Nextdeal newsroom, 18/10/2010 - 12:19 facebook twitter linkedin Μια αλλοιώτικη απάτη εις βάρος της εταιρίας! Nextdeal newsroom, 18/10/2010 facebook twitter linkedin Γράφει ο Ευάγγελος Γ. Σπύρου*, Έβλεπα συχνά τον τελευταίο καιρό τέτοια όνειρα που αφορούσαν μία δουλειά που σταμάτησα πριν 20 χρόνια: «Ήτανε λέει βράδυ, περασμένες δώδεκα κι έπεσα να κοιμηθώ κατακουρασμένος. Μα λίγο πριν κλείσω τα μάτια και με πάρει ο ύπνος θυμήθηκα ότι είχα αφήσει αναμμένα τα φώτα του γραφείου, υποκατάστημα ασφαλιστών, στην Πλατεία Συντάγματος, Όθωνος 6. Το δικό μου γραφείο ήταν το μισό του 5ου ορόφου, απ’ την πίσω μεριά που έβλεπε προς την οδό Ξενοφώντος, εκεί που η τώρα είναι η Κυπριακή Πρεσβεία και πιο παληά οι Στάβλοι του Βασιλιά Όθωνα. Θυμήθηκα ότι «δούλευα» εντελώς μόνος είχαν φύγει όλοι τακτοποιούσα χαρτιά, καταστάσεις, κοίταζα κωδικούς, υποχρεώσεις, ανείσπρακτα και… παραγωγές σε σχέση με τα ταξίδια. Υπελόγιζα πόσοι έχουν προϋποθέσεις να πάνε συνέδριο και πόσοι δεν πληρούσαν τους «όρους» για να κρατάνε κωδικό. Φορούσα ένα «μπλε» κοστούμι με γραβάτα και τό 'βγαλα λέει και το ακούμπησα στην καρέκλα, μπροστά, επισκεπτών με τρόπο να φαίνεται ωραίο μην τυχόν και μπει κάποιος για να πει ότι είμαι «περιποιημένος». Δούλευα χωρίς παντελόνι. Επειδή φοβόμουνα τόσο αργά να δουλεύω μόνος σκέφθηκα να κλειδώσω την πόρτα που ήταν μισάνοιχτη αλλά αντί να κλείσω βγήκα απ’ έξω να ρίξω μια ματιά στην είσοδο μπροστά στα ασανσέρ που άνοιγαν κι έμπαινες αμέσως μέσα. Απέναντι ήταν ένας τεράστιος χώρος - στον ύπνο μου έβλεπα κάτι διαφορετικό από την πραγματικότητα πια. Ήταν μία οχλαγωγία, πολλοί ασφαλιστές, μελίσσι που μιλούσαν και γελούσαν δυνατά. Ένοιωσα ένα σφίξιμο στην καρδιά. Όχι ζήλεια, αλλά ένα αίσθημα κατωτερότητας… Οι άλλοι τα κατάφεραν καλύτερα! Ντροπή! Και ενοχή που κρατάω ένα γραφείο και δεν κάνω τίποτα! Ο Δ/νων δεν μου είπε ποτέ λέξη, αλλά οι από κάτω με «πίεζαν» συνεχώς. Κάνε κι’ άλλο! Μπορείς! Μπράβο, αλλά είναι λίγο! Άντε να μπεις στην εικοσάδα, αντί στην 10άδα, άντε στην πεντάδα… Έχεις προσόντα, αλλά έπεσες! Σ’ έφαγε ο συνάδελφος. Βλέπε κόσμο, στρατολόγησε! Άντε να μπεις στους «επιτυχημένους Διευθυντές» από εκεί που είσαι σκέτος Διευθυντής! Πόσους ασφαλιστές έχει στην κατηγορία των πρώτων… «Μια φορά του είχα πει: Εάν εμποδίζω να παραιτηθώ! - Τι λες καημένε, εσύ; Μου απάντησε. Σκεπτόμενος αυτά βλέπω στην είσοδο τον αδερφό μου τον Πάνο και τον συμμαθητή μου τον Ζήκο που δούλευε στην Εθνική… Ελάτε μέσα να δείτε το γραφείο μου, τους είπα. Όχι, όχι