Δύσκολο το φετινό καλοκαίρι, κάθε χρόνο γίνεται δυσκολότερο και η αιτία είναι η αλλαγή στον τρόπο ζωής μας τις τελευταίες δεκαετίες, αλλαγή που έχει να κάνει με την απομάκρυνση από την ύπαιθρο και την εγκατάλειψη της πρωτογενούς παραγωγής, όχι μόνο στη ορεινή ζώνη αλλά και σε πολλά σημεία των πεδινών και ημιορεινών περιοχών.

Αποτέλεσμα αυτής της παράλογης επιλογής και της υποστήριξής της από όλο το φάσμα της εγχώριας πολιτικής είναι η διάλυση των παραδοσιακών κοινοτήτων όπως αυτές σχηματίστηκαν και οργανώθηκαν επί αιώνες στην χώρα μας, νησιωτική και ηπειρωτική οι οποίες ως κύριους στόχους είχαν την ασφάλεια από πιθανές ενοχλήσεις αντιπάλων ή διεκδικητών του ίδιου χώρου και τη επαρκή παραγωγή, ικανή να θρέψει τα μέλη τους αλλά και να κινήσει το εμπόριο ή τις ανταλλαγές με άλλους τόπους και ανθρώπους.

μεγάλη η ιστορία των ελληνικών αλλά και όλου του κόσμου των κοινοτήτων αλλά στη δίνη των μετανεωτερικών χρόνων ελάχιστοι ασχολούνται σοβαρά ή όποιοι το τολμούν κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν ως γραφικοί. Εν τούτοις κάποιοι το παλεύουν ακόμη και υπάρχουν περιπτώσεις που χάρη σε αυτές, μπορούμε ακόμη να μιλάμε για αξίες όπως για παράδειγμα το πανηγύρι του χωριού που ευτυχώς σε κάποια μέρη λειτουργεί ακόμη σαν ιδιαίτερο στοιχείο συνοχής των διασκορπισμένων στους τέσσερις ανέμους μελών της φαντασιακής πια κοινότητας. Το πανηγύρι καθώς και ορισμένες γιορτές της εκκλησίας έχουν μείνει να θυμίζουν τον θεσμό και τούτο επιτυγχάνεται από κάποιους σοβαρούς πολιτιστικούς συλλόγους που έχουν πάρει την σκυτάλη από της αυτοδιοικητικές κοινότητες και προσπαθούν να επιβιώσουν σε ένα παράδοξο μείγμα που έχουν δημιουργήσει θεσμοί όπως οι καλλικρατικοί δήμοι που άλλαξαν τον χάρτη της ελληνικής ενδοχώρας.

Ούτε τα πανηγύρια όμως μένουν ανεπηρέαστα από τις τάσεις της σύγχρονης κοινωνίας και πιο πολύ από τις φιλοδοξίες της τοπικής αυτοδιοίκησης η οποία για μια σειρά εμφανών αλλά και αφανών λόγων τα διαβρώνει με λογής – λογής γιορτές ασύμβατες οι περισσότερες με την ιστορία και τον πολιτισμό κάθε τόπου. Ορισμένοι δε εκπρόσωπό της, καταφέρνουν να νεκραναστήσουν κάποιες συνήθειες τους παρελθόντος προκειμένου να προβληθούν ή να δημιουργήσουν ευνοϊκό θέαμα για τα τοπικά ΜΜΕ και τις αναρτήσεις στα social media.

Δεν θα αναφερθώ σε πολλά παραδείγματα, ένα φτάνει να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Σε πολλά ορεινά χωριά κάνουν γιορτή καλαμποκιού, να τιμήσουν τάχα τους προγόνους που έζησαν με ένα κομμάτι μπομπότα αλλά τα καλαμπόκια τα αγοράζουν από φυτείες του κάμπου! Δεν μπαίνει κανένας στον κόπο να ξεκινήσει με το φύτεμα και όλη την φροντίδα που θέλει αυτό στο χωριό ώστε να έχει και τη νοστιμιά από την πατρώα γη και να κάτσει να εξηγήσει στους ανίδεους νέους πως η γη τους ακόμη κάνει θαύματα. Με καλαμπόκια από τον κάμπο γίνονται οι φιέστες των δημάρχων και των παρατρεχάμενων σε πολλούς δήμους.

Έτσι η γιορτή η οποία πλαισιώνεται και με κάποιο εύκαιρο μουσικό συγκρότημα αμφιβόλου ποιότητας εξελίσσεται σε μια παρωδία όπου απλά καταναλώνονται στις πλατείες πολλά και ακριβοπληρωμένα καλαμπόκια που ήρθαν από τον κάμπο. Θα μπορούσαν να ήταν οτιδήποτε, ακόμα και παστός μπακαλιάρος να τις γιορτάσουν αρκεί να κάνουν το κομμάτι τους οι αυτοδιοικητικοί άρχοντες και οι κουστωδίες τους. Την επόμενη, κάνουν και θέμα με τον ίδιο τρόπο στα ποικίλα ΜΜΕ το αυτονόητο, το μάζεμα των σκουπιδιών!

ΥΓ. Η φωτογραφία δανεική από την ψηφιακή κοινότητα Traces of Texas, όπου οι άνθρωποι σε αυτόν τον μακρινό τόπο, υπερηφανεύονται για τις καλλιέργειες τους. Στη συγκεκριμένη φωτογραφία είναι ενός κοριτσιού σε ένα χωράφι καλαμποκιού στο Lone Star του Τέξας που καλλιέργησε για πρώτη φορά ο προπάππος της το 1880 και συνεχίζουν μέχρι σήμερα!