Γράφει ο Ευάγγελος Γ. Σπύρου, Εκδότης-Δημοσιογράφος (*),

Ήμουν 15 χρονών, το 1963, μαθητής Γυμνασίου στο Αγρίνιο, όταν από τον εκδοτικό οίκο «ΑΣΤΗΡ» κυκλοφόρησε το βιβλίο «ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ» και άλλα παραμύθια. Ανάμεσα στα σχολικά βιβλία κυκλοφορούσαν λίγα «εξωσχολικά» για παιδιά, το «Προς τη Νίκη», η Ζωή του Παιδιού, ο Ερυθρός Σταυρός, ο Μικρός Ήρως, Μίκυ Μάους, καουμπόικα Τζιμ Άνταμς και Χριστιανικά, «η Φαβιόλα», «Το παιδί που χάθηκε». «Ένα σημάδι στην άμμο», «Τα Χριστούγεννα της Ορφανής», «Η καλύβα του Μπάρμπα Θωμά», «Ο γιος του κηπουρού». Λίγα παιδιά διάβαζαν εξωσχολικά βιβλία αφού άλλα «δούλευαν» σε ελεύθερο χρόνο και άλλα τα πιο πολλά ήταν στις αλάνες και έπαιζαν μπάλα, κυνηγητά και κυρίως «ομαδικά» παιγνίδια κάτι που σήμερα δυστυχώς δε γίνεται και τα πιο πολλά παιδιά μας είναι «μοναχικά» και μελαγχολικά, κολλημένα στα κομπιούτερς, την τηλεόραση και τα φροντιστήρια… Ένα ακόμη δώρο για τα παιδιά εκείνης της εποχής ήταν οι κατασκηνώσεις, τα κατηχητικά, οι χριστιανικές ομάδες, οι εκδηλώσεις του ΠΙΚΠΑ, οι εκδρομές όπου η «κοινωνικοποίηση» είχε πρακτική εφαρμογή αλλά και η αφήγηση ιστοριών με «δίδαγμα και ρητόν» από εμπνευσμένους ομαδάρχες που αναπλήρωσαν την έλλειψη αγοράς βιβλίων και παιδικών παραμυθιών όπως το «Μαγικό δαχτυλίδι».
Το παραμύθι λοιπόν λέει ότι μια φορά κι ένα καιρό ζούσε ένα αντρόγυνο φτωχό και κακόμοιρο με έξι παιδιά, 3 αγόρια, 3 κορίτσια. Ο πατέρας με το μεγάλο παιδί εκεί γύρω στα 15 πήγαιναν στο δάσος, έκοβαν ξύλα και τα πουλούσαν στην πολιτεία. Η μάνα με τις κοπέλες μάζευαν λάχανα να τα πουλήσουν για να μπορέσουν να πάρουν κάτι να φάνε… Μια χρονιά όμως ο χειμώνας ήρθε κρύος και άγριος με πολύ χιόνι που τους ανάγκασαν να κλειστούν σπίτι και ούτε ξύλα ούτε λάχανα μάζευαν να ζήσουν… Πείνα μεγάλη τους έζωσε. Γλίστρησε κι ο πατέρας μια μέρα κι έσπασε το πόδι. Ο Γιάννης ο μεγάλος γιος πήρε το τσεκούρι και βγήκε στο δάσος για ξύλα… Οι άλλοι κλείστηκαν σπίτι και η μάνα πονούσε στην καρδιά σαν άκουγε τα παιδιά να παρακαλάνε για λίγο ψωμάκι. Αχ! Να ‘χαμε λίγο φαΐ, λίγο ψωμί, λίγο κρέας! Υπομονή! Έλεγε η μάνα! Ξαφνικά μπαίνει ο Γιάννης φωνάζοντας κοιτάξτε! Βρήκα ένα δαχτυλίδι! Να κι ένα μεγάλο διαμάντι στη μέση! Γράφει και κάτι και δεν μπορώ να το διαβάσω! Το άφησε στο τραπέζι και έκατσε στο τζάκι να ζεσταθεί. Τότε