Όσο και να φαίνεται παράξενο, η Αθήνα έχει δέντρα και όποιος θέλει μπορεί να σκαλώσει ελεύθερα στα κλαδιά τους και να μαζέψει καρπούς για να γλυκάνει ή να δροσίσει το στόμα του..

Φυσικά δεν μιλώ για τις νεραντζιές που ο ρόλος τους είναι να γεμίζουν με μοσχοβολιές την άνοιξη τους δρόμους και το φθινόπωρο να δημιουργούν στο σκούρο φύλλωμά τους μικρούς γαλαξίες άστρων πάνω από τα πεζοδρόμια, ούτε άλλα που μπορεί να κάνουν κάποιους καρπούς τους οποίους λόγω της ρύπανσης οι πάντες αποφεύγουν όχι μόνο να τους φάνε αλλά ούτε και να τους πιάσουν στα χέρια τους τολμούν.

(Για να μην αναφερθώ λεπτομερώς σε αυτό το σημείωμα στα δέντρα αυτής της πόλης που καρπίζουν θα σας συνιστούσα να διαβάσετε το εξαιρετικό βιβλίο του Σωτήρη Δημητρίου «Τα οπωροφόρα της Αθήνας» - είναι μια αποκάλυψη γι’ αυτό το κρυμμένο κόσμο).

Υπάρχουν λοιπόν διάφορα δέντρα και ανάμεσά τους και πολλές μουριές και λόγω του πλούσιου φυλλώματός τους που δημιουργεί βαθιές σκιές τις βάζουν δεντροστοιχίες στους δρόμους. Προσέχουν δε αυτά τα δέντρα να είναι γένους αρσενικού ή κάποια ποικιλία που δεν καρπίζει, γιατί τα μούρα, πέφτουν σωρός στα πεζοδρόμια και τα ζουμιά τους μέχρι να ξεραθούν ή να τα μαζέψει ο εργάτης του Δήμου συγκεντρώνουν ένα σωρό μύγες.

Στα χωριά τώρα διατηρούσαν πάντα μουριές που κάνουν άσπρους ή μαύρους καρπούς στις αυλές αλλά και κοντά στα κοτέτσια γιατί οι κότες και όλα τα πουλερικά τρελαίνονται για μούρα αλλά και οι άνθρωποι δεν πάνε πίσω. Επειδή δε τα μούρα (άσπρα ή μαύρα) είναι καρπός που δεν μπορεί να συλλεχθεί και να καταναλωθεί μακριά από το δέντρο, όποιος ανεβαίνει στη μουριά συνήθως κάθεται στα κλαδιά της μέχρι να χορτάσει.

Έτσι λοιπόν ο άνθρωπος που είδα να έχει σκαρφαλώσει στην περίφραξη από της μεριά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας του παρατημένου πεδίου του Άρεως δεν μου θύμισε μόνο τις εποχές που τα μούρα έχαιραν εκτίμησης αλλά και την ικανότητα που είχε να διακρίνει μια μουριά που καρπίζει ανάμεσα στα καλλωπιστικά δέντρα και τους θάμνους του κήπου.

Μια μουριά που μάλλον ξέφυγε από την επιτήρηση των αυστηρών κηπουρών και καρπίζει ελεύθερα ή μπορεί να μην τους απασχόλησε γιατί τα μούρα της δεν πέφτουν να βρωμίσουν κανένα πεζοδρόμιο αλλά στο χώμα του περιφραγμένου χώρου ήταν η ανακάλυψη αυτού του ανθρώπου και η εικόνα του σαφώς απροσδόκητη απέναντι στους δεκάδες οπαδούς του ΚΚΕ που πραγματοποιούσαν εκείνη την ώρα χθες εκεί μεγάλη συγκέντρωση.

Πρέπει να σημειώσω πως ο άνθρωπος που είδα σκαρφαλωμένο στη μουριά του άλσους μου είπε πως έχει γεννηθεί και μεγαλώσει σε ένα χωριό της κεντρικής Αλβανίας και τώρα που ζει και εργάζεται στην Αθήνα, αυτή η μουριά του θύμισε τον τόπο του που είναι γεμάτος τέτοια δέντρα και τα μούρα ήταν ένας καρπός που κανένας δεν τον εμπόδιζε τότε να τα απολαύσει…