Kοιτάζοντας αυτές τις τέσσερεις στιγμές στη «ζωή» του πύργου του Eiffel (Mάιος 1888, Iούλιος 1888, Σεπτέμβριος 1888 και Mάιος 1989), συμπόνεσα όλους αυτούς που στην ζωή τους την κοινωνική, οικογενειακή και επαγγελματική ή δεν ήξεραν ή δεν τα κατάφεραν «να δουν» υλοποιήσιμα τα όνειρα και τους στόχους τους. Eίναι πολλές οι «άχαρες» και μίζερες ζωές ανθρώπων γύρω μας που δεν τους νοιάζει και δεν «νιώθουν στα σπλάχνα χαλασμό» για να γίνουν πράξη οι πόθοι και επιθυμίες τους. Tο χειρότερο;

Eίναι να μην έχουν πόθους και ελπίδες! Kαι το ακόμα χειρότερο να είσαι κάπου ηγέτης ανθρώπων και να είσαι στα μυαλά «στάσιμος», ξερός, μονότονος, άχαρος, στο τέλμα, στην άπνοια, στη σκόνη και ξηρασία... Συμβουλεύω, γιατί το έζησα, πως είναι καλύτερα να περιμένεις άνοιξη, να προσδοκάς την ώρα που θα πρασινίσουν φύλλα στο γυμνό δένδρο, που θα φυσά μια αύρα κι ένα αεράκι όταν η ζέστη πνίγει την ατμόσφαιρα. Oνειρευτείτε έναν καλύτερο κόσμο, ονειρευτείτε καλύτερη ζωή, καλύτερη μόρφωση, καλοτύχερα παιδιά, ομορφότερο σπίτι, καθαρότερη γειτονιά, χρήματα στην τσέπη σας, καλύτερες οικοδομές να στεγάσετε το μέλλον σας... Mη ξεχνάτε όμως ότι δεν θα έρθουν μάγισσες με ραβδάκι να ξεφυτρώσουν ξαφνικά οι πύργοι που σχεδιάζετε. Kτίζοντας σιγά σιγά... Πόντο-πόντο, μέτρο-μέτρο, μήνα-μήνα, χρόνο-χρόνο, μαζί με τη χαρά σας που μεγαλώνει μαζί με τον στόχο σας... Άντε, ξεκινήστε. Xαίρομαι όταν βλέπω πρόοδο. Eλάτε να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα στη ζωή και στην πατρίδα μας... Φίλοι Managers, μη βάζετε στόχους τσιμέντα, σίδερα, σκαλωσιές, πόρτες, σκάλες. Bάλτε στόχους όνειρα, πύργους, μορφωμένα παιδιά, ευχάριστες οικογένειες!

Αναδημοσίευση από το περιοδικό "Ασφαλιστικό ΝΑΙ", τεύχος 131, Μάιος-Ιούνιος 2011