Σαν ψέμα πέρασε τη χθεσινή Πρωταπριλιά. Μέσα στην θολή κατάσταση που ζούμε και με αβέβαιο το μέλλον σε ότι αφορά την πανδημία για την οποία πολλοί θα ήθελαν να μην ήταν αλήθεια, λίγοι είχαν την διάθεση να μας «γελάσουν» και ακόμη λιγότεροι εκείνοι που σκέφτηκαν κάτι έξυπνο και πρωτότυπο. Γιατί πέρα από το έθιμο, εκείνο που θα το τιμήσει είναι το καλύτερο ψέμα, λεπτό, ευγενικό και καθόλου προσβλητικό για το... θύμα γιατί πάντα μια μέρα με ψέματα κάποτε θα ακολουθήσει μια άλλη γεμάτη αλήθειες.
Διάβασα αρκετά, κάποια μου άρεσαν, κάποια άλλα τα βρήκα απαράδεκτα και χοντροκομμένα. Μια στιγμή το μάτι μου έπεσε σε μια γνωστή φωτογραφία, η οποία χρησιμοποιήθηκε να ειπωθεί ένα μεγάλο ψέμα, τόσο μεγάλο όσο ολόκληρη η Αργιθέα Καρδίτσας. Η φωτογραφία έδειχνε ένα το βράχο στον ποταμό Κουμπουριανίτη χωρίς πάνω του το μπονζάι πουρνάρι. Ένα πουρνάρι που γνωρίζουν όλοι όσοι περνάνε απ’ αυτό το σημείο και το θαυμάζουν για το σημείο που βρήκε να φυτρώσει και για την αντοχή του και η φωτογραφία του αποτελεί τεκμήριο επίσκεψης στην Αργιθέα.
Αμέσως κινητοποιήθηκαν όλοι, πήγε ο Δήμαρχος Ανδρέας Στεργίου εκεί, πήγε κόσμος, άρχισαν οι φωνές για πλημμελή φύλαξη του πουρναριού, ακούστηκαν καταγγελίες, ξεκίνησαν τηλεοπτικά συνεργεία να πάνε να δουν τι έγινε. Το φωτοσόπ όμως όσο τέλειο κι αν ήταν, κάποιοι κατάλαβαν ότι ήταν το «ψέμα της ημέρας» και είχαν την έμπνευση να αναζητήσουν ένα παλαιότερο πρωταπριλιάτικο κείμενό μου για αυτή την ομορφιά της Αργιθέας κι έτσι πήρε τέλος η λαχτάρα για την απώλεια του αγαπημένου τους πουρναριού.
«Πρωταπριλιά σήμερα και κατά κάποιο τρόπο με τα ψέματα που θα πούμε, θα ακούσουμε ή θα διαβάσουμε εδώ κι εκεί, όλοι θα προσπαθήσουμε να βρούμε μέσα τους την αλήθεια που σε κάθε έκφραση της ζωής μας αναζητούμε και ποτέ δεν τη βρίσκουμε…
Το έχει η μέρα λοιπόν να λέμε ψέματα αλλά εδώ σήμερα θα μιλήσουμε για μια αλήθεια που μοιάζει με ψέμα και αναφέρεται σε ένα μοναδικό δέντρο που αληθινά, σαν ψέμα βγαίνει ζωντανό κάθε χειμώνα από τα νερά του Κουμπουριανίτη ποταμού στην Αργιθέα! Το πουρνάρι της φωτογραφίας άγνωστο πότε φύτρωσε σε μια σχισμή του βράχου κοντά στην πέτρινη γέφυρα του Παλιαντώνη που αντιστέκεται διαρκώς στα νερά του ποταμού που θυμώνουν πάντα σαν τον πλησιάζουν και βάζουν τα δυνατά τους να τον διαλύσουν. Μάταια όμως, ο βράχος έχει βαθιές, γερές ρίζες και αιώνες τώρα βρίσκεται στη θέση του, καταμεσίς του γιαλού και είναι πάντα έτοιμος να τα αντιμετωπίσει όταν κατά κύματα έρχονται πάνω του και χαίρεται να τα βλέπει να σπάνε τα μούτρα τους στις πλάτες του, να αφρίζουν μανιασμένα από το κακό τους και να φεύγουν ύστερα από κοντά του νικημένα και ταπεινωμένα.
Δεν λυγάει μπροστά σε καμιά κατεβασιά ο βράχος και μόλις κοπάσει το κακό, ησυχάζει και πιάνει κουβέντα με το πουρνάρι που είναι ριζωμένο στο κορμί του και λένε τα αστεία τους και σχολιάζουν τα πράγματα του κόσμου που βλέπουν από εκεί που βρίσκονται ριζωμένα. Στην αρχή, όταν φύτρωσε πάνω του το πουρνάρι, ο βράχος ένοιωσε πως του χάλαγε την ησυχία αλλά άνοιξε τους πόρους του και άφησε τις ρίζες του να χωθούν βαθιά στα σωθικά του μέχρι να βρουν ζωντανό χώμα και νερό για να ζήσει το δέντρο. Έτσι μεγάλωσε το πουρνάρι και χάρη στο ισχυρό ριζικό σύστημα που ανέπτυξε μέσα στο σώμα του βράχου καταφέρνει να ισορροπεί πάνω του και τον υποστηρίζει στις μάχες που δίνει με τα νερά και σαν τελειώνει η μάχη ρίχνει γλυκιά τη σκιά του να κοιμηθεί και τον νανουρίζει με τα φύλλα του μέχρι να ξαποστάσει και να αρχίσουν πάλι να κουβεντιάζουν πότε θα έρθει πάλι κατεβασιά και τι θα κάνουν.
Έτσι περνούν τη ζωή τους εκεί στο ποτάμι ο βράχος με το πουρνάρι μέχρι τη μέρα που δεν αποκλείεται το πουρνάρι να σβήσει είτε λόγω ηλικίας είτε από κάποια αρρώστια και τότε ίσως ο βράχος δεν θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα με τα νερά και τα αφήσει να τον διαλύσουν για να πάει η ψυχή του στον παράδεισο των δέντρων να βρει τη χαμένη συντροφιά του...
ΑΡΓΙΘΕΑ, 01042010
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους φίλους από την Καρδίτσα που διάλεξαν ένα δικό μου κείμενο να αποκαταστήσουν την αλήθεια και έτσι δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσουν περισσότεροι το πουρνάρι – μπονσάι της Αργιθέας και εύχομαι να είναι πάντα εκεί να το καμαρώνουμε.
Ο Ηλίας Γ. Προβόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μεγάλη Κάψη της Δυτικής Φθιώτιδας. Έγινε δημοσιογράφος και εργάστηκε επί πολλά χρόνια και αποκλειστικά στις εφημερίδες, κυρίως στην «Ελευθεροτυπία» από τις στήλες της οποίας οργάνωσε και προέβαλλε μια ειδική αρθρογραφία με τον τίτλο «Μικρές Πατρίδες» για την ελληνική περιφέρεια και τους ανθρώπους της καθώς και για την Αθήνα, τα τελευταία χρόνια. Συνεχίζει να γράφει και να δημοσιεύει φωτογραφίες με την ίδια θεματογραφία στο actimon.blogspot.com ενώ εκδίδει και βιβλία που έχουν σχέση με την τοπική ιστορία.
*Αραρίσκω = Συνάπτω, συνδέω, προσαρμόζω
