Κάποτε η εικόνα των ανθρώπων να διαβάζουν εφημερίδες ή βιβλία σε δημόσιο χώρο ήταν πολύ συνηθισμένη στην πόλη και συνήθως σχολιάζονταν ευμενώς απ’ όσους τους έβλεπαν. Φυσικά εκτιμιούνταν πολύ περισσότερο αυτοί που διάβαζαν βιβλία, ιδιαίτερα οι φοιτητές που τα κουβαλούσαν στις τσάντες τους καθώς αυτό έδειχνε μια άλλη λαχτάρα για μάθηση αλλά και οι άλλοι που αγαπούσαν τη λογοτεχνία και που ήθελαν να μην αφήσουν στη μέση ένα μυθιστόρημα ή μια νουβέλα και το κουβαλούσαν μαζί τους, αποτελούσαν μια ξεχωριστή ομάδα ανθρώπων, ήσυχων, φιλομαθών τάχα και πιθανώς καλλιεργημένων.

Όσον αφορά τους χώρους που διαβάζονταν βιβλία ήταν τα πάρκα και οι πλατείες για τους αργόσχολους κυρίως όπου επικρατούσε κάποια σχετική ησυχία ή στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, κρεμασμένοι ακόμη και στο χερούλι του τρόλει. Εφημερίδες διαβάζονταν παντού αλλά κυρίως στα καφενεία που κάποτε ήταν γεμάτο το κέντρο της πόλης αλλά και οι κεντρικές πλατείες των προαστίων. Στα καφενεία πάλι το διάβασμα των εφημερίδων ήταν και η αφορμή για ένα σωρό συζητήσεις αλλά και πολιτικούς καυγάδες. Συζήτηση για τα βιβλία δεν ήταν κάτι το συνηθισμένο καθώς η ανάγνωσή της ήταν μοναχική και όσοι την επιθυμούσαν την έκαναν χαμηλόφωνα και σε χώρους χωρίς πολύ κόσμο γύρω τους.

Με την εξέλιξη στην τεχνολογία και την επικράτηση του ψηφιακού κόσμου, οι εικόνες αυτές χάθηκαν αλλά πολλαπλασιάστηκαν όμως εκείνες των ανθρώπων που έχουν το βλέμμα τους καρφωμένο στην οθόνη ενός τηλεφώνου, κάτι που είναι απόλυτα πια ιδιωτικό. Πολύ σπάνια θα πει κάποιος πια «δες τι γράφει» όπως γίνονταν με ένα βιβλίο ή μια εφημερίδα προτείνοντας στο πρόσωπό του την συσκευή. Είναι πιο εύκολο να στείλει μέσω ενός μηνύματος το θέμα σε κάποιον άλλο παρά να το περάσει μπροστά στα μάτια του ή να την δώσει να το διαβάσει. Φυσικά, με αυτόν τον τρόπο ούτε αρχίζει και ούτε εξελίσσεται κανένας ζωντανός διάλογος, αλλά ακολουθεί μόνο ανταλλαγή μηνυμάτων που αργά ή γρήγορα θα σβηστούν γιατί η μνήμη των συσκευών δεν είναι άπειρη όπως των ανθρώπων.

Στην σπανιότητα των εικόνων με ανθρώπους να διαβάζουν βιβλία ή εφημερίδες στην πόλη, ακόμη πιο σπάνια είναι εκείνη με επαίτες να ξεφυλλίζουν βιβλία καθώς αυτοί οι συμπολίτες μας περισσότερο νοιάζονται να δουν την ανταπόκριση του περαστικού στο κουτάκι που μαζεύουν κέρματα παρά για ενημέρωση ή για μόρφωση. Γι’ αυτό και αποτελούσε εξαίρεση ένας επαίτης χθες στις σκάλες του Μετρό στη στάση Πανεπιστημίου που ακούμπησε στην πλάτη του το κουτάκι για τα κέρματα κι αυτός άνοιξε ένα βιβλίο, χοντρό μάλιστα και με ενδιαφέρον θέμα και τον απορρόφησαν οι σελίδες του.

Δεν ήταν από τους γνωστούς που πλημμυρίζουν το κέντρο της πόλης και τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς αλλά καινούργιος σε αυτή την πιάτσα που διαρκώς μεγαλώνει. Ποιος ξέρει γιατί και πως βρέθηκε σε αυτήν την κατάσταση αλλά όπως έδειχνε από τη στάση του δεν ήθελε να βλέπει όπως άλλοι τον κόσμο κατάματα και γι’ αυτό πιθανόν επέλεξε να έχει το πρόσωπό του χωμένο σε ένα βιβλίο. Δεν θα κέρδιζε τίποτα περισσότερο από το να επαιτεί μεγαλόφωνα και προκλητικά και επέλεξε μια πιο διακριτική στάση ενώ παράλληλα δεν άφηνε να περνάει και χαμένος ο χρόνος διαβάζοντας, έστω και για τα μάτια του κόσμου ένα βιβλίο. Το βιβλίο στην περίπτωση ήταν ένα στοιχείο που του διέσωζε την ελάχιστη αξιοπρέπεια που του είχε μείνει και στα χέρια του έγινε το ανάχωμα να μην την χάσει όλη.

Όπως και να' χει πάντως, το βιβλίο τον ρόλο του τον έπαιξε και όσοι πέρασαν από μπροστά του, πήραν ένα μήνυμα κι αν δεν έριξαν ούτε ένα δεκαράκι στο κουτάκι με τα κέρματα, την επόμενη φορά που θα τον συναντήσουν να μην το ξεχάσουν. Για όποιο λόγο και να το έκανε, έσωσε και την τιμή του επαίτη, έσωζε και την τιμή του βιβλίου…