Η αγορά εργασίας έχει τους δικούς της κανόνες αξιοκρατίας. Στην Αρχαία Ελλάδα, ένας εργάτης οικοδομής στην Ελευσίνα με τους ωραίους ναούς και ιερά άξιζε 1 δραχμή και 3 οβολούς (1 δραχμή ήταν 6 οβολοί), ενώ ένας Αθηναίος ναύτης ή οπλίτης άξιζε 3 οβολούς. Πληρωνόταν η αξία της τέχνης ακριβότερα. Με 10 δραχμές έπαιρνες περίπου 40 κιλά (1 μέδιμνο) σιτάρι.

Ίσως οι ασφαλιστικές να δουν ποιους και πώς τους αμείβουν. Δεν είναι όλοι ίδιοι... Ποιοι ασφαλιστές ξέρουν την τέχνη του ασφαλιστή; Ποιοι είναι ωφέλιμοι στις εταιρείες; Αυτοί που ΧΤΙΖΟΥΝ ΧΑΡΤΟΦΥΛΑΚΙΑ ή αυτοί που γκρεμίζουν με μεταφορές και ζημιές; Ξανασκεφθείτε πού πάνε οι αμοιβές και εσείς οι... υπόλοιποι, που δεν βραβεύεστε, μιλήστε για κάποιους που πληρώνονται με μετατροπές και ανανεώσεις... Και μη χειροκροτάτε λάθος βραβεύσεις... και κάλπικες εργασίες διαμεσολαβητών, που ακυρώνουν συμβόλαια ξένα ή δικά τους για καλύτερες αμοιβές. Και όσοι είναι διευθυντές Πωλήσεων για τη δική τους αξιοπρέπεια να μην προτείνουν για βραβεύσεις οποιουσδήποτε ανάξιους. Άλλωστε, για δίκαιη μεταχείριση με τους υπόλοιπους πρόκειται.

Δείτε μια εγκύκλιο του 1985 και θα καταλάβετε ότι χρειαζόμαστε ΚΑΘΑΡΣΗ... Μιμηθείτε τον Βασίλη Καλτσά, που πάνω απ’ όλα ήταν άνθρωπος και μετά στέλεχος εταιρείας...

Διαβάστε το άρθρο όπως δημοσιεύθηκε στη στήλη Ασφαλιστικό Underwriting, του περιοδικού Ασφαλιστικό ΝΑΙ, τεύχος 196, Μάιος-Ιούνιος 2022 (πατήστε πάνω στην εικόνα για μεγέθυνση):