Την Παρασκευή 10 Μαρτίου συναντήθηκε ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου στο πλαίσιο των μηνιαίων τακτικών συναντήσεων του πρωθυπουργού με την ΠτΔ. Στη συνάντηση ο Κυριάκος Μητσοτάκης δήλωσε τα ακόλουθα:

«Κυρία Πρόεδρε, δυστυχώς η σημερινή μας τακτική συνάντηση διεξάγεται σε ένα πολύ βαρύ κλίμα και πιστεύω ότι τα αισθήματα, τα οποία κυριαρχούν σήμερα στην ελληνική κοινωνία, είναι η θλίψη και ο θυμός.

Είχαμε την ευκαιρία και οι δύο να βρεθούμε από την πρώτη στιγμή στον τόπο του τραγικού δυστυχήματος και από τότε έχουν περάσει αρκετές μέρες, αλλά παρά ταύτα πιστεύω ότι κάθε Έλληνας και κάθε Ελληνίδα ταυτιζόμαστε με τους συγγενείς των θυμάτων, βλέπουμε στα θύματα τα παιδιά μας, τους φίλους μας, τους συγγενείς μας και αυτό πιστεύω κάνει τη θλίψη τόσο έντονη.

Ταυτόχρονα υπάρχει θυμός – και δικαιολογημένος θυμός – για ένα συμβάν το οποίο από την πρώτη στιγμή είπα ότι δεν έπρεπε να είχε συμβεί, αναλαμβάνοντας έτσι την ευθύνη που αναλογεί στην Κυβέρνηση, στη διάρκεια της θητείας της οποίας έγινε αυτή η τραγωδία. Όμως, όπως είπα και χθες στο Υπουργικό Συμβούλιο, ο χρόνος δεν μπορεί να γυρίσει πίσω και αυτό το οποίο οφείλουμε να κάνουμε είναι, αφενός να διασφαλίσουμε, στον βαθμό που αυτό αφορά την Κυβέρνηση, ότι η έρευνα για τα αίτια του δυστυχήματος θα γίνει με απόλυτη διαφάνεια και με τη μέγιστη δυνατή ταχύτητα για να αποδοθεί δικαιοσύνη – και σ’ αυτή την προσπάθεια δεν θα διστάσω να αξιοποιήσω και κάθε ευρωπαϊκή βοήθεια, η οποία μπορεί να είναι διαθέσιμη.

Έχω ήδη ζητήσει από την αρμόδια Ευρωπαϊκή Αρχή Σιδηροδρόμων να εκπονήσει άμεσα ένα πόρισμα για την ασφάλεια των σιδηροδρόμων μας, με προτάσεις για το πώς μπορούμε να βελτιωθούμε, και αυτό το πόρισμα να είναι αμέσως δημόσιο από τη στιγμή που θα ολοκληρωθεί.

Από την άλλη, οφείλουμε να κάνουμε άμεσες διορθωτικές κινήσεις για να βελτιώσουμε το επίπεδο ασφάλειας των τρένων μας και σε αυτή την κατεύθυνση κινήθηκαν και οι χθεσινές μου εξαγγελίες, τα τρένα να επαναλειτουργήσουν το συντομότερο δυνατό με τη μέγιστη δυνατή ασφάλεια, με δύο σταθμάρχες σε κάθε σταθμό και σε κάθε βάρδια, και βέβαια με δικιά μου δέσμευση ότι το περιβόητο σύστημα τηλεδιοίκησης, το οποίο, θέλω να σας θυμίσω, εκκρεμεί από το 2014, θα ολοκληρωθεί ταχύτατα, εντός των επόμενων μηνών.

Πιστεύω όμως ότι αυτό το συμβάν κατέδειξε και τις μεγάλες προκλήσεις που εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε στον πραγματικό εκσυγχρονισμό του κράτους. Είναι μια μάχη διαρκείας, με κατεστημένες αντιλήψεις, με νοοτροπίες που έρχονται από το παρελθόν.

Έχουμε αποδείξει, κυρία Πρόεδρε, ότι μπορούμε, ως χώρα, αρκετές από αυτές τις μάχες να τις κερδίζουμε. Και δεν γίνεται, ταυτόχρονα, σε μια χώρα να υπάρχουν σύγχρονα τεχνολογικά συστήματα, όπως το 112 που μπορεί να ειδοποιεί οποιονδήποτε Έλληνα σε κάθε γωνιά της πατρίδας μας για μια επερχόμενη φυσική καταστροφή, και από την άλλη να μην μπορούν κάποιοι σταθμάρχες να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Άρα αυτή η σύγκρουση με αυτό το οποίο θα αποκαλούσε κάποιος το βαθύ αναχρονιστικό κράτος αποκτά, θα σας έλεγα, χαρακτηριστικά κατεπείγοντος. Νομίζω ότι θα είναι και η πρόκληση όχι απλά για το επόμενο διάστημα, είναι μια μεγάλη πρόκληση συνολικά για τη χώρα, να εκσυγχρονιστούμε πραγματικά, να γίνουμε Ευρώπη παντού, όχι μόνο κάπου, σε ορισμένους τομείς. Και προσωπικά ήμουν πάντα ταγμένος σε αυτή τη μάχη.

Ξέρω ότι αυτή η μάχη έχει και νίκες, έχει και πολύ σκληρές στιγμές, όπως αυτή, και γι’ αυτό θα συνεχίσω να αγωνίζομαι, αλλά προφανώς δεν είναι μια μοναχική μάχη αυτή. Είναι μια μάχη που πιστεύω ότι κινητοποιεί πολλές υγιείς δυνάμεις στην ελληνική κοινωνία και εντός του κρατικού μηχανισμού, που ζητούν ένα καλύτερο κράτος, με περισσότερη λογοδοσία, περισσότερη αποτελεσματικότητα, περισσότερη διαφάνεια, περισσότερη αξιοκρατία, περισσότερη αξιολόγηση. Και για όλα αυτά θα συνεχίζω προσωπικά να αγωνίζομαι.

Κατερίνα Σακελλαροπούλου: Κύριε Πρόεδρε, η χώρα βιώνει μια τραγωδία. Το τραύμα μας είναι ανοιχτό, συλλογικό και βαθύ. Δεν υπάρχουν λόγια που να μπορούν να απαλύνουν τον πόνο για τις ζωές που χάθηκαν.

Η κοινωνία μας πενθεί και θυμώνει και χάνει την εμπιστοσύνη της στους θεσμούς. Αυτόν τον θυμό, την οργή του κόσμου, πρέπει να μην τον ξεχάσουμε, να μην τον απωθήσουμε, αλλά να τον κάνουμε παραγωγικό.

Δεν νιώθουμε μόνο την ευθύνη, αλλά και τη ντροπή θα έλεγα. Πρέπει να υπάρξει άμεση και πλήρης λογοδοσία προς κάθε κατεύθυνση. Και να διασφαλίσουμε όλοι μαζί, και με όλες μας τις δυνάμεις, ότι ποτέ ξανά δεν θα συμβεί μια τέτοια τραγωδία. Να ξεριζώσουμε τις παθογένειες, να αφήσουμε οριστικά πίσω μας τις όψεις μιας Ελλάδας που μας απομακρύνει και μας εκθέτει. Αυτό είναι χρέος απέναντι στις ζωές που χάθηκαν άδικα, αλλά και απέναντι στον τόπο μας.»