαθαίνοντας από αυτόν, ότι η ασφάλεια δεν είναι ένα προϊόν..., η ασφάλεια είναι μία κατάσταση πρόνοιας και ποτέ δεν πωλείται. Η ασφάλεια αγοράζεται μόνο, εφόσον αυτός που θα ενδιαφερθεί έχει καταλάβει ότι απέναντί του έχει έναν επαγγελματία με εξειδικευμένες γνώσεις που θα του δώσει τις κατάλληλες λύσεις για την περίπτωσή του. Όχι τον επαγγελματία που θα του πουλήσει τις λύσεις που έχει διάθεσιμες εκείνη την ώρα.

Καλό ταξίδι, αγαπητέ φίλε, Λεωνίδα Χριστοδουλίδη. Καλό ταξίδι φίλε, κουμπάρε, συνεργάτη και μέγιστε Δάσκαλε του «οικογενειακού προγραμματισμού», όπως πάντα συνήθιζες να λες σε όλους μας, αλλά και στους πελάτες σου τους ίδιους.

Ιωάννης Παπαγεωργίου | Ασφαλιστικός πράκτορας ζωής, σύνταξης & νοσηλείας | Α.Ε.Μ.: 79 | Ακαδημίας 19 & Βουκουρεστίου | 10671 Αθήνα | MetLife | τηλ: 6944335429 * 2103606602-3 |