Αν και ήδη έχει προχωρήσει ο ήλιος αρκετά προς το φθινόπωρο, τα μεσημέρια αργεί να κυλήσει προς τον ορίζοντα του απογεύματος και κρέμεται θαρρείς ακίνητος πάνω από τον τόπο δημιουργώντας αυτό το μοναδικό φως του Αυγούστου όχι μόνο στο Αιγαίο, αλλά και στα βουνά όταν φυσά λίγο βοριαδάκι και διώχνει τους υδρατμούς της ατμόσφαιρας.
Το μόνο δε σημείο που ενώ δεν μπορεί να κατακυριεύσει με τις ακτίνες του και να το μετουσιώσει σε υπέροχο φως είναι το κομμάτι του εδάφους που ορίζει το φύλλωμα ενός δέντρου, εντούτοις αυτό είναι η στιγμή της ημέρας που δοξάζει όσο καμιά άλλη τον ήλιο. Τα μεσημέρια του Αυγούστου κάτω από ένα δέντρο δεν είναι πλατειά και βαριά όπως εκείνα του Ιουλίου αλλά πιο σύντομα και διάφανα, γεγονός που οφείλεται κατά πως και στη συρρίκνωση της φρεσκάδας από τα φύλλα. Επί πλέον, κοσμούνται από τους καρπούς και όταν μάλιστα πρόκειται για μεγάλη συκιά με ώριμα σύκα σαφώς τότε η στιγμή αποκτά μια άλλη διάσταση που έχει να κάνει με τη γεύση του νωπού καρπού στη γλώσσα και την ελαφρά φαγούρα στα χέρια και τα δάκτυλα από τα φύλλα με την αδρή επιφάνεια.
Το μεσημέρι κάτω από μια συκιά, όπως αυτή για παράδειγμα στη νότιο Άνδρο που βρίσκεται δίπλα σε ένα παρατημένο αγροτικό οικισμό και ένα σιωπηλό αλώνι είναι ακριβώς όσο πρέπει να διαρκεί το μεσημέρι. Ούτε λεπτό παραπάνω, ούτε λεπτό παρακάτω και τούτο φαίνεται από τον κύκλο της σκιάς κάτω από το φύλλωμα του δέντρου. Το αν θέλει βέβαια κάποιος να μείνει παραπάνω είναι στο χέρι του, μπορεί ακόμα και να κοιμηθεί κάτω από το δέντρο το βράδυ αλλά πρέπει να έχει πολύ ευαίσθητα αυτιά να ακούσει τα σύκα να μεγαλώνουν και τα αγγεία του δέντρου να πάλλονται από την άντληση των χυμών που θέλουν αυτά να ωριμάσουν απότομα μέσα σε μια νύχτα για να τα βρει δροσερά η αυγή…
Και το έχουν ανάγκη αυτό οι συκιές που όπως όλα τα δέντρα αναζητούν τη συντροφιά του ανθρώπου να δέσουν και να ωριμάσουν τους καρπούς τους που δεν θέλουν να πάνε χαμένοι. Γιατί τα τελευταία χρόνια οι συκιές που ήταν σε κάθε σημείο των νησιών λόγω της εγκατάλειψης της υπαίθρου από καλλιεργητές και τσοπάνηδες πάσχουν από βαριά μοναξιά και πολλές απ’ αυτές αρνούνται να καρπίσουν και μένουν άδειες από σύκα. Για τον ίδιο λόγο πολλές μάλιστα έχουν αρχίσει να ξεραίνονται κι έτσι το ήδη στεγνό τοπίο στεγνότερο…
ΑΝΔΡΟΣ, 02082010
