Πολλοί πιστεύουν πως με τις εκλογές θα αλλάξουν και κάποια πράγματα στη ζωή μας, ιδίως αυτά που κουβαλάμε σαν βάρος προσωπικά ή η κοινωνία μας σαν αποτέλεσμα διαφόρων καταστάσεων που προέκυψαν άλλοτε άθελά μας ή και πολύ συχνά και με την ευθύνη μας…

Πιστεύουμε πάλι πως με την αλλαγή των προσώπων – εκείνων που θα τύχουν την προτίμηση της ψήφου μας- αυτά θα αναλάβουν μέρος ή πλήρη την ευθύνη να προχωρήσουν σε εκείνες τις αλλαγές που θα κάνουν τη ζωή μας πιο άνετη, πιο πλούσια ή πιο ενδιαφέρουσα. Άλλωστε, όλοι οι υποψήφιοι στις προεκλογικές εξαγγελίες τους έχουν αναφερθεί σε πολλά πράγματα που αν εκλεγούν θα αλλάξουν. Μερικοί μάλιστα λένε τέτοια που από την αρχή δεν τους πιστεύει κανένας αλλά όλο και κάποιους ψήφους τσιμπάνε είτε γιατί είναι όμορφοι, είτε γιατί διαθέτουν το χάρισμα του δημοσίου λόγου. Άλλοι πάλι, πιο συνεσταλμένοι δεν λένε πολλά και εισπράττουν αναλόγως την προτίμηση του κόσμου και δυστυχώς δεν τους δίνεται η ευκαιρία να δείξουν κι αυτοί τι μπορεί να κάνουν.

Όπως και να’ χει όμως το πράγμα, όλοι σχεδόν μετά την εκλογή τους ξεχνάνε τι έχουν υποσχεθεί και ο επειδή ο κόσμος έχει συνηθίσει σε τέτοια τους αφήνει ήσυχους να απολαύσουν την θητεία τους. Έτσι πάνω – κάτω κλείνει κάθε φορά ο κύκλος των εκλογών και η ζωή με τις μικρές ή τις μεγάλες νίκες και ήττες της συνεχίζεται υπομονετικά.

Έτσι για παράδειγμα δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα στην είσοδο του Ηλεκτρικού από την εκεί που καταλήγει η Πανεπιστημίου στην Ομόνοια. Όσες κυβερνήσεις κι αν περάσουν, όσοι δήμαρχοι και αν αλλάξουν οι κουβάδες που μαζεύουν τα νερά που τρέχουν από την οροφή θα είναι εκεί γιατί η κακοτεχνία που προέκυψε με την κατασκευή του σιντριβανιού μάλλον δεν διορθώνεται εκτός και αν σκαφτεί για μια φορά ακόμη ολόκληρη η πλατεία. Πως τους ξέφυγε αυτό, δεν είναι δύσκολο να τα καταλάβει κανείς στη χώρα που η ευθύνη είναι σπάνιο είδος, ειδικά όταν πρόκειται για έργα και πράγματα που πληρώνει το Δημόσιο.

Κάποιος ή κάποιοι δεν έδωσαν σημασία σε μια ρωγμή κι αυτή δεν κλείνει. Τις ημέρες που βρέχει η κατάσταση διασκεδάζεται κάπως αλλά όταν επικρατεί ζέστη και ανομβρία οι κουβάδες στην σκάλα αποτελούν μνημείο της αδιαφορίας που κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Η ανάγκη δε να μαζεύει τα νερά για να μην πλημμυρίζει η στοά είναι τέτοια που το καθιστά κυρίαρχο μέσα σε αυτή και φυσικά, δίνει δουλειά σε κάποιους υπαλλήλους να τους αδειάζουν κάθε λίγο. Έτσι η ζωή στη στοά συνεχίζεται και όσοι περνάνε τακτικά από εκεί το ξέρουν και πάνε πιο σιγά να μην γλιστρήσουν από τα νερά που τρέχουν…