Τα δέντρα που είναι συνδεδεμένα περισσότερο από κάθε άλλο με την Αθήνα, καθότι δώρο της θεάς Αθηνάς προς τους Αθηναίους που την επέλεξαν αντί του Ποσειδώνα ως πολιούχο, είναι οι ελιές και από εκείνη την εποχή του μύθου μέχρι σήμερα, παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή όχι μόνο της πόλης αλλά όλης της Ελλάδας και αποτελούν ένα βασικό στοιχείο της οικονομίας των μεσογειακών χωρών όπου και εξαπλώνεται το ευλογημένο αυτό δέντρο.

Ένα τέτοιο δέντρο θα περίμενε κανείς να έχει μια διαφορετική αντιμετώπιση στην πόλη, είδη του οποίου να είναι φυτεμένα σε κάποιους επιλεγμένους χώρους και να φροντίζονται υποδειγματικά ώστε να τα βλέπουν οι ντόπιοι και οι ξένοι της Αθήνας και να μαθαίνουν γι’ αυτά μέσα από ειδικά φυλλάδια και εκδόσεις.  Πέρα από αυτό όμως ο επισκέπτης της πόλης μέσω του υλικού αυτού θα γνωρίζει περισσότερα για το λάδι και θα γίνονταν πρεσβευτής του εξαιρετικού αυτού προϊόντος της ελληνικής γης σε ολόκληρο τον κόσμο.   

Θα πείτε υπάρχουν ένα σωρό ελιές στην Αθήνα, στον Εθνικό Κήπο, την Αρχαία Αγορά, στους λόφους, τα πάρκα, τις πλατείες ακόμα και σε κάποιους δρόμους  δημιουργούν δεντροστοιχίες . Πιθανόν να ήταν και περισσότερες σε δεντροστοιχίες αλλά από τη μια μεριά η στενοί δρόμοι δεν επιτρέπουν την ανάπτυξή τους και από την άλλη, ο καρπός τους όταν ωριμάζει πέφτει και λαδώνει τα πεζοδρόμια και όσα αυτοκίνητα απολαμβάνουν τον ίσκιο τους. Έτσι, προτιμούνται οι νεραντζιές, οι ακακίες και άλλα δέντρα, τα περισσότερα από τα οποία προέρχονται από εξωτικές χώρες και δεν έχουν καμιά ιστορία να πούνε. 

Όπως και να έχει πάντως οι ελιές  δεν έχουν τη θέση που τους αρμόζει στην πόλη και όπου βρίσκονται, από τύχη συνεχίζουν να υπάρχουν και ορισμένες απ’ αυτές μάλιστα δεν ξεχνούν να καρπίζουν προς απογοήτευση των οδοκαθαριστών που είναι υποχρεωμένοι να σκουπίζουν τον πεσμένο καρπό από τα πεζοδρόμια. Αυτές τις ελιές τις φορτωμένες με καρπό, ακόμα και στις γλάστρες της Ερμού και σε άλλα σημεία του λεγόμενου εμπορικού κέντρου τις προσέχουν κι άλλοι και κλεφτά αρπάζουν απ’ αυτές καμιά ελιά όταν ωριμάσουν. Έτσι για το καλό, να θυμηθούν το λιομάζωμα στην πατρίδα τους και να νοσταλγήσουν τους ανθρώπους, τον τόπο και τις χάρες του που έζησαν κάποτε. 

Κάποιες άλλες όμως ελιές είναι πιο τυχερές, αυτές που βρίσκονται μέσα στους αρχαιολογικούς χώρους κυρίως γιατί είναι προφυλαγμένες από διάφορες παρεμβάσεις, είναι λίγοι αυτοί που τις πλησιάζουν και η σκιά τους δεν γεμάτη σκουπίδια όπως στις πλατείες. Αυτές τις έχουν σημαδεμένες οι άνθρωποι οι οποίοι προφανώς έχουν σχέση με αυτούς τους χώρους, φύλακες κυρίως οι άλλοι υπάλληλοι και κάθε χρόνο τέτοια εποχή κάνουν το αυτονόητο που γίνεται σε όποιο σημείο της Ελλάδας υπάρχουν ελιές. Μαζεύουν τις ελιές και τούτο πέρα από την ευχαρίστηση που νιώθει το δέντρο γιατί έτσι συμπληρώνει τον κύκλο της καρποφορίας του, εξοικονομούν για τα σπίτια τους λίγο από το λάδι της χρονιάς και με όλη τη διαδικασία αποτίουν την δέουσα τιμή στο ιερό δέντρο της Αθήνας.

Η σκηνή του λιομαζώματος, προχθές την Κυριακή στον χώρο πίσω από την Ακαδημία Αθηνών όπου συμμετείχαν κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι ασφαλώς γνώριζαν από ελιές και εύχομαι του χρόνου, το παράδειγμά τους να ακολουθήσουν περισσότερο και να γίνει μια μεγάλη γιορτή για τους Αθηναίους και τους τουρίστες με τις ελιές της πόλης. Τους αξίζει