Του Τάσου Μπούρα*
Τον Δημήτρη Κοντομηνά τον γνώρισα το 1992 στο Παρίσι. Ήμασταν προσκεκλημένοι και οι δύο ενός κοινού φίλου. Γίναμε φίλοι και μεταξύ μας. Με την πρώτη ματιά. Ήταν άνθρωπος της παρέας. Της κουβέντας για τα σοβαρά και τ αστεία. Δουλευταράς αλλά και γλεντζές. Έξυπνος ευαίσθητος και δοτικός. Δώδεκα χρόνια αργότερα η σχέση μας έγινε και επαγγελματική. Ήταν καλός εργοδότης όσο και φίλος. Οι περισσότεροι συνεργάτες του έγιναν πλούσιοι αν και πολλοί τον πρόδωσαν. Απαιτητικός αλλά πρώτα με τον εαυτό του. Όταν έβαζε έναν στόχο στο μυαλό του έπρεπε να τον εκπληρώσει. Το ίδιο ζητούσε και από εκείνους. Πλήρωνε καλά. Επειδή δεν τον ενδιέφερε το κέρδος αλλά η επιτυχία. Λες και κάθε πρότζεκτ ήταν ένα παιχνίδι στο οποίο σαν μικρό παιδί αρνιόταν να χάσει. Θαύμαζα την ψυχραιμία του την αποφασιστικότητά του. Τη δύναμη της ψυχής του. Ήμασταν μαζί στο Λονδίνο όταν πληροφορήθηκε για τη μεγάλη φωτιά στα στούντιο του Alpha στον Ρέντη το 2005. Το πρώτο πράγμα που ρώτησε να μάθει ήταν αν έπαθε κάτι κάποιος εργαζόμενος. Αυτή ήταν η αγωνία του μέχρι να σβηστεί η πυρκαγιά. Η στενοχώρια του κράτησε λίγες ώρες. Έπειτα γύρισε στους συνεργάτες του που τον συνόδευαν στο ταξίδι και μας είπε. Έχω μια έκταση στην Παλλήνη. Θα φτιάξω τα καλύτερα τα πιο σύγχρονα studio. Σε λίγο καιρό τα Studio Pro ήταν έτοιμα.
Για τα επιχειρηματικά του deal για τα οποία φημιζόταν διεθνώς ήταν περήφανος. Για το τεράστιο φιλανθρωπικό του έργο δεν μιλούσε ποτέ. Εμείς οι φίλοι του τα μαθαίναμε από σπόντα. Το ίδιο περήφανος ήταν και για το παρελθόν του. Αναφερόταν συχνά στον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε την Ακαδημία Πλάτωνος. Τον Βύθουλα όπως προτιμούσε να λέει. Νοσταλγούσε τις παιδικές του διακοπές και τα Σαββατοκύριακα στα Κύθηρα από όπου καταγόταν η μητέρα του. Εκεί σπούδασε για πρώτη φορά το επιχειρείν. Πουλούσε αγροτικά προϊόντα από τη γη της οικογένειάς του. Σε ένα από τα ταξίδια του στο παρελθόν είχα την τύχη να βρεθώ κοντά του. Ήταν πριν από 15 χρόνια όταν πήγαμε με το ιδιωτικό του αεροπλάνο μαζί με την κόρη του Μαρία στη Βηρυτό. Μας ξενάγησε στο αμερικανικό πανεπιστήμιο όπου σπούδασε με υποτροφία. Πώς την κέρδισε; Εντελώς τυχαία. Ένας συμμαθητής και φίλος του κατέθεσε αίτηση και για εκείνον εν αγνοία του. Με υπερηφάνεια μας έλεγε ότι εκεί πήρε τα πρώτα εφόδια για τη μεγάλη του επιτυχία. Αν και μέτριος μαθητής υπήρξε εξαιρετικός φοιτητής πάντοτε μέσα στους καλύτερους κάθε ακαδημαϊκής χρονιάς. Πήγαμε και στην εκκλησία όπου πραγματοποίησε τον πρώτο του γάμο. Συγκινήθηκε πολύ. Το ίδιο και η Μαρία. Ανάμεσα στα άλλα δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο τρυφερός ήταν με την κόρη μου και βαφτιστήρα του Αναστασία. Ένας τόσο πολυάσχολος άνθρωπος έβρισκε τον χρόνο να της τηλεφωνεί τακτικά για να μάθει για τις επιδόσεις της στο σχολείο. Νιώθω ευλογημένος που μοιράστηκα μαζί του 30 χρόνια ζωής.
Πρόεδρε φίλε μου καλό σου ταξίδι.
*Ο δημοσιογράφος Tάσος Μπούρας είναι εκδότης της εφημερίδας SportDay-Αναδημοσίευση από ΤΑ ΝΕΑ.
