Αστική Ευθύνη Δημοσίου Νοσοκομείου για παραλείψεις Ιατρών
Διαγνώσθηκε εσφαλμένως ιογενής λοίμωξη αντί μηνιγγίτιδας
Ψυχική Οδύνη 190.000 ευρώ στους συγγενείς του Θανόντος
Επιτόκιο Δημοσίου 6%

Ευθύνη του Δημοσίου ή ν.π.δ.δ., τηρουμένων και των λοιπών προϋποθέσεων του νόμου, όχι μόνον όταν με πράξη ή παράλειψη οργάνου αυτών παραβιάζεται συγκεκριμένη διάταξη νόμου, αλλά και όταν παραλείπονται τα ιδιαίτερα καθήκοντα και υποχρεώσεις που προσιδιάζουν στη συγκεκριμένη υπηρεσία και προσδιορίζονται από την κειμένη εν γένει νομοθεσία, τα διδάγματα της κοινής πείρας και τις αρχές της καλής πίστεως.

Απαραίτητη, προϋπόθεση για την επιδίκαση αποζημιώσεως σε περίπτωση ευθύνης του Δημοσίου ή ν.π.δ.δ. είναι η ύπαρξη αιτιώδους συνδέσμου μεταξύ της παρανόμου πράξεως ή παραλείψεως ή υλικής ενεργείας ή παραλείψεως υλικής ενεργείας του δημοσίου οργάνου και της επελθούσης ζημίας.

Αιτιώδης σύνδεσμος υπάρχει, όταν, κατά τα διδάγματα της κοινής πείρας, η πράξη ή η παράλειψη είναι επαρκώς ικανή (πρόσφορη) και μπορεί αντικειμενικά κατά τη συνήθη και κανονική πορεία των πραγμάτων να επιφέρει τη ζημία.

Περαιτέρω, ανεξάρτητα από την αποζημίωση για την περιουσιακή ζημία, το δικαστήριο μπορεί να επιδικάσει εύλογη κατά την κρίση του χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης, ή, σε περίπτωση θανατώσεως προσώπου, λόγω ψυχικής οδύνης.

Ο ιατρός ευθύνεται σε αποζημίωση για την ζημία, που υπέστη ασθενής του από κάθε αμέλεια αυτού, ακόμη και ελαφρά, αν, κατά την εκτέλεση των ιατρικών του καθηκόντων, παρέβη την υποχρέωση του να ενεργήσει σύμφωνα με τις αρχές και τους κανόνες της ιατρικής επιστήμης, επιδεικνύοντας την δέουσα επιμέλεια, δηλαδή, αυτήν που αναμένεται από τον μέσο εκπρόσωπο του.

Ο νοσοκομειακός ασθενής έχει το δικαίωμα προσεγγίσεως στις υπηρεσίες του νοσοκομείου, τις πλέον κατάλληλες για τη φύση της ασθενείας του. Έχει, επίσης το δικαίωμα της παροχής φροντίδας σ` αυτόν με τον οφειλόμενο σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια του.

Ιστορικό υποθέσεως

Στις 22-2-1998 το απόγευμα μεταφέρθηκε στα εξωτερικά ιατρεία της παθολογικής κλινικής νοσοκομείου το οποίο εφημέρευε, ο Α (ηλικίας 14 ετών), με υψηλό πυρετό, πονοκέφαλο, ξηρό βήχα, ναυτία (ζάλη) και εμετό, οδηγήθηκε δε αμέσως για εξέταση στον τελούντα σε ενεργή εφημερία ειδικευόμενο ιατρό. Μετά από τις εξετάσεις στις οποίες υποβλήθηκε και τα αποτελέσματα αυτών, ο ως άνω ιατρός απέκλεισε την περίπτωση προσβολής του Α από μηνιγγίτιδα και διέγνωσε ότι ο τελευταίος έπασχε από ιογενή λοίμωξη με πιθανότητα επιπλοκής από τα ιγμόρια. Ως εκ τούτου, θεώρησε ότι δεν παρίσταται ανάγκη εισαγωγής του ασθενούς στο νοσοκομείο, επέτρεψε δε την αποχώρησή του από αυτό και συνταγογράφησε ανάλογη φαρμακευτική αγωγή (αντιβιοτικό φάρμακο και αντιπυρετικό φάρμακο). Επιπλέον, έδωσε σχετικές οδηγίες στην παριστάμενη μητέρα του ασθενούς.Κατόπιν αυτού ο Α απεχώρησε από το νοσοκομείο.