θα φύγουμε βιαζόμαστε! Μέσ’ την θολούρα του ονείρου βρέθηκα στο δρόμο, γύρισα σπίτι και ξέχασα το γραφείο ανοιχτό. Γυρίζοντας να κλειδώσω και να σβήσω τα φώτα, φοβόμουνα στα σκοτάδια και παρακάλεσα τον Βασίλη Τσαμπόκα (παλιό συμμαθητή μου) να έρθει μαζί μου μην τυχόν κι είναι κρυμμένος κάποιος αλλοδαπός στα σκοτεινά γραφεία… Στον ύπνο μου αντί για Σύνταγμα βρέθηκα σε άλλο κτήριο, στο παλαιό κτήριο του Φιξ, που κάποτε δούλευα εκεί ως βοηθός λογιστού (έχω ένσημα). Στο εσωτερικό του κτηρίου του Φιξ σε σύγχυση φανταζόμουνα την διαρρύθμιση του κτηρίου της Όθωνος. Έχω τα κλειδιά της «εξώπορτας» είπα στον Βασίλη και κατεβήκαμε απ’ το αμάξι. Πάμε. Όμως αντίκρυσα κάτι άλλο. Άλλη όψη κτηρίου. Άλλη εξώπορτα. Τζαμένια μεγάλη είσοδος, αλλά κλειστή. Από πού θα μπω; Α, να ένας θυρωρός εκεί δεξιά σε μια μικρή πορτούλα. Θυρωρέ! Θυρωρέ! Στα χέρια μου κρατούσα μία νάυλον τσάντα σούπερ μάρκετ γεμάτη με διάφορα κλειδιά και δεν ξέρω τι. Ωχ, σκέφθηκα θα με πάρουν για τρομοκράτη. Πριν λίγο καιρό τους έβαλαν «βόμβα»! Όμως ο θυρωρός βγήκε στο δρόμο με ανοιχτή διάπλατα την πόρτα, κάνοντάς μου νόημα να περάσω… Σε ξέρω, σε ξέρω μου είπε. Έλα… Περνώ κι αντί να μπω στο κτήριο βρέθηκα σε Αστικό λεωφορείο που κατηφόριζε την Συγγρού. Πού πάμε! Μού 'κανε νόημα με το χέρι κι ένα «σχέδιο» ότι πάμε κάτω θα στρίψουμε αριστερά και θα μπούμε απ’ την άλλη πλευρά του κτηρίου. Το λεωφορείο ήταν γεμάτο άγνωστο κόσμο. Όταν γυρίσαμε η πόρτα του κτηρίου θύμιζε «λαχαναγορά» με φορτηγά που μπαινόβγαιναν. «Μπάζα», σκόνη, θόρυβος, φωνές και «κίνδυνος» ατυχήματος. Μπήκα μέσα κάνοντας νόημα νάρθει κι ο Βασίλης… Όμως το Εσωτερικό ήταν ένα «κατεδαφισμένο» κτήριο χωρίς γραφεία. Δεν είχε τίποτα. Πάμε από δω δεξιά είπα. Αυτός ο διάδρομος πρέπει διαγώνια να βγάλει στο πρώην γραφείο μου… Καθώς περπατούσαμε βλέπαμε πάνω να κατακάθεται η σκόνη και να ξανοίγεται ένας υπέροχος «καταμπλέ» ουρανός. Ήταν ένα τοπίο πια σαν του Φιλοπάππου με τον Αη-Δημήτρη και το πράσινο… Σ’ ένα ερειπωμένο όμως σπιτάκι έπαιζαν κάποιοι αναρχικοί μουσική. Έκαναν πρόβες για κάποια συναυλία… Να και κάτι «γκράφιτι». Έβγαλα το «κινητό» να τα φωτογραφήσω. Α, να βγάλω κι άλλες φωτογραφίες «αποκλειστικές» να τις δημοσιεύσω στο περιοδικό μου σκέφθηκα. Έκανα να τραβήξω με φόντο το μπλε και «καδράρισα» το τοπίο. Πάνω στο κλικ άρχισε να καίγεται και να «λιώνει» το κινητό… Σαν λιωμένο πλαστικό που χάνει το σχήμα… Φώναξα δυνατά, το κινητό μου καίγεται! Και είχα αποθηκευμένα τόσα μηνύματα και Διευθύνσεις και φωτογραφίες! Και