Είναι ένα από τα πιο παλιά γιαπιά της Αθήνας -εκεί που καταλήγει η κατηφόρα της οδού Αγίου Κωνσταντίνου- στην πλατεία Μεταξουργείου. Ελάχιστοι πια θυμούνται πότε αυτό υψώθηκε εκεί, στη γωνία με την οδό Δεληγιώργη και πολύ λιγότεροι θα γνωρίζουν γιατί το παράτησαν και το άφησαν να ρημάζει. Κανένας πάλι δεν δείχνει να ενδιαφέρεται για το μέλλον του και μένει σαν όρθιος σκελετός να υπενθυμίζει την ακύρωση μιας προσπάθειας στην ανοικοδόμηση της πόλης και του χαμένου κεφαλαίου σε ένα μισοτελειωμένο κτίριο στο οποίο οι κακοτεχνίες είναι ιδιαίτερα εμφανείς, στα μπετά και στις κολώνες.

Κάποιοι που το βλέπουν να χάσκει άδειο πάνω από το δρόμο αναλογίζονται ίσως την προχειρότητα και τον τρόπο που προσπάθησε να εξελιχθεί η πόλη, σε άλλες εποχές που τα παλιά, χαμηλά σπίτια των αρχών του περασμένου αιώνα θεωρήθηκε πιο συμφέρον να δώσουν την θέση τους σε υψηλά κτίρια για να στεγάσουν περισσότερα διαμερίσματα και γραφεία. Η περιοχή γύρω από την πλατεία Μεταξουργείου γνώρισε τότε ιδιαίτερη άνθηση και πολλές εταιρείες και επιχειρήσεις, ιδιαίτερα αυτές που ασχολούνταν με το φάρμακο λειτούργησαν εκεί αλλά η περίοδος αυτή δεν κράτησε πολύ καθώς καινούργιοι άνεμοι τις υποχρέωσαν να μετακινηθούν σε άλλους πιο λαμπερούς και εμπορικούς δρόμους. Γύρω από την πλατεία έμειναν μόνο κάποια μεγάλα ξενοδοχεία για να διασκεδάζουν τις εντυπώσεις μιας πόλης με δυο πρόσωπα και με διαρκή σύγχυση ως προς το μέλλον της.  

Το κτίριο - σκελετός δεν είναι μόνο του στην περιοχή, δίπλα του και πίσω είναι κι άλλα που ρημάζουν αλλά αυτό είναι μπροστά στον μεγάλο δρόμο, το βλέπουν όλοι όσοι περνάνε από εκεί. Οι περαστικοί μέχρι πρότινος απέφευγαν να βαδίζουν δίπλα του καθώς κανένας δεν ξέρει τι μπορεί να δει τι γίνεται μέσα στο κουφάρι του και τι θα βγει από τις τρύπες που δημιούργησαν κάποιοι στο τοίχο με τα τσιμεντόλιθα που χτίστηκε για να εμποδίζει τάχα εκείνους που θα ήθελαν να εξερευνήσουν το εσωτερικό του ή να εγκατασταθούν προσωρινά ή μόνιμα σε κάποιον χώρο του, με ευθύνη φυσικά των ιδίων γιατί οι όροφοι χάσκουν από παντού. Ευτυχώς τόσα χρόνια δεν αναφέρθηκε κάποιο ατύχημα…

Το τελευταίο διάστημα όμως κάτι άλλαξε, τόσο και στους ορόφους όσο και στον τοίχο που το αποκλείει από την κίνηση του πεζοδρομίου. Κάποιος τολμηρός καλλιτέχνης ανέβηκε τους ορόφους και έφτιαξε μια τεράστια καρδιά από πλαστικό που φαίνεται καθαρά απ’ όσους έρχονται από την Δηληγιάννη, πιθανώς δε ο ίδιος ή κάποιος άλλος έγραψε με τεράστια γαλάζια γράμματα σε λευκό φόντο από την πλευρά της Αγίου Κωνσταντίνου «ΣΕ ΑΓΑΠΩ…ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ» ενώ από τη πλευρά της Δεληγιώργη αποκαλύπτει ότι απευθύνεται στην «ΑΝΝΕ  1948-2021». 

Ελάχιστοι φαντάζομαι θα γνωρίζουν πια ήταν η ΑΝΝΕ αλλά καταλαβαίνουν πως αυτή γεννήθηκε το 1948 και έφυγε το 2021 σε ηλικία 72 ετών. Δεν ξέρουμε περισσότερα γι’ αυτή την γυναίκα, από που ήταν, πως έζησε και τι άφησε πίσω της. Βλέπουμε όμως πως κάποιος δηλώνει δημόσια πως την αγαπά ακόμη σε ένα τοίχο και η κατάθεσή του θα μείνει εκεί μέχρι το ερειπωμένο κτίριο παίξει έναν άλλο ρόλο στην ιστορία της πλατείας Μεταξουργείου. Τότε θα πάψει να υπάρχει και η τελευταία μνήμη της ANNE και το τελευταίο «ΣΕ ΑΓΑΠΩ»  προς αυτή θα πάει με τα μπάζα του τοίχου στην χωματερή.