Κοντεύει μισός αιώνας από το φοβερό χτύπημα του Εγκέλαδου στην Ευρυτανία και στις όμορες περιοχές, τα ξημερώματα της 5ης Φεβρουαρίου 1966 που άφησε πίσω του ολόκληρα χωριά ερειπωμένα και έναν τόπο ρημαγμένο μέσα στο καταχείμωνο.

Στις εφημερίδες της εποχής διαβάζουμε την τραγική είδηση…

«Ενας νεκρός εις το χωρίον Κερασοχώρι, η Βασιλική σύζυγος Αθανασίου Λεπενιώτη, ετών 30, μήτηρ 6 τέκνων, 50 τραυματίαι εκ των οποίων οι 20 σοβαρώς και η καταστροφή 15 χωρίων της Ευρυτανίας υπήρξεν ο απολογισμός των σημερινών πρωινών σεισμικών δονήσεων αι οποίαι συνεκλόνισαν ολόκληρον την Αιτωλοακαρνανίαν. Ο καταστρεπτικός σεισμός εσημειώθη την 4.12΄, την 4.57΄ και την 4.58΄. Από τον δεύτερον σεισμόν μετεβλήθησαν εις ερείπια τα χωρία Φουρνά, Βράχα, Καρροπλέσιον, Νεράιδα, Μολόχα, Αγία Τριάδα, Αγιος Χαράλαμπος, Μαραθέα, Στένωμα, Χόχλια, Παπαρούσι, Πετράλωνα (φωτογραφία), Μαυρομμάτα και Κερασοχώρι. Χθες την 4ην μ.μ. οι Βασιλείς [Κωνσταντίνος και Αννα – Μαρία] ανεχώρησαν εκτάκτως διά Καρπενήσι. Αύριον την πρωίαν θα περιοδεύσουν εις την σεισμόπληκτον περιοχήν. Νεώτεραι πληροφορίαι αναφέρουν ότι οι άστεγοι εις τας πληγείσας περιοχάς υπερβαίνουν τας 9.000 και ότι επί συνόλου 32.000 περίπου οικιών ποσοστόν 75-80% εξ αυτών κατέρρευσαν ολοσχερώς ή κατέστησαν άκρως επικίνδυνοι. (Καθημερινή: Φιλίστωρ – Μιχάλης Κατσίγερας)»

Ναι ήταν ένα τρομακτικό γεγονός που άλλαξε όχι μόνο την πορεία του πολύπαθου νομού που μόλις είχε αρχίσει να ζωντανεύει από τον Εμφύλιο αλλά έδωσε και την χαριστική βολή στην συνέχεια της κοινωνίας του. Οι σεισμοί ήταν η καλύτερη δικαιολογία να πάψει το κράτος να δείχνει ενδιαφέρον και να διαθέτει πόρους για την υποστήριξη και την ανάπτυξη της περιοχής και να ευλογήσει τον εκπατρισμό μεγάλου μέρους του πληθυσμού στις πόλεις και τον κάμπο προς αναζήτηση καλύτερης ζωής. Αυτό δε αποτέλεσε και μοντέλο που χρησιμοποιήθηκε με διαφορετικές δικαιολογίες και σε άλλες περιοχές με αποτέλεσμα, μέσα σε μια 20ετία να ερημώσει εντελώς η ορεινή και η ημιορεινή Ελλάδα.

Στη φωτογραφία: Παιδιά στο Φουρνά Ευρυτανίας, σε σκηνή.