είχα και αποδείξεις πληρωμής ασφαλίστρων… Και το ταμείο. Και τι θα πω τώρα που εγώ ουδέποτε είχα ελλειμματικό ταμειακό πρόβλημα σ’ όλη μου την καριέρα. Ποτέ δεν έλειπε δραχμή από τα ασφάλιστρα. Ήταν φορές που ο ασφαλιστής μου Νίκος Παναγιωτόπουλος (με 100% διατηρησιμότητα) έπαιρνε τηλέφωνο Παρασκευή βράδυ να πει λεπτομερώς πόσα ασφάλιστρα και από ποιον τα πήρε για να είναι ήσυχος. Τέτοιους ασφαλιστές είχα. Θυμάμαι ακόμα που κάποιοι πλήρωναν από την τσέπη τους πριν τα εισπράξουν για να είναι καλυμμένος ο πελάτης. Θυμάμαι ακόμη τον μακαρίτη Αντρέα Ζωγόπουλο που έτρεχε και έκανε συνδυασμούς (!) με προσωπικά του χρήματα γι' αυτούς που έληγε ο μήνας χάρητος. Και προκαταβολές έπαιρνε ο Αντρέας εις βάρος του για να καλυφθούν τρίτοι. Ήταν "γραμμή" όλου του γραφείου "πρώτα ο πελάτης και μετά τα προσωπικά μας". Δεν θέλαμε να βρεθούμε στη θέση για χρηματικό πρόβλημα να μην καλυφθεί κάποιος. Με το ίδιο πάθος των καλών λογαριασμών και πάντα κύριος συνέχισε και ο Γιώργος, και η Κατερίνα, και ο Τηλέμαχος, και η Μαίρη, και η Μάχη, και ο Ιππόλυτος, και ο Γιάννης, και ο Χαράλαμπος, και ο Κώστας και για να μη μακρηγορώ όλοι οι ασφαλιστές μου. Υπήρχαν και κάποιες εξαιρέσεις μικρές φωτίτσες που "έσβηναν" στο ξεκίνημά τους. Γινότανε με κατανόηση ενημέρωση, ανάλυση της σημασίας και όπου δεν υπήρχε βελτίωση υπήρχε η διακοπή συνεργασίας. Δεν ήταν όλοι άγγελοι όσοι έμπαιναν στο γραφείο. Κάναμε μεγάλο αγώνα να κρατήσουμε την αξιοπρέπειά μας και τώρα σκέφτομαι αν πάθει κάποιος πελάτης κάτι πώς θα αποδείξω ότι αυτός πλήρωσε και δεν κάνω απάτη και «σύμπραξη» σε βάρος της εταιρίας! Δεν θα το αντέξω. Δεν θα έχω μούτρα να πω καλημέρα. Κρύος ιδρώτας μ’ έλουσε… Βασίλη, Βασίλη! Το κινητό, κάνε κάτι… Είχα φωτογραφήσει την σελίδα του Ταμείου!»Ξύπνησα μεσ’ την ταραχή και την ταχυπαλμία!Προσπάθησα να θυμηθώ τι έγινε… Είκοσι ένα χρόνια από τότε που σταμάτησα να εργάζομαι ως ασφαλιστής και ως Διευθυντής Ασφαλιστών, από το 1990 και μετά, ούτε ασφαλιστή έβγαλα ούτε πελάτη, τα χαρτοφυλάκια τα μοίρασα στην εταιρεία και στους ασφαλιστές, είπα, δεν μού 'φυγε αυτό το στρες… Πολλή αγωνία είχε αυτή η δουλειά. Με γονάτισε. Κι άλλες φορές ξύπνησα με ταχυπαλμία βλέποντας στον ύπνο μου ότι έδινα εξετάσεις και δεν ήξερα τα θέματα ή ότι οδηγούσα ένα αμάξι με ασφαλιστές και δεν «είχα φρένα» και διάφορα όλα σχετικά με εξετάσεις μαθημάτων (που στην πραγματικότητα τα είχα επιτύχει με άριστα! και με δύο πτυχία Πανεπιστημίων!). Ειδικά αυτό το κτήριο στην Όθωνος στο Σύνταγμα θα το είδα