Δεν είναι πρωτοφανής, η υπερβολική απόδοση φέτος των καρποφόρων στη μικρή πατρίδα. Είχε πολλές φορές παρατηρηθεί κάτι τέτοιο αλλά που συμβαίνει τούτο τον καιρό, χαρακτηρίζεται ως άνευ προηγουμένου καθώς δεν υπάρχει κορομηλιά, δαμασκηνιά ή μηλιά που να μην τσακίζεται από το βάρος των καρπών. Δυστυχώς δεν είναι πια στη ζωή χωριανοί που έζησαν ανάλογα καταστάσεις στο παρελθόν να απαντήσουν πως πολλές φορές υπήρξαν χρονιές που η ευκαρπία ήταν ένα γεγονός που το χαίρονταν όλοι και να σχολιάσουν πως το ίδιο συμβαίνει και σήμερα αλλά οι καρποί πια πάνε χαμένοι…

Ως μέτρο σύγκρισης φυσικά χρησιμοποιούν την καρποφορία άλλων κοντινών ετών και τα σχόλια επικεντρώνονται κυρίως πάνω στις κλιματολογικές συνθήκες που επικρατούσαν κάθε φορά. Ναι, κάθε χρονιά δεν έχει το ίδιο κλίμα, ιδιαίτερα την άνοιξη που θεμελιώνεται στην ανθοφορία η καρποφορία. Μέσα από ένα λεπτό σύστημα ισορροπιών στην υγρασία, την ηλιοφάνεια, τον πάγο καθώς και στην παρουσία των εντόμων, μια καλή ανθοφορία δεν είναι σίγουρο ότι θα επιφέρει την ανάλογη καρποφορία το καλοκαίρι. Για να γίνει αυτό πρέπει όλοι οι αστάθμητοι παράγοντες να συγκλίνουν σε μια πορεία που να οδηγεί το ποθητό αποτέλεσμα και φυσικά να μην βρεθεί τίποτα και ανακόψει τις διάφορες φάσεις που ακολουθεί ένας καρπός από το άνθος ως την ωρίμανση.

Φέτος λοιπόν έχουμε μεγάλη καρποφορία στα πυρηνόκαρπα που προαναφέρθηκαν και πολλοί το αποδίδουν στη μεγάλη διάρκεια που είχε ο χειμώνας και ιδιαίτερα στις πολλές ημέρες που επικράτησε βαριά παγωνιά. Σε αυτό ακριβώς οφείλεται η μεγάλη καρποφορία λένε γιατί έτσι τα δέντρα έμειναν κοιμισμένα για μεγάλο χρονικό διάστημα και ξεκουράστηκαν ενώ ο πάγος «έκαψε» πολλά μικρόβια. Η διάγνωση αυτή είναι απόσταγμα πείρας ετών με την προσέγγιση που δίνουν οι άνθρωποι της υπαίθρου, συμφωνούν εν μέρει και οι ειδικοί επιστήμονες. Ναι, ξεκουράστηκαν τα δέντρα και ο πάγος καθάρισε το περιβάλλον τους από λογής μικρόβια και κυρίως μύκητες. Έτσι με πολύ λιγότερους εχθρούς σε σχέση με άλλους ήπιους χειμώνες, όλοι οι καρποί που έδεσαν την άνοιξη έφτασαν ως την  ωρίμανση.

Είναι ένα θαύμα πάντως να βλέπει κάποιος τις κορομηλιές να έχουν περισσότερους καρπούς από φύλλα, τόσο που να τσακίζονται κυριολεκτικά τα κλαδιά τους από το βάρος. Το άσχημο στην περίπτωση είναι ότι όλοι αυτοί οι καρποί θα μείνουν αμάζευτοι καθώς ελάχιστοι είναι οι χωριανοί που θα ενδιαφερθούν γι’ αυτούς. Θα μείνουν πάνω στα δέντρα, κάποιους θα τιμήσουν τα λίγα πουλιά που έχουν απομείνει, κάποιους θα ξεζουμίσουν οι σφήκες και τα άλλα έντομα αλλά θα είναι πολλοί εκείνοι που θα περισσέψουν και θα πέσουν στο χώμα και μέχρι να σαπίσουν θα ασχοληθούν λίγο μαζί τους και οι μύγες.

Αυτό που είναι άξιο παρατήρησης και θα έπρεπε να απασχολεί και τους επιστήμονες, είναι ότι η υπερβολική φετινή καρποφορία σημειώνεται στα άγρια ή τα ημιάγρια δέντρα και απ’ αυτό να βγάλουν κάποια συμπεράσματα αναφορικά με τις βελτιώσεις, τις ποικιλίες και άλλα σχετικά που οδήγησαν στην παραγωγή ομοιόμορφων καρπών. Μήπως δηλαδή αυτός ο αγώνας για την βελτίωση είναι μάταιος και η λύση στην παραγωγή είναι τα άγρια καρποφόρα;  Αν όχι ακριβώς τα άγρια, κάποια που να τους μοιάζουν αρκετά και να ζουν και να παράγουν μέσα στις εκάστοτε κλιματολογικές συνθήκες. Η φύση για μια ακόμη φορά μας φέρνει μπροστά στο ερώτημα και είναι πρόκληση η απάντηση που θα δοθεί…