Σε τροχιά παρατεταμένης εσωστρέφειας έχει πλέον μπει το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, με τις όποιες προβλέψεις για το μέλλον να είναι σε κάθε περίπτω οση δυσοίωνες. Ένα μεγάλο κομμάτι στελεχών που ανήκουν παραδοσιακά στις τάξεις της ριζοσπαστικής αριστεράς παίρνουν οριστικά διαζύγιο από τον Σύριζα της εποχής Κασσελάκη, ενώ η Κουμουνδούρου θυμίζει στην παρούσα φάση περισσότερο με τον Πύργο της Βαβέλ, παρά με ένα οργανωμένο πολιτικό οργανισμό που θα μπορούσε να διεκδικήσει την επανάκαμψη του στο μέλλον. Φαίνεται τελικά πως στο εσωτερικό του κόμματος δεν μπόρεσαν, όπως τουλάχιστον δείχνει έως σήμερα η εικόνα, να αφομοιώσουν τα χαρακτηριστικά του νέου Προέδρου που σε γενικές γραμμές είναι πολύ διαφορετικά από εκείνα που είχαν συνηθίσει ως νόρμες της παραδοσιακής αριστερής κουλτούρας στην Ελλάδα. Αν και ο Στέφανος Κασσελάκης έχει νωπή λαϊκή εντολή και νομιμοποίηση να τα αλλάξει όλα, εντούτοις η αποφασιστικότητα του να συγκρουστεί με το παρελθόν, αλλά και οι χειρισμοί του με στόχο να ξεκαθαρίσει το τοπίο από εκείνους που τροφοδοτούσαν την εσωστρέφεια είχαν ως αποτέλεσμα ο Σύριζα να εγκλωβιστεί σε ένα κυκλώνα εσωκομματικών αναταράξεων χωρίς τέλος, με την κομματική του βάση να παρακολουθεί έκπληκτη τις εξελίξεις, βλέποντας τον αλληλοσπαραγμό να βρίσκεται στην κορύφωση του. Στη γειτονιά της κεντροαριστεράς, το ΠΑΣΟΚ αν και έχει "τσιμπήσει" δημοσκοπικά τις τελευταίες εβδομάδες, εντούτοις δεν δείχνει τα σημάδια εκτόξευσης που θα μπορούσαν να του δώσουν μια δυναμική και να εμφανιστεί στο πολιτικό σκηνικό ως μια ισχυρή εναλλακτική απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη Νέα Δημοκρατία. Η πολυδιάσπαση της αντιπολίτευσης και η αδυναμία συγκρότησης μιας σοβαρής και ισχυρής πρότασης διακυβέρνησης στον ευρύτερο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας αφήνει εκ νέου περιθώρια στον Πρωθυπουργό να συνεχίσει ανενόχλητος τη λεηλασία του χώρου του Κέντρου, διεκδικώντας ακόμα μεγαλύτερο μερίδιο από τη δεξαμενή εκείνη των ψηφοφόρων που αναζητά υπευθυνότητα και σταθερότητα για την Ελλάδα μετά από μια μακρά περίοδο έντονων κρίσεων. Παίζει άραγε μόνος του ο Μητσοτάκης και θα διατηρήσει τα ηνία για πολλά χρόνια ακόμα; Από τη μια πλευρά, η σημερινή Νέα Δημοκρατία παραμένει μέσα σε αυτές τις συνθήκες η μοναδική δύναμη που θα μπορούσε να κρατήσει σταθερά το τιμόνι της χώρας. Στην αντίπερα όχθη ωστόσο, χρειάζεται να συνυπολογίσει κανείς και άλλες παραμέτρους, όπως δηλαδή, το γεγονός ότι οι πολίτες διατηρούν υψηλές προσδοκίες από το κυβερνητικό σχήμα και αναζητούν λύσεις για τα μείζονα προβλήματα της καθημερινότητας χωρίς μεγάλα λόγια, αλλά με πολλά έργα. Η προσπάθεια χρειάζεται να είναι διαρκής, περιθώρια για εφησυχασμό δεν υπάρχουν, ενώ οι πάντες θα κριθούν στο τέλος της προσπάθειας από το ίδιο το αποτέλεσμα.