Δεν είναι βέβαια το μοναδικό μεγάλο δέντρο που ζει με θαλασσινό νερό αλλά το αρμυρίκι φαίνεται πως τα καταφέρνει πολύ καλύτερα από κάθε άλλο και μάλιστα καταφέρνει πολλές φορές να ξεπερνάει σε ύψος και τα οκτώ μέτρα όπως αυτό στην παραλία της Παλαιόχωρας Χανίων το οποίο όπως βλέπετε μπορεί να στεγάσει μια ολόκληρη γειτονιά από σκηνές...

Μέχρι την ανάπτυξη του τουρισμού σε κάθε γωνιά της Ελλάδας το αρμυρίκι ήταν απλά ένα αδιάφορο δέντρο που φύτρωνε από μόνο του στις παραλίες και η ανάπτυξή του δεν απασχολούσε κανέναν ούτε και θεωρούνταν ιδιαίτερα χρήσιμο ως είδος αφού το ξύλο του είναι ιδιαίτερα σκληρό για την επεξεργασία του. Ούτε και η σκιά του πάλι ήταν χρήσιμη σε τίποτα αφού εκείνα τα χρόνια οι άνθρωποι είχαν ακόμα γυρισμένη την πλάτη στη θάλασσα.

Το αρμυρίκι στην ουσία ανακαλύφθηκε όταν άρχισε ο τουρισμός και δη η ελεύθερη κατασκήνωση στις παραλίες όπου κάποιες στιγμές της ημέρας ο ήλιος είναι αφόρητος και η καταφυγή σε μια σκιά ήταν απαραίτητη. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως οι χίπις που διέδωσαν την αντίληψη της ελεύθερης κατασκήνωσης στις παραλίες και τα σχετικά διάλεξαν τα σπήλαια των Ματάλων και άλλες παραλίες με αρμυρίκια και τις έκαναν μάλιστα διάσημες.

Δεν θα αναφερθούμε τώρα στην περίπτωση των χίπις και θα σταθούμε για λίγο στην «κοινότητα» που εγκαθίσταται κάθε καλοκαίρι κάτω και γύρω από ένα αρμυρίκι ή συστάδα από αυτά. Όντως πρόκειται για ένα ιδιαίτερο άθροισμα ανθρώπων που με σημείο αναφοράς τη σκιά του δέντρου δημιουργεί ένα διαφορετικό σύστημα κανόνων συμβίωσης και επικοινωνίας που κρατάει όσο το καλοκαίρι και επανιδρύεται την επόμενη χρονιά.

Σύστημα που πάντα έχει κάποιον για αρχηγό όσο και να μη φαίνεται αυτός και συνήθως είναι ο παλαιότερος που έχει στήσει κάποτε σκηνή κάτω απ’ αυτό το δέντρο και ο οποίος δίνει λύση στα προβλήματα που προκύπτουν και ενημερώνεται για κάθε τι σοβαρό ή ασυνήθιστο που συμβαίνει. Το πρόβλημα που μπορεί να προκύψει σε μια τέτοια «κοινότητα» είναι συνήθως η αντίληψη που έχουν πολλοί νεόκοποι πως μπορούν να στήσουν τη σκηνή τους όπου θέλουν και πηδώντας τη σειρά προτεραιότητας που υπάρχει.

Στην περίπτωση που αυτοί δεν θα συμμορφωθούν, αυτομάτως περιθωριοποιούνται, τόσο μάλιστα που πολύ σύντομα αναγκάζονται να φύγουν σχεδόν νύχτα. Όχι βέβαια πως κάποιος τους απείλησε ή τους έκανε κακό αλλά γιατί η συμπεριφορά τους δεν ταίριαζε καθόλου με αυτήν της «κοινότητας» που θέλει να ζήσει κάποιες μέρες κοντά στη θάλασσα χωρίς να αναγκάζεται να πληρώνει δωμάτιο ή να καταφεύγει στα εστιατόρια ακόμα και να διασκεδάζει και συμπεριφέρεται χωρίς περιορισμούς που υπαγορεύει ο μαζικός τουρισμός.

Σε αυτές τις «κοινότητες» ανιχνεύεται ακόμα η ιδέα εκείνης της σπουδαίας εποχής που η ανακάλυψη της ζωής σε ελεύθερη κατασκήνωση δίπλα στη θάλασσα ήταν μια πτυχή της επαναστατικότητας της νεολαίας που άνοιξε και το δρόμο και για τις νεότερες. Και οι αρχές που διαμορφώθηκαν τότε παραμένουν πάντα επίκαιρες και δεν πρέπει να αμφισβητηθούν από κανένα και για οποιονδήποτε λόγο.

Κρήτη, Αύγουστος 2010