χτύπησε η πόρτα και ήταν μια γριά καμπούρα μ’ ένα ραβδάκι στο χέρι. Κρυώνω και πεινάω είπε. Φιλοξενήστε με να βγάλω τη νύχτα. Η μητέρα έφερε ένα κομματάκι ψωμάκι που είχε μείνει και μια γουλιά γάλα που είχε για τον τραυματία άντρα της. Της τα έδωσε και της έστρωσε να κοιμηθεί. Ο Γιάννης τότε παρατήρησε ότι μπορούσε να διαβάσει τι έγραφε το δαχτυλίδι. Λέει: «τώρα που έκανες μια καλή πράξη αρχίζει η μαγεία μου»… Ο Γιάννης φόρεσε το δαχτυλίδι και φώναξε: «Θέλω ένα τραπέζι με πλούσια φαγητά». Αμέσως τότε μπαίνουν μέσα στο σπίτι έξι πεντάμορφα κορίτσια κρατώντας καλάθια με φαγητά και δώρα… όλοι τα είχαν χαμένα… Άρχισαν να τρώνε και η μητέρα πήγε να ξυπνήσει τη γριά, να φάει και εκείνη. Όμως αντί για γριά βλέπει μια ωραία κοπέλα ντυμένη στα χρυσάφια και μεταξωτά. Εγώ είμαι η γριά είπε. Ήμουν πριγκίπισσα και μια μάγισσα που μου χάρισε το δαχτυλίδι επειδή ΔΕΝ ΤΟ ΠΡΟΣΕΞΑ και το έχασα στο δάσος θύμωσε και μ’ έκανε γριά λέγοντας πως αν αυτός που θα το έβρισκε έκανε μια καλή πράξη τότε θα λύνονταν τα μάγια. Έτσι με ξανακάνατε νέα με την καλή πράξη σας. Η κοπελιά φόρεσε το δαχτυλίδι και ευχήθηκε το σπιτάκι να γίνει παλάτι με κήπους και χωράφια και λιβάδια και όλα τα καλά… Δικά σας όλα τους είπε και εξαφανίσθηκε!


Φθινόπωρο 2011 και η Ασφαλιστική αγορά όπως και όλη η Ελλάδα περιμένει δύσκολο χειμώνα... Πολλοί θα πεινάσουν και θα κρυώσουν… Για όλους αυτούς μακάρι έτσι σαν παραμύθι, εύχομαι να ακούσω στις ειδήσεις ότι το μαγικό δαχτυλίδι βρέθηκε από ασφαλιστές. Και ότι οι άνθρωποι κάνουν ευχές και έχουν ό,τι θέλουν! Και ότι ζουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!
Όμως δυστυχώς τα παραμύθια τελείωσαν και παρόλο ότι οι ασφαλιστές κάνουν κάθε μέρα καλές πράξεις δαχτυλίδια μαγικά δεν βρίσκουν! Η κάθε ασφάλιση είναι μια καλή πράξη! Κάποιες κακές μάγισσες μεταμορφώνουν ασφαλιστές σε ασφαλιστάκους. Τους κονταίνουν, τους μαλώνουν, τους κακομεταχειρίζονται, τους υποτιμούν, τους διώχνουν και με διάφορα «κόλπα» δημοσιότητας μια τους σφάζουν, μια τους αλείφουν με λάδι να γειάνουν! Δεν τους λένε αλήθεια. Τους εκβιάζουν στις συμφωνίες και συμβάσεις. Τους παραπλανούν με αποτελέσματα «χαλκευμένα» στα ποσοστά, στα μετρήματα, στα έτσι κι αλλιώς. Δεν λένε όλα τα στοιχεία, δεν κάνουν τα ίδια μετρήματα… Και τα δελτία τους είναι αμφιβόλου εγκυρότητος βασισμένα σε περίεργα δεδομένα.