πάνω από 10 φορές στον ύπνο μου και πάντα σε κατάσταση στρες…Είναι η ώρα πέντε και είκοσι το πρωί και αποφάσισα να σας το μοιραστώ. Πώς λένε τι είδατε στον ύπνο σας απόψε; Έτσι να μου το εξηγήσετε ή να μου πείτε τα δικά σας. Είναι σίγουρο ότι δεν βλέπετε τέτοια όνειρα όλοι. Θα συμφωνήσετε ίσως ότι αυτή η δουλειά του ασφαλιστή στη πραγματικότητα είναι πιο σκληρή. Πιο υπεύθυνη. Πιο κοπιώδης. Αρκετοί νοιώθουν αρκετά περισσότερα απ’ αυτά που είδα στον ύπνο μου… Αγωνία: στο μεροκάματο, στην εξεύρεση πελατών, στο κλείσιμο ραντεβού, στην πώληση, στην αίτηση, στην προκαταβολή, στην έκδοση συμβολαίου, στην παράδοση συμβολαίου, στην είσπραξη, στην διατήρηση, στην ανανέωση, στην τροποποίηση, στην αποζημίωση. Αγωνία στην σύμβαση με την εταιρία. Αγωνία στην Εφορία. Αγωνία στις υποχρεώσεις προς την οικογένεια…. Αγωνία στο τι θα σκεφθεί ο Δ/ντής γραφείων, ο επιθεωρητής, ο Διευθύνων Σύμβουλος, ο μέτοχος ξένος ή Έλληνας. Αγωνία στο τι θα πράξει ο ανταγωνιστής.Ευτυχώς υπάρχουν και τα όνειρα… Αι, πού θα πάει κάποια φορά θά 'ρθει μία νύχτα όμορφη γεμάτη όνειρα γλυκά! Για τους πολλούς μιλάω γι’ αυτούς που δεν έχουν ύπνο και δεν βλέπουν συχνά όνειρα. Γι’ αυτούς που έχουν ύπνο γεμάτο όνειρα και θα δουν ότι τάχατες λέει ήταν σ’ ένα γραφείο που τους αγαπούσαν πραγματικά. Που τους σέβονταν και τους αναγνώριζαν δικαιώματα. Που οι επικεφαλής τους είχαν «κορώνα» στο κεφάλι τους. Που αναγνώριζαν την προσπάθεια όλων. Που οι από πάνω είχαν μπέσα στο λόγο τους. Που δεν έλεγαν «είπα ξ’ είπα». Που αναγνώριζαν τα ωράριά τους και τις ανάγκες τους. Που τους καλοδέχονταν με ειλικρίνεια… Που δεν τους υποτιμούσαν και αναγνώριζαν τον ιδρώτα και κόπο αυτής της σκληρής δουλειάς. Για να γίνει η ασφαλιστική μας αγορά κάποιοι έχυσαν πολύ ιδρώτα, κάποιοι έβγαλαν καρδιοπάθειες, στρες, άγχη, έλκη στομάχων, κολλίτιδες, ουρικά οξέα, υπέρταση, παχυσαρκία, κυκλοφορικά προβλήματα. Κάποιοι πέθαναν από εμφράγματα. Πολλοί δεν δικαιώθηκαν ποτέ. Άλλη μια φορά προτείνω οι Σύλλογοι και η Ένωση την ημέρα της Ιδιωτικής Ασφάλισης να κάνουν και να ένα μνημόσυνο για όλους αυτούς τους περιφρονημένους και αδικαίωτους κρατώντας ενός λεπτού σιγή. Οι εταιρείες και συνάδελφοί τους να στείλουν όλα τα ονόματα αυτών που πέθαναν την τελευταία τεσσαρακονταετία αγωνιζόμενοι για την εδραίωση της ασφαλιστικής ιδέας. Εγώ κάπου-κάπου θα μαζεύω μερικά όνειρα να τα εξηγούμε.Σας αγαπώ και σας σκέφτομαι όλους. Καλημέρα! Υ.