Ας είναι καλά το διαδίκτυο πλέον που μας δίνει τη δυνατότητα, αν ψάξουμε βέβαια, να δούμε πως ήταν κάποτε τα αχλάδια που λέγαμε κοντούλες ή δροσάπιδα στην Κρήτη λόγω της δροσιάς που έδιναν στο στόμα τούτες τις ημέρες που καίει ο τόπος. Κοντούλες τις έλεγαν στα περισσότερα μέρη της Ελλάδας κι έτσι τις έβρισκε κάποτε ο κόσμος στην αγορά από τις αρχές του Ιουλίου και ήταν πάντα ακριβές λόγω της σπανιότητάς τους.

Πάνε πολλά χρόνια όμως που οι πραγματικές κοντούλες έχουν εξαφανιστεί και τη θέση τους πήραν άλλα αχλάδια που κατ’ ευφημισμό λέγονται κοντούλες καθώς αυτά είναι παράγωγα των εμβολιασμών και των φυτωρίων που προσπάθησαν να βελτιώσουν την πραγματική. Η αληθινή κοντούλα αχλαδιά που γνωρίσαμε οι κάπως τρανότεροι που ζήσαμε παιδικά χρόνια στην επαρχία της Ελλάδας ήταν κατ’ αρχάς ένα δέντρο ελεύθερο, η μόνη φροντίδα που είχε τύχει ήταν ο εμβολιασμός της από γκορτσιά σε αχλαδιά, τότε που οι άνθρωποι είχαν μεράκι και φρόντιζαν έτσι ώστε στο ύπαιθρο που ζούσαν όλη την ημέρα να βρίσκουν κι έναν καρπό να γλυκαίνουν το στόμα τους και δροσίζουν τα χείλη τους. Αν δε αυτή ήταν σε ξερικό μέρος, τόσο πιο γλυκείς ήταν οι καρποί της.

Ήταν πολύτιμο δέντρο οι κοντούλες που αυτό τον καιρό άρχιζαν να ωριμάζουν τα αχλάδια τους για τους θεριστάδες και τους αλωνάρηδες, όπως και τα κορόμηλα βεβαίως που αφθονούσαν γιατί κάθε άκρη χωραφιού είχε τέτοια δέντρα. Οι κοντούλες όμως ήταν η καλύτερη ανταμοιβή για όποιον έλιωνε όλη τη μέρα στο χωράφι ή στο αλώνι. Κιτρινωπός ο καρπός τους, με κοντό παχύ κοτσάνι και γι’ αυτό τις έλεγαν κοντούλες, με πλούσιο άρωμα και γλυκύτατη κρυσταλλική σάρκα, ήταν το επιτίμιο του κόπου της συγκομιδής.

Αυτό τον μοναδικό καρπό θα τον βρούμε σε κανένα ξεχασμένο δέντρο, πνιγμένο στα βάτα συνήθως να παλεύει να επιζήσει και να θυμίζει την ερήμωση της υπαίθρου και την απουσία του νοικοκύρη από τα χωράφια του. Και αν είμαστε τυχεροί και βρούμε και κανένα αχλάδι στα αδύναμα κλαριά της, τότε θα καταλάβουμε τι θησαυρό χάσαμε…