Αυτή τη στιγμή όμως δεν κερδίζονται οι μάχες με ψέματα… Οι ασφαλιστές πεινάνε και ψάχνουν να φάνε ψωμί. Μαγικές συνταγές και δαχτυλίδια δεν υπάρχουν… Θέλουν δουλειά, δουλειά, δουλειά. Θέλουν ενθάρρυνση. Θέλουν παρακίνηση και στήριξη για να θρέψουν τις οικογένειές τους. Και δεν θα βοηθούσε ο σχολιασμός κάποιων αποτελεσμάτων που δημοσιεύονται.. Οι καιροί είναι σήμερα σκληροί για ασφαλιστές και εταιρείες. Και ένα παραγωγικό κλίμα θα βοηθούσε όλους… Δεν υπάρχουν σήμερα καλύτεροι και χειρότεροι. Όλοι έχουν ρόλο. Ειδικά όμως για τα άλογα που τρέχουν πρέπει να πούμε ότι είναι έτοιμα να ξανατρέξουν παρότι θυμούνται τις «τρικλοποδιές» που υπέστησαν από αδαείς που πιστεύουν ότι όποτε θελήσουν μπορούν να έχουν άλογα να «τραβήξουν» την παραγωγή μπροστά. Οι παγίδες είναι εύκολες, αλλά το αποτέλεσμα  είναι η ήττα των στρατηγών όπως έγινε το 500 π.Χ. σε μάχη μεταξύ Θεσσαλών και Φωκέων. Οι Φωκείς περιμένουν επίθεση των Θεσσαλών και σ’ ένα μέρος που θα περνούσε το ιππικό των Θεσσαλών έστησαν παγίδα βάζοντας ένα μεγάλο αριθμό δοχείων με νερό. Τα εχθρικά άλογα πατούσαν στα δοχεία σκόνταφταν και έσπαγαν τα πόδια τους. Οι ιππείς έπεφταν στο έδαφος, τα άλογα τους ποδοπατούσαν και οι Φωκείς κέρδισαν τον πόλεμο (Ηρόδοτος 8,28). Μαθαίνουμε ότι έχουν μπει πολλές παγίδες και στις σχέσεις ασφαλιστών-εταιρειών. Κάποια απ’ τις πρώτες έφερε σε δύσκολη θέση πολλούς πράκτορες και μεσίτες αρνούμενη να συνεχίσει συμβόλαια και συμφωνίες που δεν είχαν λήξει ή στη στιγμή ανανέωσης. Άλλη εταιρεία άλλαξε «πονηρά» καθεστώς σχέσεων πολύχρονων. Δεν ήρθε η ώρα του απολογισμού ακόμα, αν και τα αποτελέσματα «μπάζουν» από πολλές μεριές «νερά»… Άλλη εταιρεία κάνει «χαρτοπόλεμο»… Ελληνική εταιρεία «συγκεντρώνει» στοιχεία που της κατέθεσαν συνεργάτες της για αθέμιτο ανταγωνισμό από άλλη ξένη εταιρεία να τα χρησιμοποιήσει στα δικαστήρια… Υπάρχει εταιρεία που σαν «αλεπού» περιμένει να πέσει το «τυρί» απ’ τον κόρακα να τ’ αρπάξει…
Ενδιαφέρον θα είχε να μας πουν αυτοί που «πολυδιαφημίζουν» το μεγάλο αριθμό επιτυχημένων τους τι εισοδήματα έχουν οι ασφαλιστές τους από τον 100ό και μετά… Τι εισόδημα έχει ο 50ός συντονιστής, ο 100ός πράκτωρ, ο 100ός ασφαλιστής και μετά για να δούμε τι καθαρά χρήματα (μείον δώρα, μείον ταξίδια, μείον εισφορές, μείον εκδηλώσεις-γιορτές, μείον ημερολόγια κλπ-μείον εφορίες, μείον ασφαλιστικά ταμεία) αποκτά ο μέσος ασφαλιστής. Τώρα στην κρίση έχει ενδιαφέρον και αυτή η κατάσταση. Έχουν μισθούς ασφαλιστή ή ασφαλιστάκου; Είναι εποχή να σταματήσουν τα βεγγαλικά και οι μουσικές και να προσεγγίσουν οι εταιρείες τον επαγγελματία, χτίζοντας τώρα το μέλλον τους… Ως τότε τα «μαγικά δαχτυλίδια» θα έχουν κάποιο νόημα και ελπίδα μέσα στην κρίση μόνο για τους «ασφαλιστάκους» και όχι τους πραγματικούς ασφαλιστές.

(*)Ο Ευάγγελος Γ. Σπύρου είναι πτυχιούχος της Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών και του Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών. Από το 1989 έως σήμερα εκδίδει το περιοδικό "Ασφαλιστικό ΝΑΙ" και  από το 2000 έως σήμερα την εφημερίδα NEXTDEAL. Από το 2007 προΐσταται του www.nextdeal.gr. Παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο του παιδιού ως ιδιοκτήτης του Νηπιακού Κέντρου "ΜΑΝΤΑΡΙΝΙ" και της εφημερίδας "Παιδικός Σταθμός για Γονείς". Σήμερα είναι μέλος του ΔΣ της Ένωσης Δημοσιογράφων Ιδιοκτητών Περιοδικού Τύπου -ΕΔΙΠΤ και μέλος του ΔΣ του Ενιαίου Ταμείου Ασφαλίσεως Προσωπικού-Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης-ΕΤΑΠ-ΜΜΕ.  Είναι βασικός πρωτεργάτης στην τηλεοπτική εκπομπή «Ώρα Ασφάλισης» στο Κανάλι 9.