Κατά το χρονικό διάστημα που ο Α παρέμεινε στα Εξωτερικά Ιατρεία, δεν εξετάσθηκε από ειδικευμένο ιατρό, γιατί, ο μοναδικός τελών σε ενεργή εφημερία ειδικευμένος ιατρός (παθολόγος, επιμελητής Β΄), φέρεται ότι ήταν συνεχώς απασχολημένος στο Παθολογικό Τμήμα, με την αντιμετώπιση δυο βαρέων περιστατικών σε ήδη νοσηλευόμενους ασθενείς , και ότι επικοινώνησε αρκετές φορές, τηλεφωνικώς, με τα Εξωτερικά Ιατρεία, απ’ όπου έλαβε την διαβεβαίωση από τους εκεί ευρισκομένους ειδικευομένους ιατρούς ότι δεν υπήρχε κάποιο σοβαρό περιστατικό.

Στις 23-2-1998 το πρωί ο Α μεταφέρθηκε εκ νέου, εσπευσμένως, στα Εξωτερικά Ιατρεία, από τους γονείς του. Κατά την άφιξή του παρουσίαζε γενικευμένο πορφυρικό εξάνθημα, είχε μεν δική του αναπνοή, αλλά ευρίσκετο σε κατάσταση σοκ. Παρά τις προσπάθειες του ιατρικού προσωπικού για καρδιοαναπνευστική ανάνηψη, ο ασθενής απεβίωσε το απόγευμα της ίδιας μέρας.

Μετά την διενέργεια νεκροψίας - νεκροτομής που πραγματοποιήθηκε, στην ιατροδικαστική έκθεση η οποία συνετάγη, αναφέρεται ως συμπέρασμα ότι ο θάνατος του Α οφειλόταν σε παθολογικά αίτια και επήλθε συνεπεία αμφοτερόπλευρης αιμορραγίας των επινεφριδίων, λοιμώδους αιτιολογίας (σύνδρομο Waterhouse-Friderichsen).

Αγωγή κατά Νοσοκομείου εν μέρει δεκτή με απόφαση του Δ.Πρ. Ιωαννίνων.

Ψυχική Οδύνη

Επιδικάσθηκε χρηματικής ικανοποίησης λόγω ψυχικής οδύνης

60.000 σε κάθε γονέα,

40.000 στην αδελφή του θανόντος και

10.000 σε καθένα από τους τρεις ενάγοντες που είχαν εγγονό τον θανόντα

Οι αναιρεσίβλητοι άσκησαν αγωγή κατά του νοσοκομείου, η οποία έγινε εν μέρει δεκτή με απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου Ιωαννίνων, αφού κρίθηκε με αυτήν ότι ο θάνατος του Α ωφείλετο σε παράνομες πράξεις και παραλείψεις των οργάνων του νοσοκομείου, οι οποίες τελούσαν σε πρόσφορη αιτιώδη συνάφεια με το επελθόν αποτέλεσμα. Υποχρεώθηκε δε το εναγόμενο νοσοκομείο να καταβάλει, ως χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης για την ανωτέρω αιτία, σε έκαστο των δύο πρώτων εναγόντων (γονείς) 60.000 ευρώ, στην τρίτη (αδελφή) 40.000 ευρώ και σε έκαστο των των λοιπών τριών εναγόντων οι οποίοι είχαν εγγονό τον θανόντα, 10.000 ευρώ, νομιμοτόκως από της επιδόσεως της αγωγής με το εκάστοτε ισχύον επιτόκιο υπερημερίας.

Άσκηση αντίθετων εφέσεων. Απορριπτική απόφαση εφετείου

Κατά της αποφάσεως του πρωτπδικείου ασκήθηκαν αντίθετες εφέσεις από τους διαδίκους, οι οποίες συνεκδικάσθησαν και απερρίφθησαν με απόφαση του Δ.Εφ.Ιωαννίνων.

Άσκηση αναιρέσεως από νοσοκομείο. Εν μέρει δεκτή αυτή

Αναφορικά με το ϋψος του Επιτοκίου

Αναίρεση που άσκησε το νοσοκομείο κατά της απόφασης του εφετείου ενώπιον του ΣτΕ, έγινε εν μέρει δεκτή και μεταρρυθμίσθηκε τελικά αυτή ως προς το ύψος του επιτοκίου (αντί του εκάστοτε ισχύοντος επιτοκίου υπερημερίας, επιτόκιο 6%), δοθέντος ότι οι διατάξεις που προβλέπουν ως εφαρμοστέο εν προκειμένω το επιτόκιο 6% δεν είναι αντίθετες προς τις συνταγματικές ή τις υπερκείμενες του νόμου διατάξεις διεθνών συμβάσεων.

Απόφαση ΣτΕ.....

Διαβάστε εδώ την απόφαση, όπως δημοσιεύθηκε στην Επιθεώρηση Συγκοινωνιακού Δικαίου.