Απασχόλησε αυτές τις ημέρες τα ΜΜΕ και αναπτύχθηκε ιδιαίτερος διάλογος για την περίπτωση ενός επισκέπτη (σκιέρ τον αναφέρουν) του χιονοδρομικού κέντρου στο Σέλι Ημαθίας ο οποίος βγήκε από την πίστα, χάθηκε στο λευκό τοπίο και το γεγονός οδήγησε τους φίλους του να τον αναζητήσουν. Γι’ αυτό επιστρατεύτηκαν άνδρες της ΕΜΑΚ οι οποίοι τον εντόπισαν μετά από μια νύχτα σε μια καλύβα ξυλοκόπων στην τοποθεσία Πριόνια.

Σημειώνουμε πως ο χαμένος όπως αποκαλύφθηκε είχε λάβει εκπαίδευση αλεξιπτωτιστή, πράγμα που δεν συμβαίνει σε πολλούς και κατά συνέπεια δηλώνει ιδιαίτερη αντοχή σε αντίξοες συνθήκες και ακόμη, είχε μαζί του ειδικό εξοπλισμό και αρκετές προμήθειες εκτός από κινητό τηλέφωνο. Η ικανότητά αυτή να επιβιώσει ήταν αυτή που τον οδήγησε στην καλύβα όπου μετά τον εντοπισμό του δήλωσε και ευχαρίστησε τον θεό που τον βρήκαν!   

Το ζήτημα που τέθηκε και συζητήθηκε υπέρ του δέοντος μιας και τα τηλεοπτικά κανάλια έδωσαν ιδιαίτερο βάρος στην περίπτωση (εορταστικό γαρ τριήμερο και στο κλίμα των αποδράσεων στα βουνά προκαλεί εντυπώσεις) και το πήραν αμπάριζα πολλές ιστοσελίδες και κατόπιν τα ασύδοτα κοινωνικά δίκτυα ήταν η κινητοποίηση απασχόληση των δυνάμεων του ΕΚΑΜ για την ανεύρεση του και ποιος τελικά θα πληρώσει τον λογαριασμό. Σε άλλες χώρες που ακόμη και η φυσιολατρία υπόκειται σε κάποιες προϋποθέσεις ασφάλειας, τούτο προβλέπεται και βαρύνει όποιον υπερβεί τα όρια ή απλά κάνει του κεφαλιού του. Στην πατρίδα μας μια τέτοια περίπτωση υποφώσκει ως συνήθως, της κανονικότητας.

Το ζήτημα χρειάζεται μια ιδιαίτερη πλέον προσοχή από τις αρμόδιες αρχές γιατί συχνά – πυκνά ακούμε τέτοιες περιπτώσεις κάθε εποχή του χρόνου και τούτο γιατί η επαφή με την φύση γίνεται χωρίς προϋποθέσεις και φυσικά χωρίς καν την εμπειρία που διέθεταν οι προηγούμενες γενιές. Ως καταναλωτικό προϊόν πλέον η φύση και οι απολαύσεις της απευθύνεται σε όλους και γι’ αυτό προωθείται ασυστόλως από ποικίλες επιχειρήσεις που μπροστά στο κέρδος, τα ζητήματα ασφαλείας είναι δευτερεύοντα. Το σύνθημα είναι ότι κάθε ένας μπορεί να γίνει ορειβάτης, χιονοδρόμος, ακόμη και απλός περιπατητής και ο οποίος, αν βρεθεί σε μια δύσκολο κατάσταση, ξέρει ότι θα κινητοποιηθούν ειδικές δυνάμεις για να τον βγάλουν απ’ αυτή. Δυστυχώς αυτό δεν έχει πάντα την ευχάριστη κατάληξη και οι ευθύνες βεβαίως βαρύνουν τα θύματα και όχι τον τόπο που χάνονται.

Τα λέω αυτά γιατί όταν ακόμη υπήρχαν στην ύπαιθρο ακμαίες κοινότητες ανθρώπων που η εμπειρία της επιβίωσης σε αυτά ήταν δεδομένη, κανένας δεν θα επιχειρούσε να κινηθεί στο ανασφαλές τοπίο που δημιουργεί ο χειμώνας στα βουνά. Θα το έκανε μόνο σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης και αυτό με την υποστήριξη όλων των δυναμένων να συμμετάσχουν σε αυτή. Στην ιστορία πολλών ορεινών κοινοτήτων αναφέρονται αρκετές τραγωδίες σε τέτοιες περιπτώσεις οι οποίες καθόρισαν ακόμη και το μέλλον τους.

Μπορεί λοιπόν η ανάπτυξη (δρόμοι, ηλεκτρισμός, χιονοδρομικά, καταλύματα, εξοπλισμός, εργαλεία και η διαρκής προβολή βεβαίως που κινητοποιεί ικανούς και ανικάνους) να έφεραν πιο κοντά τα βουνά και την φύση γενικώς αλλά η εμπειρία είναι αυτή που απαιτείται να τα γνωρίσουμε. Προπαντός δε, ο σεβασμός στα ίδια και φυσικά η εκτίμηση των δυνάμεων από τον καθένα. Τελευταίο, κάποιες φορές είναι απαραίτητο να επανεκτιμήσουμε και την αντίληψη που έχουμε ή μας δημιουργούν πια γι’ αυτά…

ΥΓ. Η φωτογραφία, του Παντελή Μανώλη, από την κορυφή της Αγκώνας (1750 μ.) στα Άγραφα.