Κεντρική φωτογραφία: Το χωριό μου, Μεγάλη Κάψη, στις ανατολικές πλαγιές του Τυμφρηστού, όπως φαίνεται από το απέναντι βουνό, σφιγμένο απ’ όλες τις πλευρές από το δάσος και τα δέντρα. Πουθενά δεν διακρίνεται μια ζώνη ασφαλείας που να το προστατεύει από τη φωτιά.

Βλέπω, με χαρά ομολογώ, ότι σε όλη την Ελλάδα τίμησαν με ενθουσιασμό την εορτή του Αγίου Πνεύματος, της Αγίας Τριάδας και του Αϊ – Γιάννη σε κεντρικές εκκλησίες αλλά και σε πολλά ξωκλήσια με τη συμμετοχή ασφαλώς των ντόπιων αλλά και πολλών επισκεπτών που βρήκαν την ευκαιρία να απολαύσουν ένα τριήμερο χωρίς μακριά από την εργασία τους.

Φυσικά και μόνιμοι, οι ελάχιστοι που ξεχειμώνιασαν φέτος στα χωριά και όσοι λαγάρισαν από τις απουσίες, αναμενόμενες ή απρόοπτες θα έκαναν το καθήκον τους προς τους αγίους στα εφέστια αυτών καθιδρύματα σε διάφορες εξοχές όπως έκαναν και οι πρόγονοί τους σε όλη την διάρκεια του καλοκαιριού αλλά τα τελευταία χρόνια η συμμετοχή των αποδήμων και των επισκεπτών είναι αυτή που καθορίζει και την επιτυχία της κάθε εκδήλωσης. Α, και του παπά, που αν δεν διαθέτει πια το χωριό αναλαμβάνει να στείλει η τοπική μητρόπολη ή έρχεται κάποιος να λειτουργήσει την εκκλησία από τα διπλανά χωριά…

Τέλος πάντων με το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος αρχίζει τυπικά και η σειρά των εορτών και των πανηγυριών στα χωριά που θα κρατήσει μέχρι τον Σεπτέμβριο και η επιτυχία τους εξαρτάται από την κίνηση των παραθεριστών τόσο στα ίδια αλλά και στην γύρω περιοχή. Χωρίς αυτούς, κακά τα ψέματα, δεν γίνεται πανηγύρι. Πανηγύρι όχι όπως τα παλιότερα χρόνια αλλά «εξελιγμένο», με μουσικές καινοτομίες και άλλα πράγματα που θέλει η νέα εποχή που τα θέλει να μοιάζουν όλα ίδια.

Δεν είναι αυτό όμως το θέμα που δεν συζητιέται καθόλου σε καμιά απ’ αυτές τις προσπάθειες να «αναστηθεί» ένα χωριό αλλά είναι μικρότερης σημασίας από το ζήτημα της ασφάλειας και της προστασίας στην καλοκαιρινή περίοδο από τις φωτιές. Πουθενά, σε κανένα σχεδόν χωριό δεν τίθεται αυτό το θέμα για το οποίο έφτασε και η κυβέρνηση δηλώνοντας κι αυτή με έμμεσο τρόπο την αδυναμία της και επισείοντας πρόστιμα σε όποιους δεν καθαρίσουν τα οικόπεδα και τα χωράφια που είναι κοντά στα σπίτια.

Ποιος όμως να τα καθαρίσει; Οι μόνιμοι κάτοικοι είναι ελάχιστοι, οι περισσότεροι ηλικιωμένοι και έχουν σταματήσει από καιρό οποιαδήποτε δραστηριότητα είτε γεωργική, είτε κτηνοτροφική. Εννοείται ότι πια δεν μπαίνουν ούτε στο δάσος να κόψουν ξύλα. Έτσι όλος ο τόπος γύρω από τα χωριά είναι πλέον ένας λόγγος που δεν μπορεί να περάσει ούτε αγρίμι ενώ οι κοινοτικοί και οι δασικοί δρόμοι από την στιγμή που δεν κυκλοφορεί κανείς έχουν κλείσει από τα δέντρα και τους θάμνους. Όλο το σκηνικό προκαλεί φόβο και η ιδέα μιας φωτιάς στα περισσότερα ορεινά χωριά αφήνει ξάγρυπνους πολλούς κατοίκους.

Από τους παραθεριστές πάλι οι περισσότεροι πλέον δεν ξέρουν καν που βρίσκονται τα πατρογονικά τους χωράφια και στα σπίτια τους, τα πατρικά ή τα εξοχικά η έννοια πυρασφάλεια είναι ανύπαρκτη. Χώρια που οι πιο πολλοί πάλι δεν μπαίνουν καν στον κόπο να καθαρίσουν ούτε την αυλή τους καθώς οι λίγες ημέρες που έχουν για διακοπές, δεν αφήνουν περιθώριο για κάτι τέτοιο ενώ πάλι έχουν ξεχάσει πως δουλεύουν κάποια χρήσιμα γι’ αυτό τον σκοπό εργαλεία. Εργάτες, χωριανοί ή αλλοδαποί διατιθέμενοι να κάνουν αυτή τη δουλειά είναι ελάχιστοι και τα μεροκάματα που ζητούν είναι μεγάλα.

Έτσι σε πολλά χωριά η ευχή που ακούγεται περισσότερο απ’ όλες είναι «…να μας φυλάει ο Θεός από το κακό» αλλά φοβάμαι πως όσο και να ακούει τους ανθρώπους δεν βλέπει και κανέναν να παίρνει ένα εργαλείο να καθαρίσει έστω την αυλή του από τα ξερά χόρτα…