Τα τελευταία χρόνια κάθε χρόνος που περνάει νομίζω πως είναι πιο σύντομος από τον προηγούμενο, ειδικά δε τα καλοκαίρια που σχεδόν δεν καταλαβαίνω πια πως τελειώνουν τόσο γρήγορα. Ασφαλώς σε αυτό έχουν να κάνουν οι αλλαγές στη ζωή μας. Όπως η επιδημία, ένας καταλύτης και πιστεύω πως ακόμα δεν έχουμε δει όλα τα επακόλουθά της ενώ σημαντικό ρόλο παίζουν και οι δυσμενείς εξελίξεις στην οικονομία αλλά εκείνο που βαραίνει περισσότερο είναι ο χρόνος που καλούνται οι πλάτες μας να σηκώσουν…

Η σημερινή ισημερία και το πέρασμα από το καλοκαίρι στο φθινόπωρο με βρίσκει πάλι στο χωριό όχι όμως όπως τα προηγούμενα χρόνια ως καλλιεργητή που σοδεύω την παραγωγή από τους κήπους και τα χωράφια αλλά ως επισκέπτη που ξέμεινε εκεί για κάποιους άλλους λόγους και η επιστροφή του στην Αθήνα είναι ζήτημα ημερών. Έτσι χωρίς αυτές τις υποχρεώσεις έχω την άνεση να παρατηρώ το πέρασμα από την εποχή στην άλλη και φυσικά να κάνω τις συγκρίσεις με τα προηγούμενα χρόνια που οι υποχρεώσεις της αγροτικής ζωής που έκανα δεν μου έδιναν αυτά τα περιθώρια και με ήθελαν σε διαρκή ετοιμότητα για να προλάβω κηπευτικά, φρούτα και καρπούς. Φυσικά, κάποιες δουλειές, όπως το μάζεμα των ξύλων για να εξασφαλιστεί η θέρμανση τον χειμώνα και το καθάρισμα των κήπων για να είναι πάντα έτοιμοι για καλλιέργεια, γίνονται όπως πάντα. 

Η διαφορά όμως από το είσαι στο χωριό και να μην έχεις παραγωγή – εφ’ όσον μπορείς βέβαια –  είναι τεράστια και το γεγονός σε κατατάσσει στην πλειονότητα των κατοίκων που η επιβίωσή τους στηρίζεται βασικά στην σύνταξη ή τα επιδόματα. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι επαγγελματίες οι οποίοι παράλληλα καλλιεργούν κήπους ή έχουν ζώα και χωράφια με καρποφόρα αλλά αυτοί είναι πολύ λίγοι για να κάνουν τη διαφορά και να χαρακτηριστεί ένας τόπος παραγωγικός. Χώρια δε που οι περισσότεροι, αφού αφήσουν να περάσει και ένα μέρος του Οκτωβρίου εγκαταλείπουν τα χωριά και μαζεύονται στις πόλεις. 

Έτσι έγινε το φετινό πέρασμα στο φθινόπωρο, νιώθοντας εν μέρει εκτός τόπου και συναγωνισμού βεβαίως όπως τα προηγούμενα χρόνια και μετανιωμένος που άφησα τον κήπο να γεμίσει αγριόχορτα και για τα οποία αφιέρωσα αρκετές ώρες να απομακρύνω. Με χαροποιούσε όμως το γεγονός ότι λίγοι άλλοι χωριανοί απόλαυσαν τα προϊόντα των κήπων τους και τη συγκομιδή η οποία βέβαια ήταν ανάλογη των κόπων και της προσοχής τους. Ασφαλώς λιγότεροι από τις προηγούμενες χρονιές, ήταν αυτοί όμως που ζωντάνεψαν το χωριό και ακούστηκαν πάλι φωνές που θύμιζαν άλλες εποχές, τότε που ήταν γεμάτο κόσμο και οι δραστηριότητές τους δεν σταματούσαν μέρα και νύστα σε κάθε σημείο του. 

Του χρόνου δεν ξέρω πόσοι θα επιχειρήσουν πάλι να φτιάξουν κήπους, εύχομαι να είναι οι ίδιοι και ενδεχομένως προστεθώ κι εγώ. Από το τι εξαρτάται η διατήρηση αυτού του αριθμού ή αύξησή του έχει να κάνει με πολλά πράγματα. Πρώτα απ’ όλα είναι η υγεία και φυσικά πως θα βγάλει ο καθένας τον δύσκολο όπως πολλοί προεξοφλούν φετινό χειμώνα. Κι ακόμη, οι απώλειες, αναμενόμενες ή απρόοπτες μεταξύ των χωριανών. Αυτές έχουν σαν αποτέλεσμα, όχι μόνο να ακυρώνουν τις καλλιέργειες αλλά και  να κλείνουν σπίτια και να μην ανοίξουν ποτέ αυτά πάλι. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή οι συζητήσεις στα χωριά γύρω απ’ αυτό το θέμα είναι πολλές και γι’ αυτό η ευχή «καλό χειμώνα» έχει ιδιαίτερη σημασία… 

Μπορεί να μην είχα την χαρά να έχω φέτος συγκομιδή από τους κήπους ή τα δέντρα αλλά η μεγάλη συκιά με τα όψιμα μαύρα σύκα στην άκρη του κήπου δεν λάθεψε και η προσφορά της ήταν συγκινητική. Σαν να ήθελε να με καλοπιάσει να με βλέπει περισσότερο καιρό…