Ότι θα ξαναβρεί κάποιος στη θέση του κάτι που άφησε ή ξέχασε κάπου στην πόλη, θεωρείται τύχη αλλά δεν είναι και σπάνιες οι φορές που οτιδήποτε, ακριβό ή φτηνό, καινούργιο ή παλιό παραμένει εκεί για μεγάλο χρονικό διάστημα χάρη στην αδιαφορία ή την βιασύνη που διακρίνει πολλούς στην καθημερινότητα της επιβίωσης.

Δεν είναι επίσης άγνωστο ότι κάθε μέρα η πόλη σαρώνεται από άκρον σε άκρον από διάφορους επιτήδειους επαγγελματίες οι οποίοι είναι και οι μόνοι που έχουν κάνει πράξη, επ’ ωφελειά τους βέβαια, τις επιταγές της ανακύκλωσης. Για την προβολή της οποίας ξοδεύονται αστρονομικά ποσά σε διαφήμιση, σεμινάρια, μαθήματα αλλά η εμπέδωσή της, αν δεν έχει κέρδη, χωλαίνει. Εδώ και δεκαετίες η διαφώτιση ξεκινάει από το σχολείο αλλά όλα αυτά τα χρόνια δεν είδαμε και καμιά φοβερή αλλαγή στην κοινωνία μας. Το ίδιο βέβαια συμβαίνει και με την οικολογική ευαισθησία αλλά είναι για άλλη φορά η κουβέντα.

Ευτυχώς που την ανακύκλωση την έχουν αναλάβει οι παλιατζήδες – οι τσιγγάνοι σε ένα κομμάτι που αφορά τα ακριβά μέταλλα κυρίως αλλά τον σωρό καλούνται να διαχειριστούν οι δεκάδες, χιλιάδες αλλοδαποί που ζουν στην Αθήνα. Εθνικότητας Μπαγλαντές οι περισσότεροι κυκλοφορούν με τα ιδιότυπα τρίκυκλά τους σε όλη την πόλη και μαζεύουν κι αυτοί, χαρτιά, γυαλιά, πλαστικά, ότι είναι χρήσιμο και τα προωθούν στις δεκάδες βιοτεχνίες που ασχολούνται με αυτά γύρω από την Ακαδημία Πλάτωνος και τον Κηφισό.

Στην αρχή τους είδαμε με συμπάθεια, κάποιος έπρεπε να κάνει κι αυτή τη δουλειά στην πόλη ειδικά από τότε που οι τσιγγάνοι έστρεψαν αλλού το ενδιαφέρον τους. Έτσι βρέθηκαν οι Ασιάτες που με αυτό τον τρόπο βγάζουν ένα μεροκάματο. Σιγά – σιγά καταλάβαμε πως όλοι αυτοί δημιούργησαν μια νέα τάξη εργαζομένων στην πόλη και τούτο φαίνεται από την οργάνωση τους και ειδικά από τα τρίκυκλα που διαθέτουν. Μικρά και ευέλικτα χώνονται παντού και παρκάρουν οπουδήποτε χρειαστεί. Σαν αόρατα κινούνται από νωρίς το πρωί μέχρι σχεδόν που θα σουρουπώσει ενώ για ευνόητους λόγους δεν κυκλοφορούν τη νύχτα.

Επί πλέον, όλα αυτά τα τρίκυκλα που ένας θεός ξέρει πόσο ασφαλή είναι και πόσο οι οδηγοί τους τηρούν τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Από την κατασκευή όμως μοιάζουν σαν να παραγγέλθηκαν στο ίδιο εργοστάσιο, στην Ασία σίγουρα, και ήρθαν στην Ελλάδα με μια καραβιά ως τμήμα μιας μεγάλης επένδυσης όπως λένε και κάποιες ιδιαίτερες πολιτικές ψυχές. Μια επένδυση που έβαλε τα γυαλιά σε όλους τους θεωρητικούς της ανακύκλωσης που το μόνο που κατάφεραν εδώ και σαράντα χρόνια ήταν να πληρώνουμε τις πλαστικές σακούλες στα σούπερ μάρκετ και να πίνουμε φραπέ με χάρτινα καλαμάκια.

Το κείμενο γράφτηκε με αφορμή το δέσιμο, όπως παλιά τα αλογομούλαρα και τα γαϊδούρια σε ένα δέντρο να μην φύγουν, ενός τρικύκλου σε ένα στύλο στην διασταύρωση Αγίου Μελετίου και Ιωνίας, στα Σεπόλια. Μπορεί φαινομενικά να φαίνεται αδιάφορη αλλά για όσους γνωρίζουν και διαβάζουν την καθημερινότητα στην πόλη, πολλά λέει.