Τα φώτα, τα αναρίθμητα λαμπιόνια που αναβοσβήνουν, οι φάτνες, τα κάλαντα, οι μουσικές του χειμώνα, τα αναμμένα τζάκια, όλα σημαίνουν γιορτές. Για μας τους μεγάλους μια ευκαιρία να προσπαθήσουμε να ξαναζήσουμε αυτό που νιώθαμε παιδιά. Για τα παιδιά, μια μαγική περίοδος αναμονής για δώρα, παιχνίδι, ζωντάνεμα του παραμυθιού.

Και επειδή η χώρα μας συγκαταλέγεται πια ανάμεσα στις πιο προηγμένες του πλανήτη με το προνόμιο να νέμεται πλούτο με τον οποίο θα επιβίωναν τουλάχιστον τρεις χώρες της Αφρικής, την ευθύνη για το ζωντάνεμα του ονείρου έχουν αναλάβει όπως είναι φυσικό οι ειδικοί, αυτοί που γνωρίζουν καλύτερα τα συστατικά του, το χρώμα, το άρωμα, τη μουσική. Οι εταιρείες παιχνιδιών. Το μεγαλύτερο τηλεκατευθυνόμενο αυτοκίνητο, η ακριβότερη ηλεκτρονική συσκευή, το νέο PS, το καλύτερο mp3 player, το πιο περίτεχνο mobile gadget. Λέξεις που ίσως σε πολλούς από τους αναγνώστες να μη λένε τίποτα, για τα παιδιά όμως από δέκα χρόνων και πάνω είναι το συνώνυμο της ευτυχίας, ο στόχος για τον οποίο θα πούνε τα κάλαντα, το επόμενο καταναλωτικό τους βήμα.

Και να δεν τα καταφέρουν μόνα τους να συγκεντρώσουν τα χρήματα που χρειάζονται, υπάρχει πάντα η τηλεόραση που θα τους διδάξει με ποιον τρόπο θα το κάνουν: ιεραρχεί τον καταναλωτισμό τόσο ψηλά, που ο δυστυχής γονιός δε φαίνεται να έχει καμιά εναλλακτική, ο μόνος τρόπος να εκφράσει την αγάπη του και να κερδίσει τη «συγχώρεση» του βλασταριού του είναι να του κάνει το χατίρι. Καμιά παιδαγωγική αναφορά στην αξία του διαλόγου, της στέρησης που δίνει τη χαρά της απόκτησης. Κι όταν περνούν τα Χριστούγεννα, γεμίζουν οι σακούλες παιχνίδια ακριβοπληρωμένα που δε χρησιμοποιούνται πια, αντικείμενα που πιάνουν χώρο. Όνειρα εφήμερα, γι’ αυτό όταν ικανοποιούνται δεν έρχεται η πραγματική ευτυχία.

Ο Χριστός ήρθε να φέρει την ευτυχία σε όλους. Έχοντες και μη έχοντες. Γεννήθηκε σ’ έναν στάβλο, για να δείξει την υπέρτατη ταπείνωση, για να δείξει ότι για τη ζωή δεν είναι απαραίτητο τίποτε άλλο εκτός από την Αγάπη, τη Σύμπνοια, την Ελπίδα. Άραγε ποιος από μας κάθισε την ώρα που στόλιζε το δέντρο με τα παιδιά του να τους πει-την ώρα που στήνεται η φάτνη-τα λόγια: «….Βλέπεις παιδί μου τη φάτνη; Πόσο καθαρά, πόσο ταπεινά ήταν! Έτσι και εσύ κάνε την καρδούλα σου! Ταπεινή! Χωρίς να έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου! Χωρίς υπερηφάνειες! Να μην επιδεικνύεσαι! Να μη δείχνεις αυτά που έχεις! Να μη θες να ξεχωρίζεις επίτηδες από τους άλλους! Βλέπεις στους Μάγους; Από πόσο μακριά έφυγαν, πόσο ταξίδι έκαναν, πόσα πράγματα άφησαν πίσω τους για να βρουν και να συναντήσουν το Μεσσία, που τόσους αιώνες περίμεναν! Ας αφήσουμε και εμείς τα γήινα, τις σκοτούρες και τις έγνοιες τις καθημερινές και ας πλησιάσουμε περισσότερο την Αγάπη! Αυτή να μπει περισσότερο στην καρδούλα σου, περισσότερο στη ζωή σου! Εκείνοι προσέφεραν δώρα, χρυσό, λιβάνι και σμύρνα! Δώσε και εσύ κάτι σε εκείνον που το έχει ανάγκη! Εσύ, παιδί μου, τι δώρα θα κάνεις στο νεογέννητο Χριστό; Διώξε την κακία από την καρδιά σου, τα βρόμικα λόγια και τα ψέματα από τα χείλη σου… Τη ζήλια, την τεμπελιά… Ξερίζωσε όλα αυτά τα αγκαθάκια που ασχημίζουν τον κήπο της ψυχής σου… Και ομόρφυνέ τον…»

*Ελένη Γεωργιάδου, Φιλόλογος

**Τα θέματα για το παιδί είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας της εφημερίδας «Παιδικός Σταθμός για Γονείς» και των ανθρώπων του νηπιακού κέντρου «Μανταρίνι».