Γ. Σε όλα τα φιλαράκια μου αφιερώνω το ποίημα του Κώστα Βάρναλη "Η μπαλάντα του κυρ Μέντιου" που τραγούδησε αξεπέραστα ο Νίκος Ξυλούρης. Δεν λυγάνε τα ξεράδια και πονάνε τα ρημάδιακούτσα μια και κούτσα δυο στης ζωής το ρημαδιόΜεροδούλι ξενοδούλι δέρναν ούλοι, αφέντες δούλοιούλοι, δούλοι αφεντικό και μ' αφήναν νηστικόΑνωχώρι κατωχώρι ανηφόρι κατηφόρικαι με κάμα και βροχή ώσπου μου 'βγαινε η ψυχήΕίκοσι χρονώ γομάρι σήκωσα όλο το νταμάρικι έχτισα στην εμπασιά του χωριού την εκκλησιάΆιντε θύμα άιντε ψώνιο άιντε σύμβολο αιώνιοαν ξυπνήσεις μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάςΚαι ζευγάρι με το βόδι άλλο μπόι κι άλλο πόδιόργωνα στα ρέματα τ' αφεντός τα στρέμματαΚαι στον πόλεμο όλα για όλα κουβαλούσα πολυβόλανα σκοτώνονται οι λαοί για τ' αφέντη το φαΐΆιντε θύμα άιντε ψώνιο...Koίτα οι άλλοι έχουν κινήσει έχει η πλάση κοκκινίσειάλλος ήλιος έχει βγεισ' άλλη θάλασσα άλλη γηΆιντε θύμα άιντε ψώνιο... *Ο Ευάγγελος Γ. Σπύρου είναι πτυχιούχος της Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών και του Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών. Από το 1989 έως σήμερα εκδίδει το περιοδικό Ασφαλιστικό ΝΑΙ και από το 2000 έως σήμερα την εφημερίδα NEXTDEAL. Παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο του παιδιού ως ιδιοκτήτης του Νηπιακού Κέντρου "ΜΑΝΤΑΡΙΝΙ" και της εφημερίδας "Παιδικός Σταθμός για Γονείς". Σήμερα είναι μέλος του ΔΣ της Ένωσης Δημοσιογράφων Ιδιοκτητών Περιοδικού Τύπου -ΕΔΙΠΤ (Υπεύθυνος Δημοσίων Σχέσεων) και μέλος του ΔΣ του Ενιαίου Ταμείου Ασφαλίσεως Προσωπικού-Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Ακολουθήστε το Nextdeal.gr στο Google News .
Nextdeal newsroom, 25/4/2024 Ελληνογερμανικό Επιμελητήριο: Η αντίστροφη μέτρηση για την ILA Berlin 2024 έχει ξεκινήσει - 5 έως 9 Ιουνίου η φετινή διοργάνωση!
Άρης Μπερζοβίτης, 25/4/2024 Σχέδιο αναβάθμισης των Γραφείων Προστασίας Δικαιωμάτων των ασθενών στα νοσοκομεία!
Σπύρος Καπράλος: Πόσο επηρεάζει η σκληρή καθημερινότητα την εκλογική επιρροή; Απομένουν περίπου σαράντα πέντε μέρες πριν τις κρίσιμες ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου και τα κόμματα μπαίνουν στην τελική ευθεία της... Σπύρος Καπράλος, 25/04/2024 - 13:09 25/4/2024
Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών: Πρώτο και πάλι στην Ευρώπη το αεροδρόμιο της Αθήνας στα βραβεία Routes Europe 2024! Κεντρική φωτογραφία: Η νικήτρια ομάδα του αεροδρομίου της Αθήνας! Από αριστερά: Λεωνίδας Ραυτόπουλος, Ελπινίκη Πέτρου, Τζένη Βαλλιάνου, Ιωάννα Παπαδοπούλου, Γιάννης Νόβας Στην... Nextdeal newsroom, 25/04/2024 - 12:46 25/4/2024