Από τη μια ο κορωνοϊός που δεν μας αφήνει να κάνουμε βήμα, εμείς από το χωριό και οι περισσότεροι από τις πόλεις και από την άλλη η Μήδεια που μας επισκέφτηκε από προχθές και καταλήξαμε σήμερα στον Ανατολικό Τυμφρηστό με 60 πόντους χιόνι δεν άφησαν περιθώρια για να πούμε και τίποτα που να ταιριάζει στην ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου· ανεξάρτητα αν πιστεύουμε σε αυτόν ή όχι και φυσικά χωρίς να ξεχωρίσουμε μια ημέρα από τον έρωτα που ως γνωστόν μας διακατέχει και θερμαίνει την καρδιά μας όλον τον χρόνο! 

Στο λευκό τοπίο που όντως το χιόνι έχει κάνει θαύματα καλύπτοντας ότι είναι κάτω από τον ουρανό και δημιουργώντας εκπληκτικές συνθέσεις με τα κλαδιά των δέντρων και τα σπίτια  λίγα πράγματα ξεχωρίζουν και ελάχιστα έδειχναν πως κάπου εκεί φτεροκοπούσε ο έρωτας. Ασφαλώς και αντιλαμβανόμαστε το πιο μεγάλο ερωτικό σκηνικό της φύσης, το σιωπηλό αγκάλιασμα του ουρανού μέσω του χιονιού με τη γη και η σιωπηλή εισχώρηση υδάτων στα σωθικά της, αλλά αυτό εξάπτει μόνο την φαντασία μας ως το απόλυτο ιδανικό ζευγάρι.

Τέλος πάντων, στην απόλυτη επικράτεια του λευκού χθες, το μόνο που ακούγονταν κοντά στο σπίτι ήταν ένα κοπάδι κοράκια αλλά από την κακολογιά που έχουν υποστεί αυτά τα πλάσματα, είναι προκλητικό να σχετιστούν με τον έρωτα. Ούτε οι γάτες πάλι μπορούσαν να εμπνεύσουν κάτι γιατί εγκλωβίστηκαν στον αχερώνα και ούτε να φάνε δεν ήρθαν στο σπίτι γιατί φοβούνται μη πνιγούν στο χιόνι που το ύψος του απογοητεύει και τους σκύλους του χωριού ενώ ακόμη και τα άγρια του λόγγου όσο κι αν πεινάνε λουφάζουν στις φωλιές τους.

Θαυμάζοντας από το μπαλκόνι τα έργα του χιονιού, με μεγάλη έκπληξη είδα πως στην στέγη της αποθήκης στέκονταν δυο πιγκουίνοι που η στάση τους παρέπεμπε μεν σε κάτι από την ημέρα του έρωτος αλλά προς το ασπρόμαυρο! Δεν πίστευα στα μάτια μου, ούτε ήθελα να αποδεχτώ πως για κάποιο λόγο οι πιγκουίνοι της Ανταρκτικής άρχισαν να μεταναστεύουν και στο ταξίδι τους προς το βορά έκαναν μια στάση στην αυλή μας. Μπορεί όμως η παρουσία τους στον Ανατολικό Τυμφρηστό να οφείλεται στην κλιματική αλλαγή αλλά δεν ήθελα να παραδεχτώ πως φτάσαμε κιόλας στο σημείο να αρχίσουν να κυλάνε παγετώνες στ’ Άγραφα. Η περίπτωση να το έσκασαν από κάποιο ζωολογικό κήπο πάλι δεν μπορούσε να αποδειχθεί γιατί καμιά τέτοια φυλακή για άγρια ζώα δεν υπάρχει κοντά. Ούτε πάλι «φιλόζωοι» με αδυναμία σε αυτά τα πουλιά υπάρχουν στην περιοχή μας που μπορεί να έφυγαν από το κλουβί τους και να έκαναν μια στάση στην σκεπή της αποθήκης μας.

Τι μπορεί να ήταν εκεί; Βλέποντας πιο καθαρά, όταν κάποια στιγμή σταμάτησαν να πέφτουν πυκνές οι νιφάδες του χιονιού, διαπίστωσα πως οι πιγκουίνοι που έβλεπα στην χιονισμένη στέγη και κάποια στιγμή μάλιστα μου φάνηκαν σαν να έχουν μια ερωτική συνομιλία δεν ήταν τίποτα άλλο από τις λαμαρίνες που βάζουν στην κορυφή των καμινάδων για να μην βρέχονται τα τζάκια και να αφήνουν τον αέρα να φεύγει στη φορά που έχει κάθε φορά. Γι’ αυτό και ήταν τόσο μαυρισμένοι (σε κάποια μέρη τους λένε παπάδες λόγω της κάπνας) και το χιόνι όπως έπεφτε παγωμένο πάνω τους κολλούσε και από μακριά φαίνονταν σαν να φοράνε μια βαριά άσπρη κάπα ή απλά σαν πιγκουίνοι…

Τα φέρνει αυτά κάποια στιγμή το λευκό που όπως αυτές τις ημέρες έχει κατακλύσει την πλάση γύρω μας και δεν αφήνει κανένα άλλο χρώμα να φανεί εκτός του μαύρο, όπου δεν πιάνει και στους χώρους όπου κάτι άλλο το σκεπάζει. Ζαλίζει το μυαλό, όπως και ο έρωτας που ο εορτασμός του φέτος αναβλήθηκε λόγω πανδημίας κι έτσι μια χρονιά οι ερωτευμένοι στ’ αλήθεια ή στα ψέματα αντί τα φτερά του θεού Έρωτα έκαναν εισαγωγή στην Μήδεια που μας ήρθε φουριόζα και μας σκέπασε χωρίς διακρίσεις όλους με τα χιόνια της...

Ο Ηλίας Γ. Προβόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μεγάλη Κάψη της Δυτικής Φθιώτιδας. Έγινε δημοσιογράφος και εργάστηκε επί πολλά χρόνια και αποκλειστικά στις εφημερίδες, κυρίως στην «Ελευθεροτυπία» από τις στήλες της οποίας οργάνωσε και προέβαλλε μια ειδική αρθρογραφία με τον τίτλο «Μικρές Πατρίδες» για την ελληνική περιφέρεια και τους ανθρώπους της καθώς και για την Αθήνα, τα τελευταία χρόνια. Συνεχίζει να γράφει και να δημοσιεύει φωτογραφίες με την ίδια θεματογραφία στο actimon.blogspot.com ενώ εκδίδει και βιβλία που έχουν σχέση με την τοπική ιστορία.

*Αραρίσκω = Συνάπτω, συνδέω, προσαρμόζω