Λιγοστεύουμε όσοι θυμόμαστε ζωντανές τις κοινότητες των ανθρώπων στα χωριά μας και βεβαίως κάποιες γειτονιές στις πόλεις, όπου το πιο στέρεο υλικό που τις κρατούσε όρθιες ήταν το νιάξιμο με κάθε τρόπο για τον άλλο άνθρωπο, ιδιαίτερα όταν αυτός βρίσκονταν αδυναμία και κατέληγε μόνος του και δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις της επιβίωσης. Νιάξιμο που εκφράζονταν όλο το χρόνο αλλά πολύ περισσότερο τις ημέρες των εορτών καθώς κανένας δεν άφηνε κάποιον χωρίς βοήθεια.

Κι αυτό βέβαια ξεκινούσε από το σπίτι, το σπίτι που για να κρατηθεί όρθιο σαφώς και υπάκουε στην παράδοση που δοκιμασμένη σε χρόνους ανάποδους και σκοτεινούς εξασφάλιζε τουλάχιστον την αξιοπρεπή διαβίωση όλων των μελών της οικογένειας που στέγαζε και είχε το νου του και στα διπλανά. Σε αυτό το σπίτι, η πατριαρχία ή μητριαρχία μπλέκονταν σε μια ισορροπημένη σχέση και συγκροτούσαν μια ενιαία δύναμη πού δεν άφηνε τον αδύναμο να αισθανθεί απόκληρος ούτε ο απόμαχος να βρεθεί παραμελημένος καθώς όλοι είχαν ένα ρόλο που εξυπηρετούσε τις ανάγκες και βεβαίως τις απολαβές.

Εννοείται ότι δεν ήταν σε όλα τα σπίτια και τα χωριά τα πράγματα ιδανικά, πάντα υπήρχαν εξαιρέσεις που επιβεβαίωναν τον κανόνα αλλά η δυναμική κάθε κοινότητας τις ξεπερνούσε. Τα πράγματα όμως άλλαξαν πολύ γρήγορα και η αποδυνάμωση των οικογενειών λόγω της μετακίνησης ορισμένων μελών της για οικονομικούς λόγους σε άλλους τόπους, έφερε τον μαρασμό του και κατά συνέπεια και την διάλυση των κοινοτήτων που επί αιώνες κράτησαν ζωντανή την Ελλάδα, στα βουνά, στους κάμπους και τα νησιά. Αποτέλεσμα αυτής της διάλυσης ήταν η αδυναμία πλέον να υποστηρίξουν τα μέλη τους που είχαν ανάγκη και ιδιαίτερα σε εκείνα που επέμειναν να μείνουν στον τόπο τους.

Έτσι δημιουργήθηκε και η ανάγκη των ιδρυμάτων, των γηροκομείων επί του προκειμένου που φιλοξενούν ανήμπορούς και ηλικιωμένους τους οποίους οι συγγενείς για μια σειρά λόγων δεν μπορούν πια να εξυπηρετήσουν με κυριότερο την απόσταση που έχουν από τα χωριά τους και τις ποικίλες υποχρεώσεις που έχει η επιβίωσή τους.

Για την Δυτική Φθιώτιδα ήταν ένα ζήτημα που από πολλά χρόνια όλοι έβλεπαν να έρχεται και ευτυχώς βρέθηκε ένας σπουδαίος άνθρωπος, ο Αθανάσιος Ακρίδας που επί πολλά χρόνια λειτούργησε ένα εργοστάσιο επεξεργασίας βάμβακος στην Σπερχειάδα και το 2004 παρέδωσε έτοιμο το Γηροκομείο στην πατρίδα του. Το Γηροκομείο που στεγάζει τους γονείς και τους παππούδες μας σήμερα ονομάζεται Εκκλησιαστικό Γηροκομείο «Μέριμνα Γήρατος Αθανασίου και Μαίρης Ακρίδα» και λειτουργεί υπό την σκέπη της Ιεράς Μητροπόλεως Φθιώτιδας και απολαμβάνει ιδιαίτερης προσοχής απ’ αυτή.

Έτσι η πρώτη Ανάσταση στη Φθιώτιδα βγήκε το απόγευμα του Μεγάλου Σαββάτου στην Σπερχειάδα, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φθιώτιδας κ.κ. Συμεών.  Στην τελετή η οποία ήταν ιδιαίτερα συγκινητική συμμετείχαν και ιερείς της περιοχής καθώς και ο Δήμαρχος Μακρακώμης Γιώργος Χατζής και άλλοι εκπρόσωποι του Δήμου, παρέστησαν δε και πολλοί συμπατριώτες μας και ιδιαίτερα νέοι, όπως και παιδιά, πράγμα που σχολιάστηκε ευμενώς από τον Μητροπολίτη μας. Τούτο αποδεικνύει την σημασία που δίνουν οι συμπατριώτες μας στο εξαιρετικό αυτό ίδρυμα και το οποίο καμαρώνουν όλοι και τιμάνε, ο καθένας με τον τρόπο του και ιδιαίτερα με την εθελοντική εργασία που προσφέρουν εκεί. Δεν είναι λίγες οι φορές που δίπλα στον Παναγιώτη Κυρίτση, τον διευθυντή του Ιδρύματος και στο προσωπικό, Αλεξάνδρα Τσιλώνη, Κλαούντια Αοσέ, Δήμητρα Δρόσου, Βασιλική Παπαδογιάννη και Γεώργιο Χατζή καθώς και στην γιατρό Αλεξάνδρα Βεντούρη που εξετάζει τακτικά τους γέροντες, πολλοί προσέρχονται να βάλουν πλάτη για να περνούν καλύτερα οι απόμαχοι και οι αδύναμοι της περιοχής μας.

Οι γερόντισσες και οι γέροντες που φιλοξενούνται στο ίδρυμα, όπως και το προσωπικό είναι κοντοχωριανοί πράγμα που τους φέρνει πιο κοντά και όλοι μαζί αποτελούν μια μεγάλη παρέα που όπως παραδέχονται όλοι περνάει καλά, πράγμα που βαθιά επιθυμούσε και ο ιδρυτής του αείμνηστος Θανάσης Ακρίδας. Σημειώνουμε πως το ίδρυμα βρίσκεται στην άκρη της Σπερχειάδας, μέσα σε ένα πολύ περιποιημένο κτήμα που ξεχωρίζουν οι μεγάλες βελανιδιές και το όμορφο εκκλησάκι, αφιερωμένο στον Άγιο Αθανάσιο. Όποιος δε θέλει να το επισκεφτεί ή να συνδράμει στο έργο του με όποιον τρόπο κρίνει πρέπει πρώτα να τηλεφωνήσει στο 22360 43200.