Σαιξπηρικά ερωτήματα που δεν έχουν απάντηση.
Στα πόσα χρόνια κάνεις απόσβεση του κεφαλαίου που εκταμίευσες για να αποκτήσεις το γιώτα χι σου; Μετά από πόσα χρόνια ένα αυτοκίνητο «ζητάει» μανιωδώς χωρίς να δίνει απλόχερα πίσω; Πότε έρχεται εκείνη η μαγική στιγμή που ο έρωτας για το τετράτροχό μας γίνεται αγάπη, η αγάπη μεταμορφώνεται σε συνήθεια και η συνήθεια καταλήγει σε αδιαφορία; Πότε παύουμε να του γυαλίζουμε τις ζάντες και να κλείνουμε τους εξωτερικούς καθρέφτες αρχίζοντας να παρκάρουμε με τη μία ρόδα πάνω στο πεζοδρόμιο με θράσος; Γιατί μετά από κάποια χρόνια η άμαξά μας αρχίζει να μοιάζει πάλι με κολοκύθα; Μια γλυκιά, άγευστη, άχρωμη κολοκύθα;
Χωρίς να υπάρχει κάποιος γενικός κανόνας, μία δευτεροβάθμια εξίσωση που να καθορίζει το ακριβές χρονικό διάστημα της αναπόφευκτης φθοράς της σχέσης μας με το μεταφορικό μας μέσο, οι επιμέρους παρατηρήσεις, ωστόσο, και τα άτακτα προσωπικά βιώματα έχουν οδηγήσει σε μία «ελαφρά τη καρδία διαπίστωση»: Ένα αυτοκίνητο θα ζήσει με τον ιδιοκτήτη του καμιά δεκαριά χορτάτα χρόνια, γεμάτα εμπειρίες, πάθος και συναίσθημα και μετά θα αρχίσει η πτώση, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Όπως και σε μία συγκατοίκηση με το έτερον ήμισυ, έτσι κι εδώ η σχέση οδηγού και αυτοκινήτου βαδίζει πάνω σε κάποια προκαθορισμένα μοτίβα. Στην αρχή δεν έχει μάτια για άλλο ο οδηγός -και ό,τι του γυαλίζει στο δρόμο είναι αδερφάκι του, άντε ξαδερφάκι του. «Κουκλάκι ζωγραφιστό» γράφει σε χάσταγκ, #kouklakizografisto, κάτω από τις αναρτήσεις με τις ποζάτες, κοινές φωτό τους. Οδηγός και αυτοκίνητο συνδέονται σε έναν παράφορο δεσμό εξάρτησης όπως ο Φρανκ και το Ρομπότ στην ομώνυμη αμερικανική ταινία του 2012. Γίνονται αχώριστοι αλλά δεν δένονται παραπάνω από όσο τους επιτρέπει η αταίριαστη έμπνευση που είχε ο κατασκευαστής για τη φύση τους. Το ένα είναι μηχάνημα και ο άλλος άνθρωπος.
Η ύλη είναι φθαρτή όπως είχαν σοφά καταλήξει οι Ίωνες φιλόσοφοι γύρω στο 600 π.Χ., οπότε, κάπου εκεί, στη συνειδητοποίηση της καταναγκαστικής ασυμβατότητας και της προμελετημένης εξάρτησης μια ημερομηνία λήξης αναβοσβήνει σαν το κερί ανάμεσα στον χρήστη και στη μηχανή.
Δε θέλω να το μάθει το αυτοκίνητό μου, αλλά έχοντας κλείσει τα 11 πλέον, βρισκόμενο σε προεφηβικό στάδιο, με τα καλά του και τα κακά του, ο άτυπος κανόνας, που λέγαμε πριν, έρχεται να επιβεβαιωθεί. Θα το αλλάξω; Κι αν όχι φέτος, μήπως του χρόνου; Και αν το αλλάξω τι θα πάρω; Κάτι πιο σύγχρονο, προφανώς.
Δηλαδή ηλεκτρικό. Σαν τον επιδαπέδιο ανεμιστήρα. Ή σαν το κινητό. Το φορτίζεις και αυτό τσουλάει. Με τα σημεία αναζωπύρωσης της ενέργειας των τετράτροχων να ξεπροβάλλουν σαν τα μανιτάρια, στην πόλη, έξω από βουλκανιζατέρ, πίσω από περίπτερα, στη γωνία του σπιτιού μας, δε θέλει sci fi αντίληψη για να καταλάβουμε που πάει το πράγμα. Στην πρίζα οδηγούμαστε. Εδώ κοτζάμ Τζέιμς Μποντ θα οδηγήσει ηλεκτρική Aston Martin.
(Παρένθεση, μια καλή ιδέα θα ήταν να γίνουν φορτιστήρια οι ακυρωμένοι τηλεφωνικοί θάλαμοι των καρτοτηλεφώνων).
Αυτή είναι μία ρεαλιστική σκέψη, καθαρά ωφελιμιστική για τον άνθρωπο. Τι γίνεται, όμως, με τη μηχανή; Πώς σκέφτεται το αυτοκίνητο, σε αυτή την περίπτωση; Ήταν εκεί στα εύκολα και στα δύσκολα, ανέβηκε λόφους και κατέβηκε βουνά, σαν τον Εγγλέζο της ταινίας, φρέναρε σωστά και καίρια τροφοδοτώντας το σύστημα αντιμπλοκαρίσματος των τροχών, «φώναξε» τη θέση του μέσα σε χαοτικά πάρκινγκ πολυκαταστημάτων κάνοντας πάντα και σταθερά «πίου πίου» όταν εμείς πελαγοδρομούσαμε, κόλλησε στην άμμο αλλά ξεκόλλησε, κινδύνεψε να πέσει θύμα ληστείας αλλά τη γλίτωσε, μας φρόντισε σαν ζεστή αγκαλιά στα κρύα, μας συντρόφευσε σαν καλός φίλος στο μποτιλιάρισμα, μας ειδοποίησε ότι «θα βρούμε, να το πάρουμε αλλιώς».
Που πάει η ψυχή του αυτοκινήτου μας όταν γίνεται σκραπ; Σαιξπηρικά ερωτήματα που δεν έχουν απάντηση.
