Τώρα που ο «κουρνιαχτός» κατά Χάρη Κλυν, κατακάθησε, φάνηκε «Το τέρας».
Φάνηκε δηλαδή ποιος φταίει για τα Τεμπη. Είναι ο ίδιος που φταίει για την Μάνδρα και για το Μάτι. Είναι το Ελληνικό Δημόσιο, η δομή των υπηρεσιών του και, δυστυχώς, η πλειονότητα της στελέχωσής του.
Απλά πράγματα.
Αλλά αν το δυστύχημα των Τεμπών (που θα μπορούσε να ήταν τρισχειρότερο αν γινόταν μερικά δευτερόλεπτα πριν, μέσα στο τούνελ) έχει τα υπευθύνα στο πεδίο στελέχη του Δημοσίου, έχει επίσης και τους στρατηγικά υπεύθυνους, αυτούς που δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για να γίνει το δυστύχημα, που είναι και πάλι στελέχη του Δημοσίου.
Είναι οι εμπλεκόμενοι, κατά την Εισαγγελική Αρχή της ΕΕ, στην ανεκτέλεστη, περίφημη Σύμβαση 717. Υπάρχουν στο πόρισμά της «ονόματα και διευθύνσεις» αλλά και ιδιότητες.
Φταίνε βέβαια και οι δύο Υπουργοί (των δύο κομμάτων) ως έχοντες την πολιτική ευθύνη.
Όμως, μια στιγμή. Όχι έτσι, γενικώς, με την λογική ότι είχαν την ατυχία να συμβεί «στην βάρδια τους», όπως διατυπώθηκε για την περίπτωση της Μάνδρας.
Γιατί αυτό κρύβει τις ευθύνες των Υπηρεσιών του Δημοσίου. Σημαίνει πως έχουμε αποδεχθεί ως βέβαιο ότι το κακό θα συμβεί, παρά το γεγονός ότι ο ρόλος των Υπηρεσιών είναι ακριβώς να το αποτρέπουν από το να συμβεί. Και έτσι απλά, ευχόμαστε, μακριά από…εμάς. Αυτό το εγκληματικά απίστευτο αποτελεί μια κανονικότητά μας και απλά σημαίνει ότι ο ανεπαρκής τρόπος λειτουργίας του Δημοσίου , είναι πιο επικίνδυνος από τα στατιστικά και λογικά αποδεκτά περιθώρια , αλλά …τόσο μπορεί να κάνει . Αυτό είναι το Δημόσιο, που θα έλεγε και ένας Πρωθυπουργός, πριν 25 χρόνια.
Φταίνε λοιπόν και οι Υπουργοί (και γενικά το λεγόμενο Πολιτικό Προσωπικό, δηλαδή τα άτομα που ψηφίζουμε), γιατί δεν κατάφεραν να σταματήσουν το παιχνιδάκι που παιζότανε για χρόνια και όλοι ξέρανε. Δηλαδή να αλλάξουν λιγάκι το Δημόσιο.
Αλλά, στο τέλος, δεν μπορούν να γίνονται όλα . Τους ψηφίζουμε ζητώντας να μη το αλλάξουμε, ώστε να βολευτεί «το παιδί το δικό μας». Το εκάστοτε.
Τόσο άσχημα.
