Συνδεδεμένος με τον εορτασμό της Ανάστασης, καθώς εδώ φθάνει πρώτα κάθε χρόνο το Άγιο Φως από τα Ιεροσόλυμα, είναι ο ιερός ναός των Αγίων Αναργύρων, περισσότερο γνωστός ως Μετόχι του Παναγίου Τάφου ή Αγιοταφίτικο Μετόχι,που βρίσκεται στους  βόρειους πρόποδες της Ακρόπολης, στη συμβολή των οδών Ερεχθέως και Πρυτανείου. Στη  γραφική του αυλή κάθε χρόνο το Μεγάλο Σάββατο το απόγευμα πλήθος πιστών περιμένει το Ανέσπερο Φως, σύμβολο ζωής και Ανάστασης από το Ναό της Αναστάσεως, στους Αγίους τόπους. Από εκεί το Άγιο Φως μεταλαμπαδεύεται σε όλες τις ενορίες της Αττικής και σε όλη την ελληνική επικράτεια.

Ο ναός οικοδομήθηκε τον 17ο αιώνα, σε θέση όπου κατά την αρχαιότητα υπήρχε ναός της θεάς Αφροδίτης. Αποτελούσε το καθολικό μονής που ιδρύθηκε το 1651 από τον ιερέα Δημήτριο Κολοκύνθη, γόνο γνωστής αθηναϊκής οικογένειας, στον οποίο ανήκε η έκταση. Μάλιστα σε έγγραφα αναφέρεται ότι ο ίδιος αφιέρωσε στη μονή όλη του την περιουσία. Το κοινόβιο αρχικά ήταν γυναικείο και αργότερα μετατράπηκε σε ανδρικό. Με την πολιορκία της Ακρόπολης από τον ιταλό ναύαρχο Μοροζίνι, το 1687, το μοναστήρι ερημώθηκε. Το 1760 αγοράστηκε από τον τότε έξαρχο του Παναγίου Τάφου στην Αθήνα αρχιμανδρίτη Ιάκωβο και έγινε μετόχιο του Παναγίου Τάφου. Από τότε στα κελιά της κατοικούσε και ο εκάστοτε έξαρχος, μέχρι το 1858, όταν οικοδομήθηκε η έδρα της Εξαρχίας του Παναγίου Τάφου. Στον χώρο της μονής υπήρχαν και οι τάφοι μελών της ελληνικής αυτοκρατορικής οικογένειας των Παλαιολόγων.

Ο ναός είναι μονόκλιτη καμαροσκέπαστη βασιλική με προστώο και γυναικωνίτη στο υπερώο. Στη βόρεια πλευρά της στέγης υψώνεται το μεταγενέστερο κωδωνοστάσιο από λευκό μάρμαρο, με έντονα κλασικιστικά στοιχεία. Στην οικοδόμηση των τοίχων του έχουν χρησιμοποιηθεί και αρχαία αρχιτεκτονικά μέλη, ενώ αρκετά αρχαία κατάλοιπα της περιοχής είναι συγκεντρωμένα στην αυλή, μάρτυρες της μακραίωνης ιστορίας του. Διατηρείται, ακόμη, μία σειρά από τα κελιά της παλαιάς μονής, ένα πηγάδι, καθώς και ένα από τα παλαιά δημοτικά φανάρια γκαζιού που φώτιζαν τους δρόμους της πόλης.