Το πώς φεύγει ο χειμώνας το βλέπουμε να απλώνεται σιγά – σιγά στις άκρες των γυμνών κλαδιών των δέντρων, από τις ιτιές στην αρχή και από τις λεύκες κατόπιν που αρχίζουν να παίρνουν ένα μελαγχολικό γκριζοπράσινο χρώμα το οποίο δηλώνει την πυκνή συγκέντρωση χυμών που όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή - ένα χλιαρό πρωϊνό της άνοιξης, θα εκραγούν ξαφνικά σε ολόφρεσκες πράσινες μικρές φλόγες και σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα θα ωριμάσουν σε πραγματικά φύλλα.

Από εκείνη τη στιγμή και πέρα ως τον επόμενο Οκτώβριο – Νοέμβριο που τα φύλλα θα πέσουν για να γίνουν το λίπασμα της επόμενης χρονιάς, το εσωτερικό της κώμης κάθε δέντρου θα μεταμορφωθεί σε ένα κλειστό κόσμο, κρυμμένο από τα αδιάκριτα μάτια όχι μόνο των ανθρώπων αλλά και πολλών αρπακτικών που καλώς ή κακώς το ενδιαφέρον τους για την επιβίωση επικεντρώνεται στα μικρότερα από αυτά πτερωτά.

Κάτω από τα πυκνά φυλλώματα λοιπόν, ένα σωρό πουλιά θα επιχειρήσουν να κάνουν τις φωλιές τους, να ερωτευτούν, να γεννήσουν και να κλωσήσουν τους απογόνους τους οι οποίοι ανάλογα με την τύχη που θα έχουν, ενδέχεται την επόμενη χρονιά να επαναλάβουν τον ίδιο κύκλο ζωής κι έτσι να συνεχίσει να υπάρχει το είδος των σπίνων, των μελισσουργών και ένα σωρό άλλων εκπροσώπων του πτερωτού κόσμου.

Έτσι, η φωλιά που βλέπουμε πάνω σε μια ιτιά, θα χαθεί πολύ σύντομα από τα μάτια μας και δεν είναι βέβαιο αν δούμε την ίδια πάλι το φθινόπωρο που θα γυμνωθεί το δέντρο. Ανάλογα με τις ζημιές που έχει πάθει – τα πουλιά έχουν ένα απίστευτο κριτήριο για την ασφάλεια των κατασκευών τους – μπορεί να επισκευαστεί ή τα υλικά της να αποτελέσουν την πρώτη ύλη για την κατασκευή μιας άλλης.

Υπάρχει όμως και το ενδεχόμενο, η φωλιά αυτή να μη ζωντανέψει φέτος γιατί απλά, δεν θα βρεθούν πουλιά να την κατοικήσουν καθώς αυτά είτε έχουν πέσει θύματα των κυνηγών ενώ δεν αποκλείεται να έχουν πεθάνει στο χωράφι που πήγαν να βοσκήσουν και ήταν μουσκεμένο από τα δηλητηριώδη λιπάσματα ή στον καρπό που έφαγαν και ήταν λουσμένος από τοξικά φυτοφάρμακα. Το γεγονός ότι έχουν λιγοστέψει σε τραγικό βαθμό οι φωλιές των πουλιών στα δέντρα και μάλιστα σε τόπους που κατά τα περασμένα χρόνια ήταν αναρίθμητες, φαίνεται δεν απασχολεί κανέναν παρά μόνο τον ήλιο του Μαρτίου που αναμφίβολα έχει τον πρώτο λόγο σε αυτόν τον κόσμο και δεν μπορεί να ψάχνει πλέον ανάμεσα στα γυμνά κλαδιά και να βρίσκει κι εκεί ερείπια…

ΥΓ. Η καλημέρα είναι της 3ης Μαρτίου 2010 αλλά διατηρεί νομίζω την επικαιρότητά της καθώς ένα από τα ζητούμενα των ημερών μας, είναι και η απουσία του χειμώνα φέτος από τη ζωή μας. Καλά να είμαστε και να υπομένουμε...